Ευαγγελία ΔημηνάκηTα ‘Νυκτόβια Πλάσματα’ δεν είναι απλα η νέα ταινία του Τom Ford είναι μια ταινία-εμπειρία που δεν πρέπει με τίποτα να χάσεις!
Πόσο καλά μπορεί να σκηνοθετήσει μια ταινία η ακόμα και να διασκευάσει ένα βιβλίο ένας σχεδιαστής μόδας; Προσωπικά σαν ‘Άπιστος Θωμάς’ που είμαι θα απαντούσα ‘καθόλου’. Ο Tom Ford όμως για ακόμα μια φορά βάζει τα γυαλιά σε όλους τους ‘Άπιστους Θωμάδες’ σαν και του λόγου μου και μας αφήνει με το στόμα ανοιχτό! ‘Έπειτα από 7 χρόνια απουσίας από τις σκοτεινές αίθουσες (όπου είχε σκηνοθετήσει και επιμεληθεί το σενάριο της ταινίας ‘A Single Man’) επιστρέφει με τα ‘Νυκτόβια Πλάσματα’ μια ταινία γεμάτη μυστήριο, ένταση, ερωτήματα σχετικά με τις αποφάσεις που παίρνουμε στην ερωτική μας ζωή και φυσικά μια διάχυτη μελαγχολία.
Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Αustin Wright ‘Tony And Susan’ το οποίο εκδόθηκε το 1993 από τις εκδόσεις Baskerville Publisher. Με μερικές πινελιές του Tom Ford το σενάριο καταλήγει να είναι κάπως ετσι: Η Susan Morrow (Amy Adams) είναι μια γοητευτική επιμελήτρια εκθέσεων ζωγραφικής, που βιώνει ένα δυστυχισμένο γάμο με τον απόμακρο Hutton (Armie Hammer). Ένα βράδυ που είναι, για άλλη μια φορά, μόνη στο σπίτι, αποφασίζει να διαβάσει το πρώτο βιβλίο του πρώην άντρα της, Edward (Jake Gyllenhaal), τον οποίο δεν έχει συναντήσει επί 19 ολόκληρα χρόνια.
Το βιβλίο με τίτλο “Νυκτόβια Πλάσματα” περιγράφει μια ιστορία έρωτα και βίας, και είναι αφιερωμένο σ’ εκείνη. Ο ήρωας του μυθιστορήματος, ο Tony, πηγαίνει με το αυτοκίνητο την οικογένειά του από το Ντάλας στην έρημο του Τέξας, αλλά στη διαδρομή, συναντά τη συμμορία του Ray Marcus (Aaron Taylor-Johnson) που απαγάγει τη γυναίκα του (Isla Fisher) και την κόρη του.
O,τι και να προσπαθήσει να γράψει κανείς σχετικά με την ταινία μάλλον θα είναι ελλιπές. Σε όλα τα επίπεδα η παραγωγή είναι κάτι παραπάνω από άψογη. Όσον αφορά την σκηνοθεσία ο Tom Ford έχει ‘εκμεταλλευτεί’ ( με την καλή έννοια πάντα) στο έπακρο την πλαστικότητα του εκφραστικότατου προσώπου της Amy Adams. Tα συνεχή gros plan αλλά και τα στυλιζαρισμένα πλάνα θέλουν να τονίσουν το πόσο κενοί είναι οι ήρωες της ταινίας.
Έτσι τα πανάκριβα ρούχα, το πολυτελές σπίτι, τα πολύβουα και πολυτελή πάρτυ, το αποστειρωμένο από καθημερινές έγνοιες περιβάλλον όλα με την σειρά τους τονίζουν την ματαιότητα που αισθάνεται η πρωταγωνίστρια. Ακόμα η έξυπνη επιλογή της Isla Fisher ως πρωταγωνίστρια του βιβλίου που υπογράφει ο Jake Gylenhaal και βλέπουμε να εκτυλίσσεται παράλληλα με την κύρια ιστορία της ταινίας είναι ένα ακόμα θετικό το οποίο δεν γίνεται να μην αναφερθεί.
Έτσι στεφεται με απόλυτη επιτυχία η δημιουργία του πλασματικού αντιστοίχου της Amy Adams.Eπιπροσθέτως το έξυπνο τρίκ της παράλληλης αφήγησης δυο και μετέπειτα τριών ιστοριών βοηθάει όχι μόνο στην ροή της ιστορίας αλλά στην απρόσκοπτη θέαση της ταινίας μέχρι τέλους.
Πέρα όμως τα τεχνικά κομμάτια της ταινίας πρέπει να γίνει μια εξίσου διθυραμβική αναφορά και στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών αλλά και των δευτεραγωνιστών. Η βασική πρωταγωνίστρια Amy Adams αντεπεξέρχεται επάξια στο πολύ δύσκολο έργο το οποίο της έχει ανατεθεί. Ο Tom Ford θα έλεγε κανείς βασίζει όλη την ταινία στο πρόσωπο της αφού μέσω των εκφράσεων της περνάει στον θεατή συναισθήματα όπως η μοναξιά και ο φόβος. Η ερμηνεία του Jake Gylenhaal βασίζεται περισσότερο στις υποκριτικές του ικανότητες. Μια ερμηνεία στιβαρή, δυναμική η οποία δυστυχώς δεν προτάθηκε (αδίκως κατ’εμε για Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου). Στους δευτερεύοντες ρόλους την παράσταση κλέβει ο 26 χρονος Aaron Taylor-Johnson (Κick-Ass) ο οποίος και κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα για τον Β’Ανδρικό Ρόλο στην παρούσα ταινία.Παρόλο που στο παρελθόν δεν του έχουν δοθεί αξιόλογες ευκαιρίες παρά μόνο σε ρόλους χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις ερμηνευτικά εδώ αποδεικνύει ότι έχει πηγαίο ανεκμετάλλευτο ταλέντο! Ακόμα η ερμηνεία του Μichael Shannon (Μidnight Special) ο οποίος υποδύεται τον τίμιο σερίφη-αρωγό στην προσπάθεια του πρωταγωνιστή να βρεί τους απαγωγείς της οικογενείας του είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική.
Τα ‘Νυκτόβια Πλάσματα’ προκαλούν μια ορδή (δυστυχώς όχι ευχάριστων) συναισθημάτων στον θεατή. Είναι μια ταινία γρίφος που σχεδόν μέχρι το τέλος παραμένει άλυτος και αυτό όχι γιατί υστερεί κάπου το σενάριο ή η σκηνοθεσία αλλά γιατί αυτή είναι η μαγεία των ταινιών που ανήκουν σε αυτό το είδος: Nα παίζουν με το μυαλό σου μέχρι τέλους!