Γιώργος ΜαντάςO Πυγμαλίων Δαδακαρίδης δεν είναι τυχαία ένας από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς της γενιάς του! Μας το επιβεβαίωσε με την παρακάτω συνέντευξη που μας παραχώρησε…
Δουλεύοντας με πάθος όλα αυτά τα χρόνια, ο Πυγμαλίωνας έχει καταφέρει να χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τον κόσμο. Το ίδιο προσπαθεί και στην καθημερινότητα του, όσο του επιτρέπουν τα όρια που θέτει και που θέτονται γύρω από αυτόν.
Γεννημένος στην Αγγλία, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης έχει υιοθετήσει μόνο ένα πράγμα από εκείνους, την εξαιρετική του ευγένεια. Μια ευγένεια που πηγάζει από μέσα του και που σε συνδυασμό με το ελληνικό του εκτόπισμα, έχει καταφέρει να είναι ένας από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς της γενιάς του.
Προσπαθεί να βλέπει με αισιόδοξη ματιά τα πράγματα γύρω του, τόσο προσωπικά όσο και επαγγελματικά, έχοντας την εσωτερική εκείνη δύναμη να επιλέγει και να απορρίπτει, πάντα όμως με αισθητική και σαφήνεια.
Τον συνάντησα στο Θέατρο Κάππα (Κυψέλης 2), μετά από την πρόβα του για την παράσταση “Δείπνο Ηλιθίων“. “Εγγλέζος” στο ραντεβού του, πάρα πολύ ευγενικός και χαμογελαστός, μου παραχώρησε μια συνέντευξη για το Frapress.gr!
Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ασχοληθείς με την υποκριτική;
Δεν είναι κάτι τόσο απλό και δεν μπορώ να στο απαντήσω τώρα, πρέπει να γράψω μια ολόκληρη σελίδα για αυτό(γέλια). Έτυχε στα σχολεία τα οποία φοίτησα να έχουνε θεατρική ομάδα και με έναν μαγικό τρόπο είτε από έναν συμμαθητή μου, είτε από έναν καθηγητή μου είτε από μια προσωπική μου αγωνία εντασσόμουν στην θεατρική ομάδα.
Είχα και άλλες ασχολίες βέβαια, είτε αθλητικού περιεχομένου είτε άλλα κλασσικά χόμπι της ηλικίας. Εκεί όμως εναρμονίστηκα και βρήκα ένα τεράστιο πεδίο γαλήνης και ηρεμίας με τους συμμαθητές μου, με τους δασκάλους μου. Έτσι γαλουχήθηκα μέχρι τα 18 μου που αποφοίτησα από το σχολείο.
Μετά ήταν μια εσωτερική μου ανάγκη τα Σαββατοκύριακα να συνευρίσκομαι με τους καθηγητές μου ή με τους συμμαθητές μου για να κάνουμε κάποια πρόβα. Οπότε ασυναίσθητα από μια πολύ μικρή ηλικία είχα αγαπήσει έντονα το κομμάτι της πρόβας, της συνεύρεσης, της επικοινωνίας. Με άλλες ηλικίες, με άλλους ανθρώπους, με άλλες γνώσεις. Και επειδή ήμουν και ένας ατίθασος έφηβος, έβρισκα εκεί την ηρεμία που μου έλειπε.
Έμαθα την πειθαρχία, έμαθα να ακούω, έμαθα να καταλαβαίνω, έμαθα να συζητάω, έμαθα λόγο, έμαθα την κίνηση μέσα από τον λόγο, την έκφραση. Διάβασα πάρα πολλά βιβλία, τα οποία δεν θα είχα διαβάσει αν δεν είχα ασχοληθεί οπότε έμαθα πολλές άλλες πτυχές τις οποίες μπορούσα να τις συλλάβω μόνο σε ένα επίπεδο συναισθήματος και όχι στον ρεαλισμό του. Οπότε μέσα από αυτό άρχισα να ενηλικιώνομαι και να μεγαλώνω σαν άνθρωπος.
“Δείπνο ηλιθίων” ονομάζεται η νέα παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείς. Πες μου λίγα λόγια για αυτήν.
Αυτό το κείμενο ήρθε στα χέρια μου πριν αρκετό καιρό μετά από πρόταση του Σπύρου Παπαδόπουλου να ανεβάσουμε το έργο μαζί.
