Γιώργος ΙορδανίδηςΣε αυτούς τους Ανθρώπους με το χαμόγελο που μας μαθαίνουν τη ζωή…
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, αυτοί για τους οποίους γράφω αυτό το άρθρο, οι οποίοι ξεκινούν την ημέρα τους, ακόμα και τη Δευτέρα τους, με χαμόγελο.
Στις μέρες μας, είναι τόσο δύσκολο, όσο κι ασυνήθιστο, να ξεκινάς την ημέρα σου με χαμόγελο. Αυτό συμβαίνει γιατί οι δυσκολίες σε όλους τους τομείς της ζωής μας έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν ανησυχητικά, δεσμεύοντας ένα ολοένα και πιο μεγάλο μέρος, τόσο της καθημερινότητάς μας, αφήνοντάς μας ελάχιστο ελεύθερο χρόνο για ευχάριστες πράξεις, όσο και του μυαλού μας, αφήνοντάς μας ελάχιστο χρόνο για ευχάριστες σκέψεις.
Παρ ‘όλα αυτά, οι άνθρωποι με το χαμόγελο είναι εδώ, μπορείς να τους δεις. Ή μάλλον τους βλέπεις, μιας και δε μπορείς να μην τους δεις!
Ξεχωρίζουν ανάμεσα στο πλήθος γιατί το βλέμμα τους διαφέρει από τα υπόλοιπα βλέμματα.
Το βλέμμα τους δεν είναι κενό, όπως των υπολοίπων, αλλά έχει κάτι με το οποίο όλοι έχουμε γεννηθεί, αλλά δυσκολευόμαστε να διατηρήσουμε ανέπαφο καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Μια όρεξη για τη ζωή και για το παιχνίδι, μια αυθόρμητη και ειλικρινή παιδικότητα.
Έχω δει το χαμόγελο στο βλέμμα ενός συμφοιτητή μου, ο οποίος έδινε πέντε μαθήματα σε μια βδομάδα.
Έχω δει το χαμόγελο στο βλέμμα ενός ξαδέρφου μου, ο οποίος ήταν άυπνος και είχε μπροστά του μια γεμάτη μέρα στη δουλειά.
Έχω δει το χαμόγελο στο βλέμμα ενός θείου μου, ο οποίος, για ακόμη μια φορά, περίμενε την Πρωτοχρονιά με την ελπίδα να ανάψει τα καλύτερα πυροτεχνήματα στη σκεπή του σπιτιού του.
Έχω δει (στη φαντασία μου) το χαμόγελο στο βλέμμα ενός εξόριστου και φυλακισμένου, ο οποίος βρήκε τη χαρά στην επικοινωνία του με ένα μικρό λουλουδάκι, το οποίο άνθισε σε μια γωνίτσα του κελιού του!
Πρόσφατα, έχω δει το χαμόγελο στο βλέμμα ενός φοιτητή, ο οποίος, γεμάτος καλοσύνη, επενδύει ένα αρκετά μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου του προσφέροντας βοήθεια σε άλλους φοιτητές αφιλοκερδώς.
Η αλήθεια είναι ότι νιώθω πολύ τυχερός όταν συναντώ τέτοιους ανθρώπους.
Αυτοί οι άνθρωποι με εμπνέουν και μου θυμίζουν ότι έχω, ότι όλοι έχουμε, ένα πολύ όμορφο χαμόγελο, τι κι αν το ξεχνάμε στη ντουλάπα μας πολύ συχνά.
Με λίγα λόγια, αυτοί οι άνθρωποι με κάνουν να θέλω να γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος, πρώτα για τον εαυτό μου κι έπειτα για το όλον της κοινωνίας…
Το παραξενο τριανταφυλλο: οταν η διαφορετικοτητα δεν γινεται αποδεκτη