Μαρία ΜακράκηΌταν το κράτος διώχνει τα παιδιά του με την ανεργία, αυτά ποιόν δρόμο θα διαλέξουν;
Ζούμε σε ένα αβέβαιο και ασταθές μακροοικονομικό περιβάλλον, σε μια χώρα με τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας των νέων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρώτη έρχεται η Ελλάδα, ενώ στη σειρά ακολουθεί η Ισπανία με εξίσου υψηλό ποσοστό.
Η λήψη υπέρογκων δανειακών ποσών και η εφαρμογή της πολυσυζητημένης λιτότητας ως συνέπεια της αδυναμίας πληρωμής αυτών, αποδεικνύουν εν τέλει πως δεν απέφεραν και τόσο θετικά αποτελέσματα. Προσπαθώντας να επιβληθεί η λιτότητα, τα ταμεία των νοικοκυριών άρχισαν να αδειάζουν έχοντας ως αποτέλεσμα την δυσκολία κάλυψης πρωτευόντων αναγκών και λοιπών οικονομικών υποχρεώσεων.
Οι επενδυτές δε ρισκάρουν και δεν ποντάρουν πλέον στην Ελλάδα, ενώ η έξοδος της χώρας από την κρίση φαντάζει όλο και πιο μακρινό…όνειρο. Οι υπογραφές συνεχίζουν να πέφτουν και νέα δάνεια φορτώνονται στην πλάτη αυτής της χώρας και συνεπώς των πολιτών της.
Και εκεί που υπήρχε μια ελπίδα για το μέλλον, στους νέους που είναι ελπίδα για κάθε κοινωνία, μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, για ένα πιο δομημένο και αξιοκρατικό κράτος, έρχεται για ακόμα μια φορά η κρίση να καταστρέψει και τις τελευταίες ευκαιρίες για σωτηρία. Βάσει ερευνών το ποσοστό ανεργίας στους νέους 15-24 ετών ανέρχεται περίπου στο 49,1%, ποσοστό τραγικό για μια χώρα που μπορεί να προσφέρει πολλά, η οποία όμως έχει πέσει σε λάθος χέρια και σε λάθος χειρισμούς επί σειρά ετών.
Με τη σειρά τους και εκείνοι, βλέποντας το άδικο να καλπάζει σε κάθε τομέα και τις σπουδές τους να μη βρίσκουν αντίκρισμα, αποφασίζουν να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν για άλλους ουρανούς, πιο δίκαιους και ελεύθερους.
Δε μπορούμε να μη τους δικαιολογήσουμε, δε μπορούμε να τους κατηγορήσουμε. Οι νέες αυτές γενιές είναι οι πιο πληγωμένες και άτυχες γενιές της Ελλάδας. Γεννήθηκαν μέσα στη κρίση ή την έζησαν από νεαρή ηλικία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χρωστούσαν πριν καν γεννηθούν. Τι χρωστάνε όμως; Όλα εκείνα τα λάθη, τις αδυναμίες και τους κακούς χειρισμούς των προηγούμενων γενεών, των γονιών και των παππούδων τους. Και τώρα πώς θα συνεχίσουν; Πώς θα χτίσουν τις δικές τους ζωές, το δικό τους μέλλον;
Δεν είναι εύκολη λύση η μετανάστευση. Δεν είναι εύκολο να αφήνεις την οικογένεια σου, το σπίτι σου, τους φίλους σου, τη γειτονιά σου, τις συνήθειες σου και να αρχίζεις από το μηδέν μια νέα ζωή, σε μια ξένη χώρα, σε μια ξένη πόλη, με διαφορετική κουλτούρα, με διαφορετικούς ρυθμούς ζωής.
Τι έκανε όμως η δική σου χώρα, και όταν λέμε χώρα στη συγκεκριμένη περίπτωση εννοούμε το κράτος, για να σε κρατήσει; Πότε σε σεβάστηκε; Πότε σε αγάπησε; Πότε πίστεψε σε εσένα; Πότε σου προσέφερε όλα εκείνα το εφόδια που χρειαζόσουν και χρειάζεσαι για να αναπτύξεις όλες σου τις δεξιότητες, όλες εκείνες τις ανησυχίες που είχες από τα πρώτα σου σχολικά χρόνια; Πότε σου έδωσε ευκαιρίες αργότερα να αναπτύξεις τις επιχειρηματικές σου ικανότητες; Να ποντάρεις σε αυτή τη χώρα; Να τη βοηθήσεις να ανελιχθεί;
Δεν έχουν άδικο λοιπόν.
Υπάρχουν όμως στον αντίποδα και εκείνοι, έστω και λίγοι, που δε παρατάνε τα «όπλα». Αντί να “τραπούν σε φυγή”, παλεύουν να φέρουν κάποια αλλαγή. Ποντάρουν στις σπουδές τους στα ελληνικά πανεπιστήμια και ψάχνουν εναλλακτικές επιχειρηματικές ιδέες για να φέρουν την ανάπτυξη στην Ελλάδα. Άλλοι πάλι επιλέγουν επαγγέλματα που μέχρι σήμερα έφταιγαν και φταίνε για την καθοδική πορεία της Ελλάδας, με γνώμονα να υπηρετήσουν σωστά το επάγγελμα τους προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας. Βλέπουν μέσα τους κάποιο φως, κάποια μικρή πιθανότητα αλλαγής.
Δεν φαντάζονται μια ουτοπική κοινωνία, αλλά μια κοινωνία που αρμόζει στη ιστορία και στην τιμή της Ελλάδας. Μια κοινωνία που θα επαναφέρει τις θεμελιώδεις αρχές που δημιούργησε. Την δημοκρατία, την ελευθερία του λόγου, τις αξίες, το ήθος. Δεν μπορούν να σβήσουν μέσα τους εκείνη την αγάπη για την πατρίδα, την φλόγα της κάποτε ευτυχισμένης και πρότυπης Ελλάδας. Ίσως να πρέπει να μεταφερθεί κανείς πολλά χρόνια πίσω για να δει αυτήν την Ελλάδα, μα κάποτε υπήρξε και ίσως κάποια στιγμή να αναβιώσει.
Αυτά τα νέα παιδιά αψηφούν το κακό και δυσλειτουργικό κράτος και μάχονται με το δικό τους τρόπο για να το αλλάξουν, μάχονται για την Ελλάδα. Αυτό που κρατάνε ζωντανό μέσα τους είναι η ανάγκη και η επιθυμία για να μη χαθεί αυτή η ευλογημένη χώρα, αυτή η ιστορία.
Όποιο δρόμο και αν διαλέξει ο καθένας πρέπει να είναι αυτό που επιθυμεί, αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο, αυτό που τον γεμίζει, αυτό που τον εκφράζει.
Το ελληνικό κράτος δυστυχώς διώχνει τα διαμάντια του.
Η Ελλάδα όμως ίσως τα κρατήσει κοντά της. Ίσως και να τα γυρίσει πίσω. Ποιος ξέρει;