Είναι ένας εκδότης πολύ πλούσιος που έχει σαν χόμπι μια φορά την εβδομάδα να βρίσκεται με διάφορους φίλους του της ίδιας τάξης. Έχουνε βρει έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει ένα χόμπι, μια ιδιαιτερότητα σε κάτι που αυτοί θεωρούν τον άλλον συνάνθρωπο τους «ηλίθιο» και προσπαθούν με τον δικό τους τρόπο να περάσουνε καλά. Όπως βρίσκονται διάφοροι φίλοι και βλέπουν μπάλα για παράδειγμα ή όπως βρίσκονται κάποιοι φίλοι την Παρασκευή και πάνε σινεμά, αυτοί βρίσκονται μια μέρα της εβδομάδας, κάνουν ένα ωραίο δείπνο και μέσα από αυτό αρχίζουν και χλευάζουν με επιχειρήματα τον συνάνθρωπο τους.
Ο «ηλίθιος» που έρχεται να συναντήσει τον εκδότη, τον πετυχαίνει σε μια κατάσταση πολύ δύσκολη(έχει πάθει λουμπάγκο και η κίνηση του είναι ελάχιστη). Και ουσιαστικά από την αγάπη του και την χαρά του που έχει γνωρίσει τον εκδότη προσπαθεί να τον βοηθήσει σε διάφορα γεγονότα που εξελίσσονται μέσα στο έργο. Αυτός ουσιαστικά κάνει το σωστό, αλλά παράλληλα κάνει και κάποια πράγματα που δεν θα ήθελε να κάνει ο ίδιος.
Οπότε συνέχεια έρχεται η μία ανατροπή πίσω από την άλλη και ουσιαστικά συνειδητοποιεί στο τέλος ότι έχει μέσα του κάποια πράγματα τα οποία λόγω συνήθειας και λόγω παιδείας τα είχε ξεχάσει.
Οι άγαμοι θύται αποτελούν επίσης ένα μέρος της ζωής σου. Μίλησε μου για την εμπειρία αυτή και για τις σχέσεις σου με τους συγκεκριμένους καλλιτέχνες.
Οι Άγαμοι Θύται ήταν ένα σχήμα το οποίο το είδα για πρώτη φορά το 1993 όταν ο Γιώργος Νταλάρας τους κατέβασε από την Θεσσαλονίκη σαν υποστηρικτικό σχήμα της συναυλίας του. Όταν κάθισα και το παρακολούθησα πρώτη φορά ζωντανά, είπα ότι θα ήθελα πάρα πολύ να συμμετέχω. Και έτσι από το 2008 μέχρι σήμερα είμαστε αχώριστοι με τον Ιεροκλή, με τον Γιώργο τον Χρυσοστόμου και με τους υπόλοιπους γιατί ουσιαστικά είναι και οι φίλοι μου, η καθημερινή μου παρέα. Είναι ένα κομμάτι το οποίο ναι μεν είναι δουλειά, ένα διαφορετικό είδος δουλειάς με άλλους κανόνες αλλά είναι ένα τεράστιο μάθημα για μένα.
Πιστεύεις στον άνθρωπο Πυγμαλίωνα;
Πάρα πολύ. Και έχω και μια ατάκα από μια αγαπημένη Αγγλική κωμωδία που λέει: “Ό,τι και να συμβεί, όσοι και να σε απογοητεύσουν, μη χάσεις την πίστη σου στον άνθρωπο”. Και από την άλλη κρατάω και την φράση του Καζαντζάκη “Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ”. Οπότε εκεί μένω στον άνθρωπο.
Από την φύση σου τι τύπος ανθρώπου είσαι;
Παρορμητικός, ιδιαίτερος, καμιά φορά λίγο θρασύς ενώ δεν θα έπρεπε να είμαι. Αλλά ό,τι κι αν κάνω δεν το έχω κάνει ποτέ με δόλο στη ζωή μου. Πάντοτε ό,τι κάνω το κάνω με αγάπη. Ακόμα και λάθη που έχω κάνει στη ζωή μου τα έχω κάνει από υπέρμετρο ζήλο σε κάτι το οποίο ίσως δεν γνώριζα και το έμαθα αφού πλήρωσα τον λογαριασμό(γέλια).
Τι σε “σκοτώνει” περισσότερο; Η ωμή αλήθεια ή το ψέμα;
Το ψέμα. Γιατί την ωμή αλήθεια μπορείς να την αλλάξεις. Στο ψέμα καταλαβαίνεις ότι ο άλλος προσπέρασε την πραγματική αλήθεια και σε φτάνει σε επίπεδα στα οποία πρέπει να σκεφτείς αν ο εαυτός σου το πίστεψε.
