FrapressDisclaimer: προτού πέσετε να με φάτε, το Force Awakens ήταν καλό. Απλώς το Rogue One έθεσε ρεαλιστικότερα standards στα οποία ανταποκρίθηκε, ενώ το TFA αφήνει πολλά παράπονα. Περισσότερα παρακάτω!
Όταν ήταν να βγει το The Force Awakens στα σινεμά (υπομονή, θα φτάσω και στο Rogue One), όλοι οι fans είχαμε ευλόγως ξετρελαθεί, και το αποτέλεσμα σε γενικές γραμμές φάνηκε ότι μας δικαίωσε. Εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε τόσο το TFA, διότι ήταν απροκάλυπτο remake του original Star Wars. Δεν έφταναν οι νέοι ηθοποιοί και ο υπερβολικός ενθουσιασμός των fans για να δώσουν αρκετή φρεσκάδα στο «μπαγιάτικο» feeling.
Κυρίως, αυτό που δε μου άρεσε ήταν το ότι μας πετάγανε σαν τυράκια τις στιγμές νοσταλγίας (βλέπε εμφάνιση Millennium Falcon, R2-D2, Princess Leia) με σκηνοθεσία που ήταν σαν να σου φώναζε «ΝΟΣΤΑΛΓΗΣΕ! ΣΥΓΚΙΝΗΣΟΥ! ΤΩΡΑ!» και δεν έδενε καθόλου φυσικά με την υπόλοιπη ροή της εικόνας.
Τα δυνατά σημεία
Αυτό λοιπόν που ο «φτασμένος» JJ Abrams έκανε να μοιάζει με σκηνοθεσία από Οικογενειακές Ιστορίες, ο Gareth Edwards το κατάφερε χωρίς κανένα ψεγάδι. Ειδικά η εμφάνιση του Darth Vader είχε ακριβώς τη φόρτιση, το ρυθμό και το περιεχόμενο που έπρεπε. Ίσως (ίσως λέω) να το παρακάνει λίγο στο φινάλε με το «επικό» του πράγματος, αλλά ακριβώς επειδή είναι στο τέλος, ταιριάζει, συγκινεί, και γι’ αυτό συγχωρείται.
Γενικώς η ταινία, με δεδομένα 2016 ήταν καταπληκτική. Η ήρεμη δύναμη Felicity Jones δίνει μια πολύ ξεχωριστή ερμηνεία ως Jyn Erso, και δεν παρασύρεται σε φλυαρίες, νευρωτισμούς και αψυχολόγητα υψηλές εντάσεις – όπως, σε κάποια σημεία κάνει η Daisy Ridley στο TFA. Όλο το καστ παίζει προσγειωμένα και ζεστά, πράγμα που σου επιτρέπει να δεθείς με τους χαρακτήρες και να αισθανθείς μια πιο φιλοσοφημένη νοσταλγία από όταν απλά σου πετάνε στη μούρη το Millennium Falcon (1 χρόνο μετά, έχω ακόμα νεύρα).
Το παράπονό μου ωστόσο από πολλές ταινίες που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια είναι ότι το παρατραβάνε με την μονόπλευρη δράση στην τρεχάλα. Δεν προλαβαίνεις πλέον να καταλάβεις τι βλέπεις αν δεν είσαι διαρκώς σε εγρήγορση, πόσο μάλλον να συγκινηθείς στο τέλος με ένα χαρακτήρα που καλά καλά δε σου έχουν συστήσει. Τρανταχτό παράδειγμα αυτού, το Fantastic Beasts. Στο Rogue One παραδόξως, αν και η τρεχάλα και η δράση είναι πανταχού παρούσες, το πρόβλημα αυτό είναι μικρότερο.
Όλα αυτά με υποχρεώνουν να πω ένα μπράβο στο σκηνοθέτη, ο οποίος ολοφάνερα αγαπάει το franchise και βάζει τα δυνατά του για να το τιμήσει.
Άλλο ένα πράγμα που οφείλουμε όλοι να λατρέψουμε είναι η τελική μάχη της ταινίας, που όμοιά της δεν έχουμε δει σε κανένα άλλο Star Wars. Ενώ όλοι οι σκηνοθέτες ως τώρα έχουν μείνει περισσότερο στα μπαμ-μπουμ, ο Edwards κάνει την τολμηρή επιλογή να δώσει λεπτομέρεια, τόσο στα πλάνα του όσο και στις δυναμικές μεταξύ των αντιπάλων. Το αποτέλεσμα είναι μια μάχη «χορταστική» και αντάξια των φαντασμαγορικών εφέ που χρησιμοποιούνται.
Οι ελλείψεις
Σε επίπεδο νοήματος και ιστορίας, η αλήθεια είναι πως έλειψε κατά πολύ το «μύθικό» κομμάτι της Δύναμης, των Jedi κ.τ.λ.. Η επιλογή αυτή όμως έπρεπε να γίνει, για να βγει μια ταινία πραγματικά διαφορετική από τα κλασικά επεισόδια Star Wars. Άλλη μια επιτυχία της ταινίας ήταν αυτή η σχεδόν τέλεια εξισορρόπηση ανάμεσα στις ομοιότητες και τις διαφορές της από το υπόλοιπο saga.
Από το Rogue One δεν έλειπαν και τα προβλήματα. Κατ’ αρχάς, αυτό που ήδη αναφέρθηκε· ότι παρ’όλη τη ζεστασιά της, η ταινία το ρίχνει πολύ μονότονα στην τρεχάλα. Ένα λάθος που πλέον κάνουν σχεδόν όλοι οι σκηνοθέτες φαντασίας και δράσης. Δεύτερο λάθος (της μόδας κι αυτό), ότι χώνει μέσα πάρα πολλούς χαρακτήρες, τους οποίους προλαβαίνει να αναπτύξει πολύ σχηματικά. Έτσι, αποστασιοποιείται ακόμα πιο πολύ από το feeling του κλασικού. Τρίτον, ότι αντλεί σχεδόν όλη της τη δύναμη από το γεγονός ότι γεμίζει ένα κενό της ιστορίας του A New Hope, οπότε λείπει από την ιστορία αυτό το «κάτι» που κάνει μια ταινία μοναδική, και θες να την βλέπεις ξανά και ξανά.
Το συμπέρασμα
Θα κλείσω αυτό το παραλήρημα με μια παρατήρηση που έκανε ο φίλος μου ο John μετά την ταινία, στον οποίο αφιερώνω και το άρθρο παρόλο που αυτός προτιμάει το franchise του Ιντιάνα Τζόουνς. Η παρατήρηση ήταν (παραφράζοντας) ότι το Rogue One δεν παίζει με το μανιχαϊστικό άσπρο-μαύρο μεταξύ απολύτως καλών (Rebellion) και απολύτως κακών (Empire). Κάνει μια αναθεώρηση που δεν δικαιώνει τυφλά καμία από τις δύο πλευρές. Γενικώς, (δική μου παρατήρηση αυτή) είναι μια πολύ δυνατή προσθήκη για τους fans, που δίνει απλόχερα όσα υπόσχεται και εκπληρώνει τις επιθυμίες μας.
Υ.Γ. Άλλο ένα μπράβο στο σκηνοθέτη για τις πολλές τολμηρές αλλά εύστοχες επιλογές του. Όπως ο τρόπος που εισήγαγε τις σκηνές όταν έδειχνε νέο πλανήτη.
Επειδή σίγουρα κάποιοι διαφωνείτε μαζί μου, ελάτε να ξεκατινιαστούμε στα σχόλια!
