Σοφία Λόρεν: Η απόλυτη Ιταλίδα

Κλείνοντας  τα 82 χρόνια ζωής, η Ιταλίδα καλλονή, Σοφία Λόρεν, συνεχίζει να αποτελεί σύμβολο του ιταλικού σινεμά.

Η περίπτωση της Λόρεν μόνο ξεχωριστή μπορεί να χαρακτηριστεί: γύρισε δεκάδες πραγματικά ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, λατρεύτηκε όσο λίγες από το κοινό, βραβεύτηκε για τις ερμηνείες της, την ίδια ώρα που ήταν επί δεκαετίες σύμβολο του σεξ και βασίλισσα της σόουμπιζ.

Κι αν σήμερα τα πρόσωπό της αυλακώνουν οι ρυτίδες, ο μύθος της δεν λέει να γεράσει ή να σβήσει, καθώς πατά σε γερά θεμέλια, που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτα με την εξωτερική της εμφάνιση.

Μοντέλο, φιναλίστ καλλιστείων ομορφιάς και pin-up girl τελικά μιας άλλης εποχής, η πάντα απροσποίητη Λόρεν έμελλε να στοιχειώσει το ιταλικό και κατόπιν αμερικανικό σινεμά με τις χυμώδεις καμπύλες της: «Ό,τι βλέπετε, το χρωστάω στο σπαγγέτι», συνήθιζε να λέει για το σώμα της που προκαλούσε ρίγη συγκίνησης στον ανδρικό πληθυσμό.

Μάλιστα, αυτή η καλλονή τα βρήκε σκούρα στο ξεκίνημα της υποκριτικής της καριέρας: «Μου έλεγαν ότι η μύτη μου και τα πόδια μου είναι πολύ μακριά, το στόμα μου πολύ μεγάλο και τα δόντια μου όχι αρκετά ίσια. Και πως δεν έχω καθόλου φωτογένεια. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η εμφάνισή μου προκαλούσε αρνητικά σχόλια», θυμάται η ντίβα που δεν σπούδασε ποτέ υποκριτική, αλλά χρόνο με τον χρόνο οι ερμηνείες της γίνονταν ολοένα και καλύτερες.

Όχι μόνο χάρη στο έμφυτο ταλέντο της, αλλά και στην αγάπη της για την ηθοποιία, την εργατικότητα και τη φιλομάθειά της, που θα την έφερναν αγκαλιά με το χρυσό αγαλματίδιο, αλλά και στο πλευρό των μεγαλύτερων ονομάτων της παγκόσμιας κινηματογραφίας.

Αυτή είναι η Σοφία Λόρεν, μια από τις διαχρονικά καλλονές του μεγάλου πανιού, που τόσους πόθους έσπειρε στο παγκόσμιο σινεφίλ κοινό.

Πρώτα χρόνια

Η Σοφία Βιλάνι Σικολόνε γεννιέται στις 20 Σεπτεμβρίου 1934 στη Ρώμη της Ιταλίας, με τις περιπέτειες της οικογένειας να αποτυπώνονται νωρίς-νωρίς στον ψυχισμό της: ο πατέρας Ρικάρντο, μηχανικός στο επάγγελμα, δεν παντρεύτηκε ποτέ τη μητέρα της, παρά το δεύτερο παιδί που σκάρωσαν μαζί, προτιμώντας να φλερτάρει τις σταρλετίστες του θεάτρου, παρά να αφοσιωθεί στην οικογενειακή ζωή. Επίδοξη σταρ ήταν εξάλλου και η μητέρα της, Ρομίλντα, η χαρακτηριστική ομοιότητα της οποίας με την Γκρέτα Γκάρμπο ήταν αυτή που της εξασφάλιζε δουλειά στην ιταλική σόουμπιζ.

Μετά τη γέννηση της Λόρεν, σύντομα ο πατέρας θα εγκαταλείψει τη φαμίλια και θα παντρευτεί άλλη ανερχόμενη σταρ, αναγκάζοντας τη μητέρα να πάρει τις δυο της κόρες και να επιστρέψει στο χωριό της, για να βρεθεί κοντά στη μητέρα της.