Τηλεοπτικά σε έχουμε δει σε πάρα πολλές δουλειές. Υπάρχει κάποια που ξεχωρίζεις και γιατί;
Συνήθως οι δουλείες που σε κάνουν άμεσα αναγνωρίσιμο είναι αυτές που επιλέγεις όπως για παράδειγμα το 50-50 και οι Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα. Εμένα η εργασία μου έχει να κάνει κάθε φορά με τις σχέσεις και τους ανθρώπους. Σε καμία δουλειά δεν έχω δώσει το πενήντα, έχω δώσει το εκατό τοις εκατό. Δεν ξεχωρίζω καμία γιατί πραγματικά είμαι τυχερός που συνεργάστηκα με αυτούς τους ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια.
Την σχέση σου με τον κινηματογράφο πως θα την χαρακτήριζες;
Παθολογική και απίστευτη ερωτική ιστορία που ξεκίνησε από μωρό. Οι πρώτες 3 ταινίες που θυμάμαι να βλέπω στο σινεμά ήταν ο «E.T.» με τον πατέρα μου στην Πλατεία Αμερικής. Το «Σινεμά ο Παράδεισος» στο Ριάλτο, που είδα την μισή ταινία γιατί ουσιαστικά δεν την καταλάβαινα αλλά μου άρεσαν κάποιες στιγμές της. Και η τρίτη ταινία ήταν ο «Αστραπόγιαννος» σε ένα θερινό σινεμά της Χαλκιδικής μαζί με τον πατέρα μου. Από εκεί και μετά κόλλησα. Έχω μια τεράστια συλλογή ταινιών. Όσον αφορά τις δουλειές μου στο σινεμά, τώρα ετοιμάζουμε με τον φίλο μου και συνεργάτη Σωτήρη Τσαφούλια, το «Έτερος εγώ» που θα βγει φέτος τον χειμώνα στις αίθουσες. Πλέον έχω μπει σε μια διαδικασία που το σινεμά είναι άμεση ανάγκη είτε σαν χόμπι είτε σαν επαγγελματική αναζήτηση.
Αγαπημένη ταινία;
«Η θάλασσα μέσα μου» με τον Χαβιέ Μπαρδέμ.
Αγαπημένο τραγούδι ; Αγαπημένος καλλιτέχνης/συγκρότημα;
Αγαπημένο τραγούδι «The show must go on» από τους Queen. Αλλά αγαπώ πολύ και τους Rolling Stones, τους Μetallica πιο παλιά, Eric Clapton. Μου αρέσει ο Ψαραντώνης, οι Active member, ο Μάλαμας, ο Χαρούλης, οι Πυξ Λαξ. Αγαπώ τα τραγούδια του Σάκη Μπουλά για ευνόητους λόγους. Γενικά αγαπώ την μουσική οπότε δεν οριοθετώ τα πράγματα. Σου λέω απλά τι θα έβαζα να ακούσω μέσα στη μέρα μου.
Σε έχουμε απολαύσει και στην θεατρική παράσταση «Κατάδικός μου». Πώς είναι να συνεργάζεται κανείς με την Ελένη Ράντου;
Νομίζω είναι μαγικό γιατί η Ελένη είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει με πολύ πάθος την δουλειά της, είναι απίστευτα επαγγελματίας σε αυτό που κάνει. Είναι απίστευτα καλός άνθρωπος και απίστευτα συνεπής είτε στις επαγγελματικές της υποχρεώσεις είτε στους τρόπους της. Δουλεύει ατελείωτα και το αγαπώ πολύ και αυτό γιατί μου αρέσει. Γράφει συγκλονιστικά μαζί με τους συνεργάτες της, τον Νίκο Σταυρακούδη και την Σάρα Γανωτή. Είχαμε την χαρά να συνεργαστούμε τότε με τον σκηνοθέτη Γιώργο Παλούμπη αλλά και με όλους τους συντελεστές που ήταν μαγικοί ένας προς ένας. Ήταν μια παράσταση που λίγες φορές σου συμβαίνει στη ζωή σου. Όταν κάτι λειτουργεί σαν να ήταν δικό σου για πάντα. Η Ελένη το’ χει αυτό το μαγικό πράγμα και είναι απίστευτα ταλαντούχα σε αυτό που κάνει, θεωρώ πολύ περισσότερο στο θέατρο.
Η κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, τι έχει επηρεάσει περισσότερο ηθικά;
Ότι μας θύμισε πόσο χαζοί έχουμε υπάρξει όλα αυτά τα χρόνια και ότι είχαμε αναλωθεί σε πράγματα που δεν είχαν σημασία. Πολλές φορές μπήκαμε στην ματαιότητα υλιστικών πραγμάτων, δεν κατανοήσαμε απόλυτα τι μας δίναν να καταλάβουμε και με μία λανθασμένη πολιτική παιδεία μιας και έχουμε μικρή πολιτική ιστορία, ουσιαστικά εννοώ από την μεταπολίτευση και μετά σαν πραγματικό ελεύθερο κράτος. Νομίζω ήταν ένα καμπανάκι να αλλάξουμε τον τρόπο μας στην γνώση και στην παιδεία.
