Ποιος σκότωσε την Άννυ;

Για πολλά παιδιά η αγάπη είναι μια λέξη δεδομένη. Για κάποια άλλα είναι εντελώς άγνωστη…

Στις  21 Απριλίου 2015 η μικρή Άννυ εξαφανίστηκε. Ένα μήνα αργότερα οι Αρχές έκαναν γνωστό ότι το τετράχρονο κοριτσάκι δολοφονήθηκε από τον βιολογικό της πατέρα, ο οποίος ήταν χρήστης ναρκωτικών.

Το πτώμα δεν βρέθηκε ποτέ.  Στην πρόσφατη απολογία του ο δράστης αποκάλυψε ότι είχε τεμαχίσει το σώμα της μικρής και στη συνέχεια  το πέταξε στα σκουπίδια. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι δεν τη σκότωσε. Ότι τη βρήκε νεκρή και υπέστη σοκ. Ότι δεν ήξερε τι έκανε γιατί ήταν υπό την επήρεια ναρκωτικών.

Πριν λίγο καιρό το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών καταδίκασε τον πατέρα και τον φίλο του, ο οποίος φέρεται να συμμετείχε στην ανθρωποκτονία σε ισόβια κάθειρξη, ενώ η μητέρα του άτυχου κοριτσιού κρίθηκε ένοχη για έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο.

Διαβάζοντας κανείς την απολογία με τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του εγκλήματος σαστίζει. Μαχαίρι. Τεμαχισμός. Αίμα. Σκουπίδια.

Ποιος σκότωσε την Άννυ; Ο πατέρας της; Τα ναρκωτικά; Ή παθολογικά αίτια; Κανείς δεν έμαθε τι συνέβη στο σπίτι της Μιχαήλ Βόδα το βράδυ της Μεγάλης  Τετάρτης. Ούτε η ίδια η μητέρα της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εκείνο το βράδυ ο πατέρας της Άννυ δεν επέλεξε το ρόλο του πατέρα.

Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο να είσαι πατέρας, να είσαι γονέας. Το αντίθετο μάλιστα. Πόσοι αναρωτιούνται αν είναι κατάλληλοι να γίνουν γονείς. Πόσοι φοβούνται αυτή την απόφαση. Πόσοι αρνούνται να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί για τους δικούς τους λόγους.

Το να φέρεις στον κόσμο μια ζωή για κάποιους είναι επιλογή για άλλους όχι. Όταν δεν επιλέγεις, νιώθεις λιγότερο έτοιμος και άρα λιγότερο υπεύθυνος. Το παιδί όμως δεν έχει επιλογή. Περιμένει από σένα να του  μάθεις, να το αγκαλιάσεις να το αγαπήσεις.

Θα λέγαμε ότι η αγάπη του πατέρα και της μητέρας είναι αυτονόητη. Γεννάς ένα κομμάτι από σένα είναι δυνατόν να μην μπορείς να νιώσεις αυτή τo συναίσθημα; Και όμως όταν δεν έχεις μάθει να αγαπάς τον ίδιο σου τον εαυτό πώς μπορείς να αγαπήσεις τους άλλους; Aκόμη και αν είναι το ίδιο σου το παιδί.

Τι χρειάζονται τα παιδιά για να μεγαλώσουν σωστά; Υλικά και συναισθηματικά αγαθά.

Οι περισσότεροι γονείς δουλεύουν όλη μέρα για να μην λείψει τίποτα στα παιδιά τους και στο τέλος καταλήγουν να τους λείπουν οι ίδιοι. Όσα χρήματα, όσα δώρα και ανέσεις και αν τους προσφέρεις η ζωή τους θα είναι άδεια χωρίς την φροντίδα των γονιών τους. Την συναισθηματική στήριξη, την ενθάρρυνση, την προσοχή τους.

Για πολλά παιδιά η αγάπη είναι μια λέξη δεδομένη. Για κάποια άλλα είναι εντελώς άγνωστη.

Ο πατέρας της Άννυ τεμάχισε το ίδιο του το παιδί με ανείπωτη φρικαλεότητα. Πόσοι άλλοι γονείς δεν τεμαχίζουν τις ψυχές των παιδιών τους με βίαιες συμπεριφορές, με αποτρόπαιες πράξεις, με λεκτικούς βιασμούς;

Η σχέση γονέα-παιδιού για ορισμένους  μεταφράζεται ως  μια σχέση εξουσίασης με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουν το παιδί ως κτήμα και νιώθουν ότι μπορούν να το κάνουν ό,τι θέλουν γιατί είναι δικό τους.

Στον αντίποδα υπάρχουν εκείνοι που δεν επέλεξαν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί και άρα αποποιούνται των ευθυνών τους, αδιαφορώντας για την ανατροφή του ή εγκαταλείποντας το.

Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Παιδικές ψυχές συναισθηματικά άνυδρες και κακοποιημένες που προσπαθούν να επιβιώσουν από τους ίδιους τους τους γονείς. Μια σχέση τόσο καθοριστική, όπως η γονεϊκή, δηλητηριάζεται από εγωισμό, εξαρτήσεις, λανθασμένες προσωπικές επιλογές.

Συντελείται ένας οδυνηρός ακρωτηριασμός, και δράστης  είναι ο ίδιος ο γονέας. Αφού όταν βλάπτει  το παιδί του είναι σαν να βλάπτει ένα κομμάτι του εαυτού του.

Υπάρχουν κατάλληλοι και ακατάλληλοι γονείς; Άνθρωποι που πρέπει να γίνονται γονείς και άνθρωποι που δεν πρέπει να το σκέφτονται καν;

Σημασία δεν έχει ποιος είναι κατάλληλος να γίνει πατέρας, αλλά εφόσον γίνει να συνειδητοποιήσει το βάρος του ρόλου που έχει αναλάβει.Ένα ρόλο δύσκολο και καθοριστικό για την εξέλιξη ενός ατόμου.

Ο γονιός θα πρέπει να διαμορφώσει μια προσωπικότητα. Να φτιάξει ένα πλάσμα ικανό να ενταχθεί και να συνεισφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Και αν νιώθει αδύναμος να κάνει όλα αυτά είναι υποχρεωμένος τουλάχιστον να το σεβαστεί.

Και το σημαντικότερο να μην ξεχνά ότι το παιδί ανεξαρτήτως συνθηκών είναι ένα δώρο, και όχι ένα σκουπίδι.

Υπόθεση Κοεμτζή: Το χρονικό ενός εγκλήματος τιμής και η προβολή του στην τέχνη!