Τάσος Κωλέτσης5 συνθέτες ορχηστρικής μουσικής από την Ελλάδα και το εξωτερικό που μας μαγεύουν με τις μελωδίες τους.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που για να εκφραστούν μετατρέπουν λέξεις και συναισθήματα σε νότες και παρτιτούρες. Άνθρωποι που ξεδιπλώνουν το αστείρευτο ταλέντο τους και γεμίζουν τον κόσμο μελωδίες. Άνθρωποι που έχουν προσφέρει στην ορχηστρική μουσική ίσως κάτι παραπάνω από αυτό που και η ίδια θα μπορούσε να ζητήσει. Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, (άλλους) πέντε από αυτούς.
Yann Tiersen
Μετά την επιτυχία της μουσικής του στις ταινίες Amelie και Good Bye Lenin πολλοί έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν ως συνθέτη για soundtrack. Ο ίδιος, ωστόσο, δηλώνει πως: “Δεν είμαι συνθέτης και πραγματικά δεν έχω κλασικό background. Ποτέ δεν έφτιαξα soundtrack για την Amelie. Αυτό περιελάμβανε παλαιότερα κομμάτια από τα πρώτα μου άλμπουμ. Έχω γράψει μόνο δύο soundtracks μέσα σε δεκαπέντε χρόνια”.
Γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1970 στη Βρέστη (Γαλλία) και άρχισε να μαθαίνει βιολί και πιάνο από την ηλικία τον έξι ως και την ηλικία των δεκατεσσάρων με σκοπό να γίνει καθηγητής μουσικής. Ωστόσο, ο Tiersen, στο τέλος της εφηβείας του, επαναστάτησε κατά της κλασσικής του εκπαίδευσης και εμπνευσμένος από τους Joy Division και τους Stooges, έπαιξε κιθάρα με πολλά τοπικά post-punk-influenced συγκροτήματα.
Η μουσική του, παιχνιδιάρικη και μελαγχολική, έχει επιρροές από την παραδοσιακή γαλλική μουσική, το Σανσόν, το Bal-Musette και τη μουσική του δρόμου. Διακρίνονται επίσης στα τραγούδια του στοιχεία της ροκ, avant-garde, καθώς και επιρροές από την κλασική και τη μινιμαλιστική μουσική. Όλα αυτά έχουν οδηγήσει πολλούς στο να τον παρομοιάσουν με το Chopin, τον Erik Statie, τον Philip Glass και τον Michael Nyman.
Yann Tiersen
Δισκογραφία
Το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1996 και φέρει τον τίτλο La Valse des monstres. Από τα πιο γνωστά του άλμπουμ είναι το Amelie Original Soundtrack (2001), L’absente (2001) και Infinity (2014).
Μουσική για ταινίες (soundtrack)
Amelie (2001), Good Bye Lenin! (2003), Tabarly (2008)
Ludovico Einaudi
Η μητέρα του τού έπαιζε πιάνο από τότε που ήταν μικρός. Ο παππούς του ήταν πιανίστας, συνθέτης και μαέστρος της όπερας. Αυτά, λοιπόν, τα μουσικά ερεθίσματα έκαναν σχεδόν αδύνατο το να μη χαθεί και ο ίδιος στα μαγικά μονοπάτια της μουσικής.
Το πλήρες όνομά του είναι Ludovico Maria Enrico Einaudi. Γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1955 στην Ιταλία και η πρώτη του επαφή με τη μουσική ήταν στην εφηβεία του, περίοδο που συνέθεσε και το πρώτο δικό του κομμάτι σε μια κλασική κιθάρα. Ακολούθησαν μουσικές σπουδές στο Conservatorio Verdi στο Μιλάνο από όπου πήρε και το δίπλωμά του στη σύνθεση, το 1982. Την ίδια χρονιά έκανε μαθήματα ορχηστρικής μουσικής με τον Luciano Berio, ενώ πήρε και υποτροφία για το Tanglewood Music Festival.
Η μουσική του αρχικά θύμιζε πολύ την κλασική μουσική. Ωστόσο, όσο ο καιρός περνούσε και ο Einaudi ορίμαζε όλο και περισσότερο μουσικά, άρχισαν να διακρίνονται στη μουσική του στοιχεία της pop, της rock, της παγκόσμιας αλλά και της παραδοσιακής μουσικής, κάνοντας τις συνθέσεις του ακόμα πιο συναρπαστικές.
Ludovico Einaudi
Δισκογραφία
Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά έκανε την εμφάνισή της το 1988 και έφερε τον τίτλο Time Out. To 1996, το Le Onde -τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ του Einaudi- ταξιδεύει τους ακροατές του στα μουσικά μονοπάτια που δημιουργεί ένα πιάνο. Το 2004 συνδυάζει το πιάνο με το τσέλο, στο άλμπουμ Una Mattina, ενώ στο Nightbook (2009) και στο A Time Lapse (2013) κάνει την εμφάνισή της και η ηλεκτρονική μουσική. Τέλος, τα δύο άλμπουμ του που κυκλοφόρησαν το 2015 (Taranta Project & Elements) συνδυάζουν κλασικά όργανα με ηλεκτρονική και ορχηστρική μουσική κάνοντας το αποτέλεσμα συναρπαστικό.
Μουσική για ταινίες (soundtrack)
Sotto falso nome (2004), I’m still here (2010), The Untouchables (2011), Mommy (2014)
Philip Glass
Ίσως ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του αιώνα που μας πέρασε. Είναι ιδρυτής του κινήματος του μινιμαλισμού στη μουσική, στο οποίο και άσκησε μεγάλη επιρροή. Ο ίδιος βέβαια υποστηρίζει πως είναι περισσότερο κλασικιστής, πράγμα που αποδίδει στις κλασικές του σπουδές στη μουσική.
Γεννήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 1937, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης δισκοπωλείου και έτσι ήρθε ο μικρός Philip για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική. Άκουγε όσους δίσκους έφερνε ο πατέρας του προσπαθώντας να κατανοήσει καλύτερα τη μουσική. Ως παιδί μάθαινε φλάουτο. Στην ηλικία των 15 πήγε στο πανεπιστήμιο του Σικάγο και σπούδασε μαθηματικά και φιλοσοφία. Η αγάπη του για τη μουσική όμως δεν είχε σβήσει κι έτσι σπούδασε και στο Julliard School of Music με βασικό μουσικό του όργανο τα πλήκτρα.
Ο ίδιος, χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του κλασικιστή, παρομοιάζει τη μουσική του με αυτή των Franz Schubert, Johann Sebastian Bach και Wolfgang Amadeus Mozart. Ωστόσο, στις συνθέσεις του διακρίνει κανείς επιρροές της ροκ, της ambient, της ηλεκτρονικής και της παγκόσμιας μουσικής.
Philip Glass
Δισκογραφία
North Star (1977), Glassworks (1982), Songs of Liquid Days (1986), Solo Piano (1989), Dracula (1999), The Hours (2002), Glass Piano (2015)
Μουσική για ταινίες (soundtrack)
Koyaanisqatsi (1982), Mishima: A Life in Four Chapters (1985), Kundun (1997), The Fog of War (2003), Cassandra’s Dream (2007), Les Regrets (2009), Mr Nice (2010)
Μάνος Χατζιδάκις
“Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία”.
Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες, ο οποίος ξεδίπλωσε το ταλέντο του και στα λογοτεχνικά μονοπάτια.
Γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 1925 στην Ξάνθη και απεβίωσε στην Αθήνα, στις 15 Ιουνίου 1994. Η μουσική του εκπαίδευση ξεκίνησε σε ηλικία τεσσάρων ετών, όπου με την αρμένικης καταγωγής δασκάλα του Αλτουνιάν, έμαθε πιάνο. Παράλληλα, διδασκόταν βιολί και αρκοντεόν.
Το 1940-1943, στην Αθήνα πλέον, ο Χατζιδάκις παρακολουθεί ανώτερα θεωτητικά μαθήματα με το Μενέλαο Παλλάντιο, ενώ ξεκινά και σπουδές Φιλοσοφίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, τις οποίες όμως δεν ολοκληρώνει ποτέ.
Η πρώτη του εμφάνιση στη σύνθεση γίνεται το 1944, στο έργο “Τελευταίος Ασπροκόρακας”. Ακολουθεί η ίδρυση και η καλλιτεχνική διεύθυνση του Ελληνικού Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου. Η τραγωδός Μαρίκα Κοτοπούλη, ζητά από τον Χατζιδάκη να συνθέσει μουσική για τους “Χοηφόρους” κι έτσι ο συνθέτης έρχεται σε πρώτη επαφή με το αρχαίο δράμα, με το οποίο θα ασχοληθεί εκτενέστατα στο μέλλον.
Το 1961 κερδίζει το Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού με “Τα παιδιά του Πειραιά” φέρνοντας έτσι στην Ελλάδα το δεύτερο χρυσό αγαλματίδιο και τρία χρόνια μετά ιδρύει την Πειραματική Ορχήστρα Αθηνών. Το βραβείο αυτό, θα κάνει τον Χατζιδάκη γνωστό και σε παγκόσμιο επίπεδο και θα του επιφέρει μια δημοσιότητα που ο ίδιος θα προσπαθήσει να αποφύγει με κάθε τρόπο.
Μάνος Χατζιδάκις
Δισκογραφία
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, αλλά και μετά το θάνατό του, ο Χατζιδάκις έχει κυκλοφορήσει πολλούς δίσκους. Κάποιοι από αυτούς είναι: Ποτέ την Κυριακή (1960), Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη (1962), Το χαμόγελο της Τζοκόντα (1965), Reflections (1970), Ο Μεγάλος Ερωτικός (1972), Οδός Ονείρων (1972), Εδώ Λιλιπούπολη (1980).
Ευανθία Ρεμπούτσικα
Είναι Ελληνίδα συνθέτης και μουσικός. Γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1958 στην Κάτω Αχαΐα Πατρών και η πρώτη της επαφή με τη μουσική ήταν στα έξι της χρόνια όταν ξεκίνησε να μαθαίνει βιολί στο Ωδείο Πατρών.
Το 1970 μετακόμισε στην Αθήνα και συνέχισε τις μουσικές της σπουδές στο Ωδείο Αθηνών. Αμέσως μετά φεύγει για το Παρίσι και φοιτεί στην École Normale de Musique.
Έχει συνεργαστεί με πολλούς Έλληνες συνθέτες και ερμηνευτές καθώς και με τη Συμφωνική ορχήστρα του τρίτου προγράμματος και με τη Σύγχρονη ορχήστρα της ΕΡΤ.
Ευανθία Ρεμπούτσικα
Δισκογραφία
Μικρές ιστορίες (2000), Alma Libre (2002), Ο χορός των άστρων (2007), Για που τραβάς ελπίδα (2012)
Μουσική για ταινίες (soundtrack)
Πολίτικη Κουζίνα (2003), Φωνή Αιγαίου (2004), Babam ve Oglum (2006)