Δεν μπορώ να ακούω ότι άνθρωποι δεν ψηφίζουν. Το θεωρώ καλή σαν στάση μόνο αν ήταν κοινή από όλους τους Έλληνες. Τώρα οφείλουμε να έχουμε άποψη, να διαβάσουμε και να ασχοληθούμε όσο μπορούμε καλύτερα, να καλλιεργήσουμε τον εαυτό μας, να ξέρουμε ξεκάθαρα τι κάνουμε και όχι ωφελιμιστικά. Να γίνεται για το καλό του τόπου, όχι για το καλό της πάρτης μας.
Υπάρχει κάποιος θεατρικός ρόλος που θα ήθελες πολύ να ερμηνεύσεις;
Πιο μικρός ξεκινούσα και έλεγα ότι αγαπώ πολύ τον Καλιγούλα του Καμύ. Μεγαλώνοντας όμως άρχισα να λατρεύω όλα τα αρχαία κείμενα είτε είναι κωμωδίες είτε είναι τραγωδίες. Δεν μπαίνω στην διαδικασία να έχω μια ψευδαίσθηση απέναντι σε έναν ρόλο. Μπαίνω στην ανάγκη μου να συμμετέχω σε πράγματα. Νομίζω πως οι ρόλοι έρχονται από μόνοι τους και σε βρίσκουν, είναι λίγο σαν τις ανθρώπινες σχέσεις. Όταν αγαπάς πραγματικά τον άνθρωπο ή το θέατρο, αυτό που είναι να σε βρει θα σε βρει, την ώρα που πρέπει και όπως πρέπει.
Έχεις γεννηθεί στην Αγγλία. Σε ποια βασικά σημεία διαφέρουν οι Άγγλοι με τους Έλληνες;
Κουλτούρα, γλώσσα, κλίμα, οργάνωση, ιστορία, η σκέψη, ο ήλιος, η συμπεριφορά, η οικονομία, η πολιτική. Να συνεχίσω; (γέλια). Όχι ότι συμφωνώ με τους Εγγλέζους, εγώ αγαπώ την Ελλάδα όπως και να’ μαστε..
Τα μελλοντικά σου σχέδια;
Να είμαστε υγιείς εύχομαι, οι άνθρωποι που είναι γύρω μου επίσης να είναι υγιής για να μπορούμε να κάνουμε πράγματα. Εύχομαι να είναι όλα επιτυχημένα αλλά κι αν δεν είναι τουλάχιστον να μάθουμε από τα λάθη που θα κάνουμε. Στο τέλους του Γενάρη για 23-24 παραστάσεις θα ανεβάσουμε ένα αγαπημένο έργο του Γιάννη Ξανθόπουλου, λέγεται «Το ζευγάρι της Χρονιάς» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Θα παίζουμε Δευτέρα και Τρίτη, είναι ένα προσωπικό μας στοίχημα σε πολλά πράγματα. Το έχουμε αγαπήσει πολύ το έργο και τους ήρωες που έχει το έργο. Αυτά είναι προς το παρόν τα σχέδια. Τέλος είναι και οι Άγαμοι Θύται κάθε Σάββατο βράδυ μαζί με τους αγαπημένους μου φίλους πια, όπου προσπαθούμε αυτό που αγαπάμε εμείς να το κάνουμε σαν μορφή διασκέδασης και για τους υπολοίπους.
Λένε πως οι άνθρωποι που παθιάζονται δεν βάζουν όρια. Το θέμα είναι να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους και μέσα τους και αναλόγως να πράττουν.
Πολλά θέματα συζητήσεων θα μπορούσα να κάτσω να αναλύσω με τον Πυγμαλίωνα γιατί αντιλαμβάνεται πολύ γήινα τα πράγματα και τις καταστάσεις. Και όχι, δεν είναι καθόλου περίπλοκος όπως κάποιοι ίσως να πιστεύουν για αυτόν. Απλώς έχουμε φτάσει σε σημείο να ταυτίζουμε την πολυπλοκότητα με την ουσιαστικότητα.
Άλλη μια ενδιαφέρουσα ιστορία προστέθηκε στις εμπειρίες μου, μια ιστορία που απήλαυσα ιδιαίτερα. Σε ευχαριστώ για όλα Πυγμαλίων!
Συνέντευξη: Γιώργος Μαντάς
Φωτογραφίες: Εύα Μπεσλεμέ
Το Frapress.gr παρακολουθησε τον θεατρικο μονολογο “Η προικα” με την Στελλα Παπαδημητριου!