Βάσια Σ.Με αφορμή μία φωτογραφία, διαβάζουμε λίγα λόγια για τη διαφορετικότητα, την ξεχωριστή αντίληψη και την κριτική, σε ένα σύντομο κείμενο που σίγουρα μας έκανε να σκεφτούμε πως… “είμαστε τέχνη” !
Δόση ευτυχίας της ημέρας σε 3 , 2 , 1 :
“Είσαι τέχνη. Δε θα σε καταλάβουν όλοι, αλλά αυτοί που θα σε καταλάβουν δε θα σε ξεχάσουν ποτέ”. Αυτό το ρητό έχει εντυπωθεί εδώ και καιρό στο μυαλό μου, και μου έδωσε την αφορμή για το πρώτο μου άρθρο εδώ. Αναλύοντας αυτές τις 2 γραμμές κατέληξα είσαι 3 μικρά συμπεράσματα για τη ζωή …
1.Είσαι ξεχωριστός!
Ναι, απευθύνομαι σε εσένα που μου αφιερώνεις το χρόνο σου για να σου γράφω αυτά τα λόγια.
Από την αρχή του χρόνου της γης μέχρι και το τέλος του , δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει κανείς άλλος σαν εσένα. Κανένας δε θα έχει τα ίδια συναισθήματα, τις ίδιες εμπειρίες, τα ίδια όνειρα και στόχους.
Είσαι μια ξεχωριστή χιονονιφάδα, αν θες να το αποκαλέσουμε έτσι. Είσαι τέχνη, που να πάρει!
Όλες οι συγκυρίες αυτού του σύμπαντος συντέλεσαν στο να δημιουργηθείς εσύ! Και αν δεν σε ενθουσιάζει αρκετά η παραπάνω δήλωση, αν θεωρείς πως τα παραπάνω τυχαία -ή και όχι τόσο τυχαία, ποιος ξέρει;- συμβάντα είναι ασήμαντα, ελπίζω να βρήκες τουλάχιστον ένα λόγο να νιώσεις όμορφα για σήμερα.
Και αν ακόμα δε σε έπεισα, θα αφήσω το Morrissey να κάνει τη βρωμοδουλειά :
2.
Δεν πρόκειται να σε καταλάβουν όλοι.
Δεν θα αρέσεις σε όλους. Ούτε εσύ, ούτε η τέχνη που είσαι και φτιάχνεις. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τη ζωή και τα πράγματα γύρω του με διαφορετικό τρόπο.
Σκέψου, ούτε καν το σουβλάκι δεν αρέσει σε όλους ! (Όχι, δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία, μα σίγουρα υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι κάπου εκεί έξω,κι αν είσαι ένας από αυτούς θα έπρεπε να ντρέπεσαι) .
Στη βάση της παραπάνω φιλοσοφίας, εύκολα καταλαβαίνεις πως το να “είσαι ο εαυτός σου” δεν είναι και τόσο δύσκολο τελικά. Πόσες είναι οι συμπεριφορές που θεωρείς αψυχολόγητες πάνω στους άλλους; Πόσες φορές έχεις αναρωτηθεί ένα τεράστιο “γιατί” ακούγοντας τα λόγια ή βλέποντας τις πράξεις κάποιου;
Γιατί λοιπόν κάποιος να μην έχει την ίδια περιέργεια και για σένα;
Γιατί δε με συμπαθούν; Τι κάνω λάθος; Πώς μπορώ να αλλάξω;
3.
Η άποψη , είναι σαν…. τον αφαλό. Όλοι έχουμε έναν.
Η κριτική είναι αναπόφευκτη. Ξεκινάει από την πρώτη μας αξιολόγηση στο σχολείο και συνεχίζει εφ’όρου ζωής : στο πανεπιστήμιο , στη δουλειά , σε κάθε τι που επιλέγεις να προβάλλεις προς τα έξω. Να μάθεις να δέχεσαι την εποικοδομητική κριτική. Όχι μόνο τη θετική, αλλά και την αρνητική που έχει κάτι να σου διδάξει.
Για τον εαυτό σου , για τη δουλειά σου, για αυτόν που στην κάνει. Να μη δέχεσαι τα πάντα όπως σου τα σερβίρουν. Να είσαι αρκετά ώριμος ώστε να φιλτράρεις και να γνωρίζεις πόσα από τα τόσα που ακούς, τα λένε για το καλό σου, ή για το φαινομενικό καλό τους.
Δεν ταιριάζω με κανένα, πολλές φορές νιώθω μόνος/-η. Νιώθω ότι κανείς δε με συμπαθεί .
–Τι συμπέρασμα εξάγουμε από τα παραπάνω;
-Ήσουν, είσαι , και θα είσαι τέχνη.
Επαίνεσε αυτή των άλλων, αγάπησε την, βοήθησε την να γίνει καλύτερη. Ακόμα και αυτή που δεν καταλαβαίνεις. Ίσως κάποιοι έξω να προσπαθούν να καταλάβουν τη δική σου. Και πάνω από όλα, να θυμάσαι αυτό : μην αφήνεις την τέχνη να πεθάνει…
-“Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.”-
-Νίκος Καζαντζάκης[Έλληνας συγγραφέας] 1883-1957