Ελευθερία ΜαρίνουΜπορεί να μην βγήκες γυμνός στους δρόμους φωνάζοντας ”Εύρηκα– εύρηκα” αλλά μια τρελή στιγμή ενώ φωτογράφιζες την είχες…
Πριν ξεκινήσω αυτό το άρθρο δεν πίστευα ότι ο κόσμος είναι τόσο παλαβός. Ναι μάλιστα, παλαβός! Γιατί; Ας πάρουμε μια γεύση και ας δούμε τι απάντησαν μερικοί φίλοι μας στην ερώτηση που τους τέθηκε,
“ Έχετε κάποια ιστορία τρελή πάνω στην λήψη μιας φωτογραφίας;”
Σκηνή πρώτη – λήψη 10824
“Ιστορία; Κοίτα, ιστορίες έτσι της στιγμής πολλές. Ακόμα και με το ελικόπτερο που έτρεχα έξω από την πόλη πάνω σε ταράτσες για ένα κλικ.
Έχω ντοκουμέντα! Είχα βγάλει φωτογραφία και τον Μπάμπη να κατεβαίνει την σιδερένια σκάλα που ήταν στον αέρα. Μετά τον Μπάμπη ήμουν εγώ. Σαν ιστορία όμως θα έλεγα την αναμονή.”
(Δεν ξέρω για εσάς. Το κυνηγητό στην ταράτσα και ο ιπτάμενος Μπάμπης δεν μου επέτρεψαν να συνεχίσω την συζήτηση. )
Σκηνή δεύτερη- λήψη 10445
”Δεν μπορείς να φανταστείς! Ήμουν στο λεωφορείο και ότι έδυε ο ήλιος.
Η σκηνή; Τι να σου λέω… Σηκώθηκα επιτόπου και έψαξα να βρω από που θα βγάλω φωτογραφία… Άσε που δεν είχα και πολύ χρόνο, σε λίγα μέτρα μπαίναμε σε τούνελ.”
(Τώρα το διαβάζεις και λες εντάξει, σιγά!
Είσαι σίγουρος; Σιγά; Κάτσε να σου πω εγώ τι έγινε!
Όχι δεν ήμουν μπροστά, τα είδα όλα στα μάτια του. Το δεξί ειδικά έβαζε και τις λεπτομέρειες…
Κοίταζε το παράθυρο μέχρι που είδε τα χρώματα από το ηλιοβασίλεμα. Πήρε το κινητό, σήκωσε τον διπλανό, αν δεν τον άφησε στον τόπο, και άρχισε να τρέχει μέσα στον διάδρομο. Ποια θέση είναι καλύτερη; Mήπως να πάω πιο πίσω; Ωχ! Μπαίνουμε σε τούνελ! Κάντε όοόόόλοι στην άκρη!
Αν ακόμα δεν σε έπεισα. Ξαναδιάβασε το χωρίς ανάσα.)
Υ.Γ. Φίλε Σταύρο, ούτε για δείγμα δεν περιγράφεσαι!
Σκηνή τρίτη- λήψη 20485
“Έχω εκθέσει πολλές φορές τον εαυτό μου σε κίνδυνο για να πετύχω μια λήψη. Μια φόρα για να καταφέρω να φωτογραφίσω τα παπούτσια μου, που έχουν συναισθηματική αξία για μένα, στάθηκα στην μέση του δρόμου– στην μια άκρη έχοντας τοποθετήσει μπροστά μου τα παπούτσια και στην άλλη ερχόταν το αυτοκίνητο κατά πάνω μου και εγώ συνέχιζα μέχρι που ήρθε σε απόσταση ανάσας και ταυτόχρονα μια φίλη μου φωτογράφιζε εμένα που έκανα όλο αυτό χωρίς να με διακόψει. “
Ας σκεφτούμε λίγο αυτή την σκηνή…
Υ.Γ.1 Αγαπητοί οδηγοί ,το άρθρο αυτό σας αφορά και αν σκεφτείτε ξανά να πλησιάσετε τόσο κοντά… θα έχετε να κάνετε με την βολή μας, την φώτο- βολή μας.