Φρόνιμο και συνεσταλμένο παιδί, η Σοφία μεγαλώνει μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια, με το παροιμιώδες μάλιστα κάλλος της να μην εκδηλώνεται από νωρίς. Όπως το ήθελε και η μαία που την έφερε στον κόσμο, ήταν «το ασχημότερο παιδί που έχω δει στη ζωή μου»!

Μοιραζόταν το δωμάτιό της με 8 ακόμα συγγενείς στο σπίτι των παππούδων της, με τα πράγματα να γίνονται ακόμα χειρότερα στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τους εκτεταμένους βομβαρδισμούς του ήδη δοκιμαζόμενου χωριού. Η ίδια μάλιστα τραυματίστηκε από θραύσμα βόμβας εκείνη την εποχή.

Στο σχολείο οι συμμαθητές της την κορόιδευαν «οδοντογλυφίδα», γιατί ήταν ψιλόλιγνη και ασθενική. Σε ηλικία όμως 14 ετών η ομορφιά της άνθισε, μέσα λες σε μια νύχτα, και από άγουρο κορίτσι φάνταζε πια αισθησιακή γυναίκα: «Μια βόλτα στους δρόμους έγινε πια απόλαυση», θα πει αργότερα η Λόρεν για τον αντίκτυπο της εξωτερικής της εμφάνισης στους συγχωριανούς της. Την ίδια ακριβώς χρονιά το κάλλος της θα βραβευτεί: πήρε τη δεύτερη θέση στα καλλιστεία ομορφιάς της Ρώμης!

Κι έτσι το 1950, η επίδοξη ηθοποιός μητέρα πήρε την κόρη της από το χέρι και επέστρεψαν στη Ρώμη, προσπαθώντας αμφότερες να πιάσουν την καλή στο σινεμά. Η Σοφία τα κατάφερε όμως πριν από την επίσης καλλονή Ρομίλντα: το 1951 εξασφαλίζει ρόλο κομπάρσου στο ρωμαϊκό έπος «Quo Vadis»

Μπορεί όπως είπαμε για το σινεμά να μην έκανε, έκανε όμως για τα περιοδικά και τα πιπεράτα ημερολόγια, βρίσκοντας δουλειά ως μοντέλο και pin-up girl. Αμέτρητες φωτογραφίσεις και προκλητικά ενσταντανέ μετά, καταφέρνει να πάρει άλλη μια σειρά από κομπαρσιλίκια σε διάφορες τοπικές παραγωγές, πριν εξασφαλίσει τον πρώτο της μικρό ρόλο στο φιλμ «La Favorita» (1952), για το οποίο θα υιοθετήσει το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Λόρεν».

Καθοριστική στιγμή στην καριέρα της το 1953, όταν θα πρωταγωνιστήσει στην ταινία «Aida» και θα μαγέψει το ιταλικό κοινό, με τον επόμενο πρωταγωνιστικό της ρόλο στο «The Gold of Naples» (1954) να την καθιερώνει ως μια από τις πολλά υποσχόμενες νεαρές σταρ του ιταλικού σινεμά.

Ο σπουδαίος σκηνοθέτης Βιτόριο ντε Σίκα την ξεχώρισε από το σωρό και της έδωσε τη δυνατότητα να ξεδιπλώσει τα υποκριτικά της χαρίσματα.

Ορόσημα στη ζωή και την καριέρα της

Ήταν το 1957 όταν η Σοφία Λόρεν πέρασε για πρώτη φορά τον Ατλαντικό, για να πάρει μέρος στην πρώτη χολιγουντιανή παραγωγή της, το «The Pride and the Passion», με τον Φρανκ Σινάτρα και τον Κάρι Γκραντ, με τον οποίο ερωτεύτηκαν παράφορα.

Ταυτοχρόνως, μπλέχτηκε στη δίνη ενός ερωτικού τριγώνου, καθώς τόσο ο Κάρι Γκραντ όσο και ο γνωστός ιταλός παραγωγός Κάρλο Πόντι τη διεκδικούσαν, εξομολογούμενοι αμφότεροι τον έρωτά τους για τα μάτια της.

Παρά το γεγονός ότι η ίδια ήταν ερωτευμένη με τον κατά 30 χρόνια μεγαλύτερο της Γκραντ ήδη από τη σχολική της ηλικία, επέλεξε τελικά τον Πόντι, για τον οποίο ο Τύπος σχολίασε πικρόχολα ότι είχε δύο φορές την ηλικία της και το μισό της ύψος.

