FrapressΔύο βιβλία, μία ξένη σειρά και μερικές σινεφίλ επιλογές αποτελούν τον ορισμό του χαλαρού φθινοπωρινού Σαββατοκύριακου…
Netflix & Chill με Stranger Things
Ήταν το talk of the town του καλοκαιριού. Παρέες συζητούσαν μεταξύ τους για το αν ήταν η καλύτερη σειρά του Netflix. Αν δεν το είχες μέχρι τώρα γιατί ήσουν διακοπές σε νησάκια, σίγουρα την έχει πάρει κάπου το αυτί σου, ε και τώρα που φθινοπώριασε και έχεις και εξεταστική, ήρθε η ώρα να το κάνεις.
Για όσους δεν έχουν ιδέα για το τι ακριβώς είναι αυτή η σειρά, διαδραματίζεται σε μια μικρή πόλη των ΗΠΑ τη δεκαετία του ’80, όπου όταν εξαφανίζεται μυστηριωδώς ένα παιδί, κινητοποιείται η αστυνομία, η οικογένεια του, και οι φίλοι του για να τον βρούνε. Κάπου μέσα σε όλα αυτά μπλέκονται και μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, περίεργα πειράματα παράλληλων διαστάσεων, και προφανώς, τέρατα.
Αν κάτι σας θυμίζουν όλα αυτά, ναι, η σειρά είναι φόρος τιμής στις ταινίες που όλοι αγαπήσαμε, στον Spielberg και τον ET, και σε μια εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί και θυμόμαστε με νοσταλγία.
Οι ερμηνείες υπέροχες, με το μεγάλο comeback της Winona Ryder, ενώ την παράσταση έχουν κλέψει οι μικροί πρωταγωνιστές της σειράς- όλοι παραμιλάνε για την Eleven- ενώ στα έξτρα θετικά, η μουσική της σειράς που είναι απλά απίστευτη.
Η Δίκη – Φραντζ Κάφκα
Τι γίνεται όταν ένας φιλήσυχος πολίτης βρίσκεται στο στόχαστρο του νόμου, ενώ δεν έχει φταίξει σε τίποτα; Ο Γιόζεφ Κ. κατηγορείται από το κράτος χωρίς να ξέρει το γιατί, και βρίσκεται αντιμέτωπος με τη 
λογική του παραλόγου, μια γραφειοκρατία που τον τρελαίνει και τον κρατάει έρμαιο της, ενώ σιγά σιγά βυθίζεται στην όλη ιστορία χάνοντας τον ίδιο του τον εαυτό.
Ένα κλασικό βιβλίο του Franz Kafka, που ασχολείται με τη δύναμη της εξουσίας, και στο πόσο αδύναμοι είμαστε απέναντι της, ενώ θα μπορούσε σε κάποια σημεία του να συγκριθεί με τη γραφειοκρατία που βιώνουμε στη καθημερινότητα μας.
Δωρεάν Προβολές στο Χυτήριο
Το Χυτήριο συνεχίζει και φέτος τις δωρεάν προβολές κλασικών ταινιών που αγαπήσαμε, και έτσι, αυτό το Σαββατοκύριακο, έχετε μια πληθώρα επιλογών για να δείτε. Την Παρασκευή θα προβληθεί το Μέσα Από Τον Σπασμένο Καθρέφτη του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και το Cabaret με τη Lisa Minelli, ενώ την Κυριακή έχουν την τιμητική τους τα θρίλερ, καθώς θα προβληθούν το Μάντεψε Ποιον Θα Σκοτώσουν Απόψε του 1945, (μια ταινία που ο ίδιος ο Σκορσέζε θεωρεί ότι είναι από τις τρομακτικότερες ταινίες που έχει δει), και Το Φως Του Γκαζιού με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν σε έναν ρόλο που της χάρισε το χρυσό αγαλματίδιο.
Πρόταση 15-32… ιντσών
Όταν ένα βράδυ του Αυγούστου ανέβαινα νυσταγμένα την ατέλειωτη στριφογυριστή σκάλα του κατά τα άλλα μικρού νησιωτικού σπιτιού, σέρνοντας επιδεικτικά τις λιωμένες σαγιονάρες μου σε κάθε σκαλοπάτι της, δεν έδινα παραπάνω από ένα τέταρτο της ώρας στον εαυτό μου μέχρι να βουτήξει μπρούμυτα στο κρεβάτι και να βυθιστεί στον ύπνο αφήνοντας το σαλάκι στην άκρη των χειλιών να τρέχει πάνω στο μαξιλάρι.