Υ.Γ.2 Η φίλη που αποθανάτιζε την σκηνή χωρίς να σε ενοχλήσει, είναι δυο φορές φίλη. Να την κρατήσεις για
π ά ν τ α κοντά σου!
Σκηνή τέταρτη- λήψη 84962
”Δεν ξέρω αν μπορώ να στο εξηγήσω αλλά δεν είμαι επικίνδυνη…”
(Αυτή τη συζήτηση ξεκίνησε λίγο διαφορετικά αλλά ας δώσουμε μια ευκαιρία…)
”Μου έχει τύχει πολλές φορές να γνωρίζω κόσμο και μετά από καιρό να βλέπω ότι τον έχω φωτογραφίσει χρόνια πριν. Τότε λέω δυνατά στον εαυτό μου ”Έτυχε”. Δυνατά και πολλές φορές για να πιστέψω ότι δεν συμβαίνει κάτι άλλο”
Είναι η στιγμή που η φράση ”Ξέρω τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι” παίρνει σάρκα και οστά. Ίσως και τα δικά σου.
Μπορεί να την γνωρίσεις στο μέλλον και να σου δώσει την φωτογραφία που ήθελες να βγάλεις τότε που προσπαθούσες. Θα σου συστηθεί ως ”Αννίτα χάρηκα”, τότε μπορείς να τρέξεις ή να καθίσεις εκεί κοντά και να χαρείς και εσύ.
Στο μεταξύ να είσαι αυθόρμητη/ος και υπομονετική/ος!
Σκηνή πέμπτη- λήψη 59734
”Η πιο τρελή εμπειρία μου είναι όταν άρεσε ένα αγόρι σε μια πολύ καλή φίλη μου από την σχολή και δεν γνωρίζαμε τίποτα για αυτόν. Σκέψου ότι τον φωνάζουμε ‘το παιδί από την θεωρία την Τετάρτη’ .
Προσπάθησα, λοιπόν, να τον τραβήξω διακριτικά μέσα στο αμφιθέατρο για να τον έχει στο κινητό της και είχα ξεχάσει να το βάλω στο αθόρυβο. Ε δεν φαντάζεσαι; Πάτησα το κουμπί και γύρισαν όλοι και με κοίταξαν.
Εγώ;! Συνέχισα υπέροχη και ανενόχλητη, σαν να μην τρέχει τίποτα!! Οι περισσότεροι το έχουν κάνει και ας μην το παραδέχονται…”
Σκηνή έκτη- λήψη 56824
”Ήμουν για τρέξιμο και έτυχε να βγάλω μια φωτογραφία με το κινητό που μου άρεσε πολύ και τότε άρχισα να τρέχω για να την δω στον υπολογιστή με τα χέρια στην ανάταση, λες και θα έφτανα πιο γρήγορα στο σπίτι.
Όταν την είδα στον υπολογιστή σκέφτηκα τον κόσμο που με είδε να κάνω σαν τρελή για μια φωτογραφία που τα πίξελ σου έβγαζαν όχι μόνο το μάτι αλλά και μια καρδιά ανίκανη για μεταμόσχευση”
Αυτή η ιστορία, η τελευταία, είναι δική μου και έκρινα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να σου την πω. Γιατί; Γιατί ούτε σε δρόμους ξάπλωσα, ούτε φωτογραφίες με αγνώστους που έγιναν γνωστοί έχω, ούτε στο λεωφορείο φώναζα σαν να μην υπάρχει αύριο, ούτε σε ταράτσες κρεμιόμουν και το σημαντικότερο..; Κανείς Μπάμπης δεν πετούσε με σίδερα στα χέρια.
Όλα τα παραπάνω είναι πραγματικές ιστορίες που συνέβησαν σε ανθρώπους που όχι μόνο μου πιστοποίησαν ότι είναι τρελοί αλλά τους κάνω και παρέα χωρίς φόβο γιατί είναι αυτοί που μου έχουν χαρίσει τις πιο όμορφες στιγμές.