Παρά το γεγονός ότι παντρεύτηκαν το 1957, η ακύρωση του πρώτου γάμου του Πόντι αποδείχθηκε σταυρόλεξο για γερούς λύτες, φέρνοντας την Καθολική Εκκλησία στο κατόπι τους: το ζευγάρι δεν θα ήταν επίσημα παντρεμένο στην Ιταλία για την επόμενη δεκαετία. Παρά ταύτα, η ένωσή τους έμελλε να γίνει ένα από τα σπάνια ρομάντζα των διασημοτήτων που άντεξαν στον χρόνο, με το ζευγάρι να μετρά 50 ακριβώς χρόνια κοινής συζυγικής ζωής, μέχρι να φύγει δηλαδή ο Πόντι από τη ζωή το 2007.

Το 1960, η Σοφία Λόρεν ανέλαβε τον ρόλο που θα χαρακτηριζόταν ως ο καλύτερος της καριέρας της, στο ιταλικό πολεμικό φιλμ του ντε Σίκα, «Οι δύο γυναίκες». Η ταινία εκτόξευσε τη Λόρεν στην παγκόσμια επιτυχία εξασφαλίζοντάς της ταυτοχρόνως και το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.

Τα υποκριτικά της χαρίσματα και το ανείπωτο κάλλος της την έφεραν πια στην κορυφή του κόσμου! Και ήταν μάλιστα και η πρώτη ηθοποιός που κατακτούσε το βαρύτιμο τρόπαιο για ταινία σε ξένη γλώσσα.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του 1960, η Λόρεν συνέχισε να πρωταγωνιστεί σε ταινίες του ιταλικού, γαλλικού και αμερικανικού σινεμά, για τις ανάγκες μάλιστα του οποίου έμαθε αγγλικά μέσα σε 2 μήνες! Κι έτσι εγκαθίδρυσε τη φήμη της ως μια από τις κορυφαίες σταρ της γενιάς της, αλλά και σύμβολο του σεξ διεθνούς βεληνεκούς.

Από τις ταινίες της εποχής ξεχωρίζουν το «Χθες, Σήμερα, Αύριο» (1963), το οποίο απέσπασε Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, αλλά και ο εμβληματικός «Γάμος αλά Ιταλικά» (1964), που έφερε στην πρωταγωνίστριά του άλλη μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Γυναικείου.

Και βέβαια υπάρχει και το λαμπρό «Η Κόμισσα από το Χονγκ Κονγκ» (1967), η τελευταία ταινία του Τσάπλιν, όπου πρωταγωνίστησε η Λόρεν δίπλα στον Μάρλον Μπράντο.

Fun fact: Ο Μπράντο άπλωσε τα χέρια του πάνω της, γεγονός που εξόργισε την Λόρεν.  «Ξαφνικά έβαλε τα χέρια του πάνω μου. Εγώ γύρισα πολύ ήρεμα και του είπα: ”Μην τολμήσεις να το ξανακάνεις αυτό. Ποτέ ξανά”. Καθώς ένιωθα να τον συντρίβω με το βλέμμα μου, μου φάνηκε μικρός, ανυπεράσπιστος, θύμα της ίδιας του κακόφημης συμπεριφοράς»

Άλλες περιπέτειες

Στη δεκαετία του 1970 η Λόρεν επέστρεψε στην Ιταλία και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της περιόδου μετρώντας τη μια ιταλική κινηματογραφική επιτυχία πίσω από την άλλη! Αυτή την εποχή φέρνει στον κόσμο τους δύο της γιους (1968 και 1969), για την ανατροφή των οποίων θα διέκοπτε τις καταιγιστικές κινηματογραφικές της υποχρεώσεις, ώστε να έχει χρόνο να τους μεγαλώσει όπως ονειρευόταν.

Και βέβαια δεν έμεινε στάσιμη, αλλά ασχολήθηκε με διάφορα project και επιχειρηματικά σχέδια. Το 1981, για παράδειγμα, έγινε η πρώτη ντίβα του σινεμά που κυκλοφόρησε το δικό της άρωμα, ακολουθούμενο από σειρά περιποίησης προσώπου λίγο αργότερα.

Το 1994 δοκίμασε τις δυνάμεις της και στη συγγραφή («Women and Beauty»), επιλέγοντας πια μια χούφτα καλά προσεγμένων ρόλων, για να μη χάνει τη φόρμα της.

