ΑναγνώστηςΜεγαλώνοντας συνειδητοποιείς ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη και όχι για πάντα. Όμως τα παιδιά συνεχίζουν τα ονειρεύονται και δείχνουν το σωστό δρόμο!
Κοίταξα την εντεκάχρονη μαθήτριά μου και της ζήτησα να μεταφέρει την πρόταση από τον πλάγιο στον ευθύ λόγο. «Ο Ντίνος είπε στην Εύα ότι θα είναι για πάντα μαζί», έγραφε.
- Είναι εύκολο. «Θα είμαστε για πάντα μαζί», είπε ο Ντίνος στην Εύα.
- Μπράβο, αγάπη μου.
- Αλλού είναι το πρόβλημα…
- Τι εννοείς;
- Γιατί τα γράφουν αυτά; Δεν υπάρχει «για πάντα», κυρία. Οι άνθρωποι, έτσι κι αλλιώς, θα χωρίσουν. Κι αν δε χωρίσουν κάπως αλλιώς, θα χωριστούν απ’ το θάνατο.
- Το έχεις διαβάσει κάπου αυτό; τη ρώτησα αυθόρμητα, καθώς θυμήθηκα τα λόγια του Νίκου Δήμου: «Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε. Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο.»
- Όχι, απλά μου φαίνεται λογικό. Δύσκολο να τύχει οι άνθρωποι να πεθάνουν μαζί… Δε συμφωνείτε;
Για λίγα δευτερόλεπτα δεν της είπα τίποτα. Έμεινα να κοιτάζω το κενό και ν’ αναρωτιέμαι αν το συναίσθημα που υπερισχύει μέσα μου είναι η έκπληξη, ο θαυμασμός ή η θλίψη, για μια γενιά που απέχει τόσο από αυτό που εμείς εννοούσαμε ως «ρομαντισμό».
- Δεν είναι ότι διαφωνώ, καρδιά μου… Απλά, να, δεν ξέρω αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα αυτή η σκέψη. Εγώ νομίζω ότι στην ηλικία σου, αλλά και σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία, πίστευα στο «για πάντα». Κι ήταν όμορφη η σκέψη του, γλυκιά.
- Ναι, αλλά τώρα δεν πιστεύετε, σωστά;
Μάλιστα… Τι απαντάμε σ’ αυτή την ερώτηση; Αλήθεια, τι πιστεύω τώρα;
- Δεν είμαι σίγουρη, να σου πω την αλήθεια μου. Νομίζω ότι μεγαλώνοντας σταμάτησε να με απασχολεί τόσο πολύ το «για πάντα» κι άρχισε να με απασχολεί περισσότερο το «τώρα». Δεν έπαψα να ονειρεύομαι, απλά ξέρω ότι μπορεί για διάφορους λόγους να μην πραγματοποιήσω όλα όσα θέλω. Μπορεί, όμως, να πραγματοποιήσω κι άλλα πράγματα, που αυτή τη στιγμή δε μου περνάνε καν απ’ το μυαλό. Καταλαβαίνεις τι εννοώ ή σε μπέρδεψα;
- Νομίζω ότι καταλαβαίνω. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιήσατε ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη.
Σ’ αυτό το σημείο, κατάλαβα ότι πιο εύκολα θα μπέρδευε εκείνη εμένα, παρά το αντίστροφο. Τι θαυμαστό πράγμα, αλήθεια, αυτή η υπέροχη διαύγεια του παιδικού μυαλού, αυτή η καθαρότητα της σκέψης… Σε ποιο σημείο τα χάσαμε εμείς αυτά; Ξαναβρίσκονται, άραγε;
Ευλογία να είσαι δάσκαλος. Πραγματικό ευτύχημα σε μια εποχή που οι άνθρωποι δείχνουν να μην πιστεύουν σε τίποτα. Εγώ πιστεύω. Βλέπω κάτι τέτοια παιδιά και ονειρεύομαι. Τα ζω, τους μιλάω, μεγαλώνουν δίπλα μου και καμαρώνω.
Γυρίζω κάθε μέρα στο σπίτι μου γεμάτη από τέτοια μικρά διαμαντάκια, από αυτά τα καθημερινά θαύματα.
Κι έχω την ανάγκη να πιστεύω, ότι για όσα χρόνια έχω τα μάτια μου και τ’ αυτιά μου ανοιχτά, η ψυχή μου θα παραμένει αγέραστη. Για να μπορώ να αισθάνομαι κι εγώ λίγο παιδί, κοντά στα παιδιά μου…