Ελευθερία Μαρίνου“Διαδρομές στο νου των απο-στάσεων”…
Κeep away
Πόσο καπνό εισέπνευσα μες σε εκείνη την σιωπή
σαν να ήθελα να με καταπιεί η νύχτα-
να μπω βαθιά της και να μην πω ποτέ
όσα θα θελα, όπως θα θελα.
Στην απέναντι οροφή, ένας σκύλος που δεν έπαψε στιγμή να κραυγάζει.
Η ανησυχία που το σκέπαζε μες τα απέραντα μεσάνυχτα δεν το άφησε ήσυχο,
και εγώ, που όλο πάνω σε κάτι βρίσκω κάτι από μένα, αποτυπώθηκα σαν
αρπακτικό, σαν να θέλω να το ξεγυμνώσω.
Και εκείνοι που στέκουν στο σχίσμα της στεριάς,
πετούν δύχτια – ξανά και ξανά –
μην πουν και πιάσουν κάτι από την
απέναντι γη που στέκει μες στα φώτα ανοιχτή.
Μικρά τα φώτα, μακρινά, μα κάνουν τους μυς να λυγούν στις πνιχτές
καταβολές του σώματος, του κορμιού εκείνου που εσωκλείει κάθε μου ανάγκη
για διαφυγή.
Ο καπνός, με εισέπνευσε μέσα από σιωπή και όνειρα.
Με έκανε να γρυλίζω στη μορφή κάποιου άλλου, λόγω δικής μου αδυναμίας,
και με έκανε να βρέχομαι και να επιστρέφω πίσω άδεια
με όσα δεν κατάφερα να πιάσω …
σαν τα δίχτυα που βαστώ, τα τρύπια
σαν τα φώτα, τα μικρά φώτα που μονάχα γνέφουν δίχως να με ανταμώνουν.