Η Λόρεν συνέχισε να εμφανίζεται στο σινεμά (και ποτέ μα ποτέ στο θέατρο!) ως ζωντανός θρύλος πια της κινηματογραφίας, με τους ρόλους αυτής της περιόδου που ξεχωρίζουν να είναι στο «Prêt-à-Porter» (1994), το «Grumpier Old Men» (1995) και το «Nine» (2009).

Κατοπινά χρόνια

Σήμερα, κλείνοντας αισίως 82 χρόνια ζωής, η μεγάλη κυρία του σινεμά δεν έχει χάσει καθόλου τη λάμψη που την καθιέρωσε στο παγκόσμιο στερέωμα: με περισσότερες από 100 ταινίες στο ενεργητικό της και πάνω από 50 χρόνια στα φώτα της δημοσιότητας, παραμένει μια γνήσια Ιταλίδα, πιστή στις «ταπεινές» αρχές του χωριού της.

Κάτι που φαίνεται φυσικά από του ρόλους που την ανέδειξαν, «γήινα» δηλαδή πλάσματα και όχι εξωπραγματικές και επιτηδευμένες σεξοβόμβες. Όπως το ήθελαν και οι σκηνοθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε: «Η Σοφία είναι πιθανώς το μόνο αστέρι του σινεμά που δεν ξέχασε ποτέ από πού ήρθε».

Κάτοικος Γενεύης τώρα, η Λόρεν δεν έχει χάσει καθόλου τη δίψα και την όρεξη για ζωή, συνεχίζοντας να μαγειρεύει τις περίφημες μακαρονάδες για τα δυο της παιδιά και τα τέσσερα εγγόνια της…

Ενδεικτική φιλμογραφία:

Αχ, αυτό το στυλ

«Il voto» (1950), «Totò Tarzan» (1950), «Lebbra bianca» (1951), «Io son oil capataz» (1951), «Milano miliardaria» (1951), «Il mago per forza» (1951), «Era lui… si! si!» (1951), «Il padrone del vapore» (1951), «Due notti con Cleopatra» (1953), «La domenica della buona gente» (1953), «Africa sotto I mari» (1953), «La favorita» (1953), «Aida» (1953), «Il paese dei campanelli» (1954), «Tempi nostri» (1954), «L’ oro di Napoli» (1954), «Attila» (1954), «Peccato che sia una canaglia» (1954), «La donna del fiume» (1954), «La bella mugnaia» (1955), «Pane, amore e… » (1955), «La fortuna di essere donna» (1955), «Ci troviamo in galleria» (1957), «Boy on a Dolphin» (1957), «The pride and the passion» (1957), «Legend of the lost» (1957), «Desire under the elms» (1958), «The key» (1958), «The black orchid» (1958), «Houseboat» (1958), «That kind of woman» (1959), «Heller in pink tights» (1960), «A breath of scandal» (1960), «It started in Naples» (1960), «The millionaires» (1960), «La ciociara» (1960), «El Cid» (1961), «Madame Sans-Gêne» (1961), «Boccaccio ‘70» (1962), «I sequestrate di Altona» (1962), «Le couteau dans la plaie» (1962), «Ieri, oggi, domain» (1963), «The fall of the Roman Empire» (1964), «Matrimonio all’ italiana» (1964), «Operation Crossbow» (1965), «Lady L» (1965), «Judith» (1966), «Arabesque» (1966), «A countess from Hong Kong» (1967), «C’era una volta…» (1967), «Quest fantasmi» (1967), «I girasoli» (1970), «La moglie del prete» (1971), «La mortadella» (1972), «Bianco, rosso e…» (1972), «Man of La Mancha» (1972), «Il viaggio» (1974), «Verdict» (1974), «La pupa del gangster» (1975), «The Cassandra crossing» (1976), «Una giornata particolare» (1977), «Angela» (1978), «Brass Target» (1978), «Firepower» (1979), «Qualcosa di biondo» (1984), «Sabato, domenica e lunedi» (1990), «Pret-a-porter» (1994), «Grumpier old men» (1995), «Soleil» (1997), «Between strangers» (2002), «Peperoni, ripieni e pesci in faccia» (2004), «Nine» (2009).