Δήμητρα ΤσώληTo Fleabag είναι μια σειρά που περιμέναμε καιρό να δούμε…
Fleabag = Ένας βρώμικος και εξαθλιωμένος άνθρωπος | Ζώο που έχει ψύλλους.
Και ο τίτλος της σειράς που έγραψε και πρωταγωνιστεί η Phoebe Waller-Bridge, προβλήθηκε μέσω του Amazon και ευτυχώς βρέθηκε στον δρόμο μας.
6 μόνο επεισόδια των 25 λεπτών -τα τελειώνεις και σε μια μέρα- έρχονται αρχικά να σε αφήνουν με την απορία «Μα τόσα λίγα;» και χωρίς μάλιστα να έχει ανακοινωθεί 2η σεζόν.
Ξεκάθαρα ήμουν πεπεισμένη ότι αν μου άρεσε η σειρά θα ήταν τέρμα εκνευριστικό που κρατάει τόσο λίγο και δεν προλαβαίνεις καν να «δεθείς» με τους χαρακτήρες και να γίνουν μέρος της καθημερινότητάς σου (ναι, έτσι το ζω εγώ με τις σειρές).
Ωστόσο, απογοητευμένη από ότι έχω δει τελευταία ή τουλάχιστον βλέποντας πως τίποτα δεν με κρατάει πια με τον σταθερό τρόπο, όπως συνέβαινε παλιότερα, είπα να τολμήσω να την ξεκινήσω, ενάντια στην προσωπική παράδοσή να ξεκινώ μόνο ήδη τελειωμένες σειρές.
Η συγκεκριμένη σειρά δεν ξεκίνησε ποτέ ως κανονικό τηλεοπτικό σενάριο. Εξ’ου και 6 μόνο επεισόδια, καθώς αυτά είναι αποτέλεσμα μεταφοράς θεατρικού μονολόγου της Phoebe Waller Bridge στον τηλεοπτικό αέρα.
Υπόλειμμα αυτής της μεταφοράς, επίσης, αποτελεί και η απεύθυνση της πρωταγωνίστριας στο κοινό κατά τη διάρκεια των διαφόρων σκηνών.
Όπως δήλωσε σε συνέντευξή της είχε συνηθίσει να χτίζει τον χαρακτήρα έχοντας απέναντί της τον κόσμο και σχολιάζοντας ταυτόχρονα όσα αφηγούνταν. Μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι αυτό μπορεί να γίνει και on camera δυσκολεύτηκε πολύ να γράψει το σενάριο.
Για μένα, το να βγαίνει ο ηθοποιός από την οποιαδήποτε σκηνή και να έρχεται να σου μιλάει screen to screen, προκειμένου να καταστούν πιο ξεκάθαρες οι σκέψεις του, είναι πάντα ρίσκο, καθώς αν δεν γίνει σωστά μπορεί να αποσυντονίσει σε μεγάλο βαθμό τον θεατή και να τον βγάλει από την ατμόσφαιρα της σκηνής.
Ή έστω εμένα σαν τεχνική αφήγησης με ξενίζει.
Ακόμα και στο House of Cards, που για την ερμηνεία του Kevin Spacey δεν μπορείς να πεις και τίποτα, η συγκεκριμένη απεύθυνση πολλές φορές με ενοχλούσε. (But that’s just me)
Στο Fleabag, όμως, τα σχόλια –είτε λεκτικά, είτε εκφραστικά- της πρωταγωνίστριας, με τα οποία μιλά απευθείας στο κοινό σε κάθε σκηνή, όχι μόνο αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της σειράς, αλλά είναι λες και η Phoebe Waller Bridge βρίσκεται στο φυσικό της περιβάλλον.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε φυσικά πόσα αυτοβιογραφικά στοιχεία περιέχει η σειρά (εκτός από την σκηνή με το μπάνιο), ωστόσο στο Man Up που επίσης πρωταγωνιστούσε η ίδια, η ερμηνεία της δεν ήταν κάτι συγκλονιστικό σε καμία περίπτωση. (Εν γένει η συγκεκριμένη ταινία δεν ήταν κάτι συγκλονιστικό, αλλά ας μην ξεφεύγουμε από το θέμα)
Αναπόφευκτη ήταν η σύγκριση με την σειρά “Girls”, αλλά αλήθεια ντρέπομαι και μόνο που το γράφω. H Lena Dunham είναι μια μοντέρνα καρικατούρα της Carrie Bradshaw-άλλη από εκεί-, το δήθεν It-Girl για τις κοπέλες άνω των 25 και καλά απελευθερωμένη, δυναμική, ταλαντούχα… not!
