Κώστας ΔεσποτάκηςΑυτή την εβδομάδα κάνουν πρεμιέρα οι Πενήντα Πιο Σκοτεινές Αποχρώσεις του Γκρι, αλλά μία ταινία που αξίζει να δείτε είναι η Αυτοκρατορία.
Ο Νέιτ ένας νεαρός πράκτορας του FBI που είναι μοναχικός και ιδεαλιστής, αναλαμβάνει να διεισδύσει σε μία φασιστική οργάνωση. Η οργάνωση αυτή είναι βασική ύποπτη για ένα μεγάλο πιθανό τρομοκρατικό χτύπημα. Στόχος του είναι να κερδίσει την εμπιστοσύνη του αρχηγού της και, έτσι, δοκιμάζει όλο και σκληρότερα τις πεποιθήσεις του.
Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ υποδύεται τον Νέιτ σε μία ταινία που μπορεί να θεωρηθεί από τις πιο επίκαιρες που έχουν κυκλοφορήσει τον τελευταίο καιρό στις ελληνικές αίθουσες.
Ο Νέιτ θέλει απεγνωσμένα να βγει στο πεδίο και να μην είναι πλέον πίσω από το γραφείο του στα κεντρικά του FBI και, έτσι, αναλαμβάνει να προσχωρήσει κρυφά και υπό ψευδή ταυτότητα σε μία ρατσιστική οργάνωση. Υπό της καθοδήγηση της Άντζελα Ζαμπάρο (αρκετά καλής ως σκληρή και αμείλικτη, Τόνι Κολέτ) πρέπει να μάθει απέξω τη νέα του ταυτότητα και να σκληραγωγηθεί ώστε να γίνεται πιστευτός ως ρατσιστής, εθνικιστής και ότι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε.
Εφόσον, τον δεχτούν στην οργάνωση θα πρέπει να προσπαθήσει να κερδίσει την εύνοια του αρχηγού της για να μπορέσει να ανέλθει γρήγορα και να μάθει τα επικείμενα σχέδια της οργάνωσης για να αποκρούσουν το τρομοκρατικό χτύπημα που πρόκειται να κάνουν.
Μέσα σε αυτή την οργάνωση αναπτύσσει φιλική σχέση με έναν από τα μέλη της, τον Τζέρρυ Κόνγουεϊ, που τον υποδύεται ο Σαμ Τράμελ (True Blood). Ο Τράμελ δεν αφήνει το χαρακτήρα να υποπέσει σε φασιστική καρικατούρα και του δίνει μια καρδιά πίσω από όλο αυτό το μίσος και σκληρό φαίνεσθαι.
Η σκηνοθεσία του Ντάνιελ Ραγκούσις (που μου ακούγεται για ελληνικής καταγωγής) είναι καλή χωρίς να ξεχωρίζει ιδιαίτερα το στυλ του. Βέβαια όλη η ταινία βασίζεται στο σενάριο (του ίδιου), που πρέπει να σου δείξει με το τρόπο που θα κάνει τον θεατή να σκεφτεί τις ενέργειες των ανθρώπων αυτών και όχι να ωραιοποιήσει τη χρήση βίας. Στο κομμάτι αυτό η ταινία τα πάει αρκετά καλά αλλά, όπως λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι it doesn’t stick the landing. Αφού προς το τέλος της ταινία κυνηγάει συμπτωματικά γεγονότα για να προωθήσει την ιστορία και ξεμπερδεύει λίγο εύκολα με τα τόσο σοβαρά θέματα που έχει αναπτύξει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Οι ηθοποιοί σαν σύνολο είναι αρκετά καλοί, αλλά όλη η ταινία βασίζεται στην ερμηνεία του Ντάνιελ Ράντκλιφ, που προσπαθεί με ότι μέσα έχει να ξεφύγει από τη σκιά του πιο διάσημου μάγου όλων των εποχών, του Χάρι Πότερ. Η αλήθεια είναι ότι είναι ένας καλός ηθοποιός και στη προκειμένη περίπτωση μπορείς με ένα βλέμμα του ή ένα μορφασμό του προσώπου του να καταλάβεις ότι, ενώ διαφωνεί με ότι γίνεται, είναι απόλυτα προσηλωμένος στο στόχο του. Καταφέρνει και γίνεται ο Νέιτ, αλλά εμείς σαν κοινό δεν είμαστε έτοιμο να αποχωριστούμε τον Χάρι Πότερ.
Τελικά, η ταινία είναι μια καλή απόπειρα για να θιχτούν κάποια θέματα τα οποία κλείνουμε στη ντουλάπα μας και τα αγνοούμενα. Δυστυχώς, η σημερινή εποχή έχει επιστρέψει σε τέτοιες μεθόδους βίας και στυγνού μίσους, οπότε είναι καλό μέσα από το κινηματογράφο να παίρνουμε τα μηνύματα για το που είμαστε και το προς τα που πάμε.
Η ”Αυτοκρατορία” δεν είναι μια τέλεια ταινία που θα σας αλλάξει τη ζωή, αλλά σίγουρα είναι μια ταινία που θα σας προβληματίσει. Θα σας κάνει να σκεφτείτε το ότι, ίσως, δεν είμαστε και τόσο μακρυά από παλιές εποχές που υπήρχαν έντονα φαινόμενα ρατσισμού, ξενοφοβίας, σεξισμού και φασισμού.
Και, τελικά, η τέχνη για αυτό δεν είναι; Δεν είναι για να κρατάει ένα καθρέφτη απέναντι στην κοινωνία και να μας κάνει να δούμε μέσα στα μάτια το είδωλό μας και να δούμε τι κρύβει; Δεν είναι εκεί για να μας πει ότι πάμε λάθος και πρέπει να αλλάξουμε;
Αυτά προσπαθεί να πετύχει αυτή η ταινία και ακόμα και αν δεν τα καταφέρνει μέχρι τέλους τουλάχιστον πρέπει να τις δώσουμε πόντους που προσπάθησε.
Οι Πενήντα Πιο Σκοτεινές Αποχρώσεις του Γκρι κάνουν πρεμιέρα αυτή τη βδομάδα αλλά ποιες άλλες ταινίες θα παίζουν οι ελληνικές αίθουσες σε πρώτη προβολή….