Ωστόσο, από κάποια παράλογη εμμονή, στα όρια του ψυχαναγκασμού, προτίμησα να ξαπλώσω ανάσκελα, με το μαξιλάρι υπερυψωμένο και να βάλω μία από τις ταινίες της «καλοκαιρινής συλλογής» για να με νανουρίσει στα πρώτα δυο-τρία λεπτά της…
«12 ένορκοι», παραγωγή 1957, ασπρόμαυρη και ψηλά στην κουλτουριάρικη λίστα του imdb… Χμμ, ιδανική.
Διατρέχοντας την επόμενη μιάμιση ώρα με τον ίδιο αστραπιαίο ρυθμό που η αδρεναλίνη μου εκτινάχθηκε και το βλέμμα μου ζωήρεψε, θυμάμαι τον εαυτό μου γύρω στις 3 παρά το χάραμα να κοιτάζει ακόμα καθηλωμένος τους τίτλους τέλους, σα να έψαχνε να βρει κάποιο επιπλέον στοιχείο στην άκρη της ουράς τους.
12 ένορκοι (προφανώς…), κλείνονται σε μία δικαστική αίθουσα συνεδριάσεων μετά το τέλος μίας δίκης προκειμένου να αποφανθούν για την ενοχή ή μη ενός 18χρονου κατηγορούμενου που φέρεται να έχει δολοφονήσει τον πατέρα του. Η αίθουσα είναι αποπνικτικά ζεστή και ο μοναδικός ανεμιστήρας που θα μπορούσε να εκπνεύσει ένα ρεύμα αέρα χαλασμένος.
12 άνθρωποι, τυχαία επιλεγμένοι και τελείως άγνωστοι μεταξύ τους οφείλουν να εκδώσουν μια απόφαση… ομόφωνη. Οι μαρτυρίες καθώς και όλα τα στοιχεία του δικαστηρίου συνηγορούν αμετάκλητα στην ενοχή του νεαρού κατηγορούμενου. Οπότε, δεν απομένει παρά να υψωθούν 12 χέρια που θα πιστοποιήσουν ομόφωνα και διαδικαστικά την προδιαγεγραμμένη απόφαση η οποία θα στείλει τον νεαρό στην ηλεκτρική καρέκλα. Τα χέρια που υψώνονται είναι 11 και ισάριθμα βλέμματα καρφώνονται στον έναν και μοναδικό επιφυλακτικό ένορκο αναμένοντας μία εξήγηση…
«Δεν είναι εύκολο να σηκώσω το χέρι μου και να στείλω αυτό το παιδί στο θάνατο χωρίς τουλάχιστον να το συζητήσουμε πρώτα.», λέει ο Henry Fonda ξετυλίγοντας ένα εκπληκτικό σε κλιμάκωση κείμενο του Reginald Rose σε σκηνοθεσία του Sidney Lumet.
Θεωρώ περιττό να παραθέσω το trailer της ταινίας, αφού δεν υπάρχει κανένας λόγος να παρεκκλίνει κανείς από την ευφυή γραμμικότητα της συζήτησης των 12 ενόρκων… Αρκούμαι σε ένα εντυπωσιακό φωτογραφικό στιγμιότυπο. Αναζητήστε την και δε θα δυσκολευτείτε να την εντοπίσετε.
Πρόταση 198… σελίδων
Θες η χάρτινη υφή του εξώφυλλου, που έστω και από κάποια στατιστικά τεκμηριωμένη προκατάληψή μου εγγυάται ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα, θες η «στιλάτη» μούρη της σκιτσαρισμένης αντίκας με τη σβάστικα κοτσαρισμένη πάνω σε αυτό, θες η πολλά υποσχόμενη διαίσθησή μου για κάθε λατινοαμερικάνικη «πένα»…
Το «Όνομα ταυρομάχου», του Χιλιανού Luis Sepulveda έπεσε στα χέρια μου έπειτα από μία τυπική καλοκαιρινή ανασκαφή στη βιβλιοθήκη του σπιτιού κι έμελλε να συνοδέψει το «ασκητικό» κομμάτι των διακοπών μου.
