Δέσποινα ΤσιμπρικίδουΞυπνάς, τρως, βγαίνεις έξω, κοιμάσαι. Τόσο αφοσιωμένοι στα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε, δεν δίνουμε καμία σημασία στις επαφές μας με άλλους ανθρώπους στην ζωή στην πόλη.
Αθήνα, 2017. Η ρουτίνα συνεχίζεται μέρα με τη μέρα. Ξυπνάς. Δεν έχεις πρωινό να φας. Τσαντισμένος αποφασίζεις να κάνεις το μεγάλο κόπο να πας μέχρι το σούπερ-μάρκετ. Περπατώντας με το κεφάλι κάτω, δεν ρίχνεις ούτε μια ματιά στον περαστικό που σκούντηξες καταλάθος. Ούτε μια συγνώμη, ούτε ένα βλέμμα. Μάλλον αυτός έφταιγε.
Φτάνεις στο σούπερ-μάρκετ. Δεν δίνεις σημασία σε κανέναν. Ο ταμίας δεν σου λέει καλημέρα. Δεν του λες ούτε εσύ. Πληρώνεις χωρίς να πεις τίποτα. Στο γυρισμό δεν κοιτάς καν γύρω σου.
Μάθε – Διασκέδασε – Μοιράσου
Κάνε LIKE στο Frapress.gr και στήριξε την προσπάθεια μας!
Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει λοιπόν; Θέλω να ελπίζω πως όχι.
Μήπως μας αλλάζει η πόλη;
Το χαοτικό κλίμα των πόλεων δεν μπορεί να μην επιφέρει επιπτώσεις στη καθημερινή συμπεριφορά των ανθρώπων. Και κυρίως στην αλληλεπίδραση αυτών των συμπεριφορών.
Υπάρχουν διάφορες εκδοχές συμπεριφορών αγνώστων που μπορείς να συναντήσεις σε μια μεγάλη πόλη σαν την Αθήνα.
Πρώτον, η κλασική αγένεια.
Η κυρία στον ηλεκτρικό που την ενοχλεί που δεν σηκώθηκες κατευθείαν να της παραχωρήσεις τη θέση σου. Η άλλη που το θεωρεί δεδομένο οτι εσυ θα σηκωθείς και δεν σου λέει καν ευχαριστώ. Δεν θα ένιωθες πολύ καλύτερα αν σου έλεγαν τουλάχιστον ένα τυπικό ευχαριστώ;
Ο κύριος που μιλάει υπερβολικά δυνατά στο τηλέφωνο και έχεις την εντύπωση ότι το κάνει επίτηδες μόνο και μόνο για να δώσει βάση στην πεποίθηση σου ότι όλοι οι Αθηναίοι είναι αγενείς.
Και την παράσταση αγένειας κλέβει η μη συμμόρφωση των οδηγών με το κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Γιατί το να μην αφήνεις κόσμο να περνάει από τη διάβαση ή να νευριάζεις όταν περιμένει κάποιος να περάσει τη διάβαση και εσυ έρχεσαι να παρκάρεις επάνω της, είναι τεράστιο δείγμα αγένειας, φίλε μου!
Δεύτερον, η ακόμα χειρότερη αδιαφορία.
Είναι σαν να ζούμε σε μια πόλη φαντασμάτων. Κανείς δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη άλλων ανθρώπων εκτός απο τους γνωστούς του. Είναι σαν να προσπαθούμε να περάσουμε όσο περισσότερο απαρατήρητοι γίνεται. Αν μπορούσαμε να έχουμε ο καθένας από έναν αόρατο μανδύα σαν αυτόν που είχε ο Χάρι Πότερ, θα τον χρησιμοποιούσαμε καθημερινά.
Η αδιαφορία ως συμπεριφορά απέναντι σε κάποιον άγνωστο είναι χειρότερη από την αγένεια γιατί μας αφαιρεί την ανθρωπιά μας. Πως μπορείς να νιώθεις άνθρωπος, ένα άκρως κοινωνικό ον, και να μην αναγνωρίζεις τους ανθρώπους γύρω σου; Δεν είναι κάτι δύσκολο. Ένα βλέμμα και ένα χαμόγελο αρκούν για να δείξεις οτι δεν αδιαφορείς για το τι συμβαίνει γύρω σου.
Τρίτον, η προσπάθεια για ευγένεια.
Σπάνια. Αλλά για να μην γίνω πολύ κυνική, ας πούμε ότι ενυπάρχει στην αγχωτική καθημερινότητα της πρωτεύουσας.
Υπάρχουν, λοιπόν, άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούν να ξεφύγουν από την απαισιόδοξη γενίκευση ότι οι άνθρωποι στις πόλεις φέρονται άσχημα και αδιαφορούν για το οτιδήποτε με το να προσφέρουν ψήγματα ευγένειας.
Για παράδειγμα, η σπάνια περίπτωση του να σε αφήσει κάποιος με αμάξι να περάσεις από τη διάβαση, στην αρχή σε σοκάρει αλλά μετά και εσύ (ελπίζω) με την ίδια ευγένεια, λες ευχαριστώ και περνάς το δρόμο ευχαριστημένος που υπάρχουν και εξαιρέσεις στην απαισιόδοξη γενίκευση σου.
Μια πόλη αγνώστων;
Τελικά ζούμε σε μια πόλη αγνώστων; Το φυσιολογικό θα ήταν να μην ζούσαμε. Η αστικοποίηση των τελευταίων αιώνων έχει σίγουρα επηρεάσει το “φυσιολογικό” της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Προσπαθώντας να προσαρμοστούμε στο χάος και την “κακία” των μεγαλουπόλεων, γινόμαστε και εμείς σιγά σιγά μέρος της “κακίας” αυτής.
Χωρίς να το καταλάβουμε, το θεωρούμε φυσιολογικό να μην μιλάμε σε κανέναν και να γινόμαστε όσο πιο αόρατοι γίνεται για να μοιάσουμε στο πλήθος.
Έτσι, λοιπόν, κοιτάω γύρω μου και πλέον δεν βλέπω ανθρώπους αλλά αδιαφορία. Μια διάχυτη αδιαφορία που φωνάζει “γιατί να είμαστε άγνωστοι σε μια γνωστή πόλη;”