Επειδή οι δύο σειρές έχουν πρωταγωνίστριες της ίδιας ηλικίας, που ζουν την ίδια εποχή με σχετικά παρόμοια προβλήματα δεν σημαίνει ότι υπάρχει θέμα σύγκρισης. Να τα ξεκαθαρίζουμε αυτά.
Αλήθεια μην δείτε ποτέ το Girls. Είναι ότι χειρότερο κυκλοφόρησε τα τελευταία χρόνια και το ακόμη τραγικότερο είναι αυτό το κύμα λατρείας προς την συγγραφέα και πρωταγωνίστριά του Lena Dunham.
Μετά από όλα αυτά όμως τα trivia σχετικά με το Fleabag, ήρθε η ώρα να εστιάσουμε στην ιστορία.
Η σειρά αφηγείται την ζωή μιας κοπέλας γύρω στα 30, που ζει στο Λονδίνο και προσπαθεί να διαχειριστεί τον θάνατο της καλύτερής της φίλης.
One-night stand, σχέσεις, οικογενειακά θέματα, η λειτουργία του μαγαζιού της και η σχέση με την αδερφή της είναι οι βασικές θεματικές γύρω από τις οποίες κινείται.
Bonus -παύλα- λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά… το πιο αξιολάτρευτο κατοικίδιο! Ένα guinea pig (aka ινδικό χοιρίδιο) που είχε κάνει δώρο στην κολλητή της και μετά τον θάνατό της κατέληξε να φροντίζει.
Το όνομα της ηρωίδας δεν το μαθαίνουμε ποτέ. Μόνο τον χαρακτηρισμό Fleabag έχουμε. Και μέχρι ενός σημείου αναρωτιόμαστε γιατί, αφού παρουσιάζεται τόσο απελευθερωμένη, τόσο σίγουρη για τις πράξεις της και συμφιλιωμένη με τον εαυτό της…
Κι έρχεται ένα επεισόδιο κάπου στην μέση, να σου σπείρει τον καρπό της αμφιβολίας για την πραγματική της διάθεση. Και στα καπάκια έρχεται και το τελευταίο επεισόδιο να στα ανατρέψει όλα!
Δεν θα ταυτιστείς με την συμπεριφορά της πιθανότατα, και η αλήθεια είναι πως δεν φέρεται με τον καλύτερο τρόπο στον κόσμο γύρω της, ωστόσο η σειρά θα σε κάνει να συμφιλιωθείς με το «βρώμικο» κομμάτι που για οποιονδήποτε λόγο κρύβεις μέσα σου…
Cause we are all a bunch of Fleabags after all…
Μέχρι την στιγμή που έρχεται κάποιος να μας πείσει πως όλη αυτή η βρωμιά που κουβαλάμε είναι κάτι που απλά συμβαίνει.
Μέχρι την στιγμή που αναγκαστικά πρέπει να ζήσουμε με τις τύψεις μας και να προχωρήσουμε μαζί τους. Γιατί κάποια πράγματα που έγιναν απλώς δεν αλλάζουν…
-People make mistakes.
-That’s why they put rubbers on the ends of pencils.
Το αν θα βγει 2ος κύκλος δεν το γνωρίζουμε. Αν με ρωτούσες λίγες μέρες πριν, όταν έβλεπα τα πρώτα επεισόδια, θα σου έλεγα πως είναι δυνατόν μια τόσο καλή σειρά να μην συνεχίσει;
Αφού, όμως, είδα και το 6ο επεισόδιο κατάλαβα ότι δεν είναι μια τυπική σειρά και η δομή της δεν ήταν ποτέ τέτοια κι ούτε έχει νόημα να γίνει.
Το τελευταίο επεισόδιο αφήνει την ιστορία στο σημείο ακριβώς που πρέπει, με τον πιο κατάλληλο τρόπο για να σε βάλει να προβληματιστείς όσο χρειάζεται, χωρίς όμως να αφήσει και κενά.
Κι από τις δηλώσεις της Phoebe Waller Bridge φαίνεται πως ούτε η ίδια έχει τέτοια πρόθεση, αλλά λόγω της τεράστιας επιτυχίας οι εκ των άνω την πιέζουν. Ας είναι…