Εντάξει, μια πλοκή τοποθετημένη στην εποχή αμέσως μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, δεν είναι ό,τι πιο ανάλαφρο κι εύπεπτο για καλοκαιρινό ανάγνωσμα, ωστόσο ο Sepulveda έχει τον τρόπο του…
Παρουσιάζοντας αυτοτελώς τα κομμάτια που συνθέτουν την υπόθεσή του, καλλιεργεί μεθοδικά το ενδιαφέρον και την αγωνία μέχρι την τελική τους σύνδεση, σε ένα σκοτεινό κυνηγητό, με μπόλικο αστυνομικό στοιχείο αλλά και καυστικά φιλοσοφημένο χιούμορ, από το Βερολίνο του 1941 μέχρι τη Γη του Πυρός μερικές δεκαετίες αργότερα.
Κλεμμένοι θησαυροί των Ναζί, γίνονται πολυπόθητοι στόχοι μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου με τους επίδοξους χρυσοθήρες να επιστρατεύουν στην υπηρεσία τους, με θεμιτά κι αθέμιτα μέσα, απόμαχους αντάρτες και πρώην πράκτορες μυστικών υπηρεσιών οι οποίοι μπροστά στο αδιέξοδο της ζωής τους ενδίδουν και μετατρέπονται σε πιόνια που ορίζουν ένα μακάβριο «κυνήγι θησαυρού». Ο όρκος ανάμεσα σε δύο φίλους που δεν εκπληρώνεται ποτέ, οι ιδεολογίες και τα αγωνιστικά οράματα που θάβονται κάτω από τα τούβλα και τη σκόνη του τείχους, και η νεόδμητη Δύση που αφομοιώνει τους πάντες και ξερνάει όσους δε συμμορφώνονται με τους όρους της…
~Δύο ιδιαίτερα αποσπάσματα από το βιβλίο~
«Μπορεί να μην είναι ποτέ οι ίδιοι αλλά εγώ τους βλέπω πάντα όμοιους. Ξεθεωμένοι απ’ την οκτάωρη 
δουλειά στο εργοστάσιο ή στο γραφείο, χωρίς μήτε τη διάθεση μήτε τη λαχτάρα να μπουν σ’ ένα ζεστό café και να καθίσουν ώσπου ν’ αποφασίσουν πώς θα περάσουν τις γλυκές ώρες της σχόλης που κέρδισαν με τον ιδρώτα τους. Ερμητικοί, ρουφώντας το αναπόφευκτο κουτί με τη χλιαρή μπίρα, στο δρόμο για το σιωπηλό τους σπίτι, το σιωπηλό τους ψωμί, τα σιωπηλά τους αγγούρια, το θλιβερό τους σαλάμι, τις παντόφλες τους που μπορεί να είναι άβολες αλλά δε χαλάνε τη μοκέτα, την μπίρα τους, κι άλλη μία και ξανά και πάντα, μπροστά στην τηλεόραση που ο ήχος είναι πάντα χαμηλά, για ν’ ακούνε αν ο από πάνω γείτονας σέβεται ή όχι τους νόμους της σιωπής.»
[…]
«Όλα αυτά όμως πάει, τελείωσαν, και τώρα, αρκεί μια ειλικρινής καταγγελία, κι η Δύση μας συγχωρεί, μας εξιλεώνει, μας βάζει σε μια κλιματισμένη μήτρα, συνδέει τον ομφάλιο λώρο μας μ’ ένα κουτί coca–cola, κι ύστερα μας εκτοξεύει στον κόλπο της κυρίας Mercedes–Benz. Αλληλούια, ξαναγεννηθήκαμε!»
Αξίζει να σημειωθεί πως η αριστοτεχνική μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη αποθεώνει την ούτως ή άλλως ελκυστική πρώτη ύλη του βιβλίου. Αναζητήστε το και δε θα δυσκολευτείτε να το εντοπίσετε.
Υ.Γ: Χαίρομαι ιδιαίτερα που χωρίς να έχουμε γνωριστεί κι ανταλλάξει την παραμικρή κουβέντα με την Νάντια, πριν από τη συγκεκριμένη συνεργασία μας, ορίσαμε, άθελά μας, με παρόμοιο τρόπο το «Χαλαρό Σαββατοκύριακο».