Η Nicky Andrews μιλάει για το blog της στο Frapress…

Η Nicky Andrews αφιερώνει ποιήματα σε αγόρια, αφιερώνει ποιήματα σε κορίτσια, ενίοτε σχολιάζει μέσα από τα ποιήματα της τις σύγχρονες κοινωνίες, και όλα αυτά τα κάνει με την απαίδευτη πένα ενός κοριτσιού μόλις 20 χρονών, που γράφει σε ένα λουλουδάτο blog που ίσως να μην το διαβάζει και κανείς.

Ψάχνοντάς το τις προάλλες έπεσα πάνω στο ποίημα «Μοντέρνες Φυλακές» που με ενθουσίασε και με έκανε να το διαβάσω 2-3 φορές για μένα και ύστερα να το διαβάσω δυνατά στην συγκάτοικό μου (η οποία έκανε μπάνιο εκείνη την ώρα) με απώτερο σκοπό να την ενθουσιάσει κι εκείνη το ίδιο, όπως και φυσικά συνέβη.

Με ενδιαφέρουν πολύ οι άνθρωποι που γράφουν, και δη οι νέοι άνθρωποι που γράφουν, και για αυτό αποφάσισα να πω δυο λόγια με την ρομαντική ή ρεαλιστική Nicky (και η ίδια παλεύει ακόμα να αποφασίσει) κάτω από το ποίημα των «Μοντέρνων Φυλακών» που σας παραθέτω χαμηλότερα.

Μοντέρνες Φυλακές

Χρυσές και εύθραυστες

οι μοντέρνες φυλακές στέκουν κρυμμένες,

στο κέντρο της πόλης.

Εκεί,

οι άνθρωποι-γάτες

παίζουν με το κουβάρι τους από ευθύνη,

και ξεπλένουν το μίσος τους

σε αβοήθητα κορμιά.

Η μέρα θα ‘ρθεί

που τα κορμιά θα ξεπλέξουν τα κουβάρια,

πρόσωπο θ’ αποκτήσουν,

και με τις κλωστές

θηλιές θα πλέξουν

για χνουδωτά κεφάλια.

Nicky, αρχικά θα ήθελα να μου πεις δυο λόγια για αυτό το ποίημα και ύστερα για την ποίηση σου γενικά.
Στη ζωή μου πάντα ψάχνω να βρω την ποιητική πλευρά των πραγμάτων. Σκεπτόμενη τους λεγόμενους “κακούς” και “καλούς” που είναι πίσω απ’ τα σίδερα, μου ήρθαν οι λέξεις και τις έβαλα σε σειρά. Τρέφω μια βαθιά συμπάθεια για τους φυλακισμένους (μεγάλωσα έχοντάς τους γείτονές μου), και όλους αυτούς που είτε ονειρεύονται την ουτοπία είτε έναν απλά καλύτερο κόσμο. Δεν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου πολιτικοποιημένο, όμως ασχολούμαι όσο μπορώ με τα κοινωνικοπολιτικά πράγματα και το πως είναι να σου στερούν την ελευθερία σου, σωματικά ή ψυχικά. Ήταν μια μεγάλη έμπνευση για ‘μένα, αφού μπόρεσα να πάρω μια μικρή γεύση. Γράφω ανάλογα με τη διάθεσή μου. Ως συναισθηματικός άνθρωπος, μια απογοήτευση, είτε ερωτική είτε φιλική, είναι μεγάλη πηγή έμπνευσης, όπως είναι και τα πολιτικά πράγματα.

Γιατί ποίηση και όχι λογοτεχνία, μουσικός στίχος ή θεατρική πρόζα; Διάλεξες αναμφισβήτητα έναν τρόπο έκφρασης που δυστυχώς απασχολεί πολύ μικρότερη μερίδα του κοινού απ’ ότι οι τρεις προαναφερθέντες.

Έχω γράψει αρκετά πράγματα. Όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να κρατάω πολλά ημερολόγια, να γράφω κάθε μέρα τις σκέψεις μου ή την πορεία της μέρας μου. Όταν τα ανακάλυψα, σε πιο μεγάλη ηλικία βέβαια, γέλασα αρκετά με τον εαυτό μου και άρχισα να γράφω πιο σοβαρά, πράγματα που αν κάποιος τα διάβαζε δεν θα γελούσε, αντίθετα, ίσως του άρεσαν πραγματικά. Οπότε δεν είχα πια ημερολόγια, είχα όμως μπόλικα τετράδια γεμάτα σκέψεις που χρειάζονταν συγκρότηση για να βγάλουν νόημα, και αυτό ακριβώς έγινε. Από μυθιστορήματα που χάθηκαν στον υπολογιστή γιατί δεν τα αποθήκευσα, μέχρι τραγουδάκια με κάφρικους στίχους.

Πότε ξεκίνησες να γράφεις; Θυμάσαι το πρώτο ποίημα που έγραψες;

 Όπως είπα, έγραφα διάφορα από μικρή. Σιγά σιγά, με κέρδισε η ποίηση, ως hopeless romantic που με μεγάλωσε ο μπαμπάς. Θυμάμαι αρκετά καθαρά το πρώτο μου ποίημα, ήταν ρομαντικό και χαζούλι, στα 17 μου, για έναν ενθουσιασμό που, ευτυχώς, δεν κράτησε πολύ. Δεν το έχω ανεβάσει στο blog, τρία χρόνια μετά καταλαβαίνω ότι δεν είναι ωραίο, αλλά ήταν μια αρκετά καλή αρχή.

Και τώρα γράφεις με κάποια συγκεκριμένη συχνότητα; Είναι σαν χόμπυ που το κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου ή σε ακολουθεί καθ’όλη την διάρκεια της ημέρα σαν ανάγκη αποτύπωσης του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο;

Κανένας ποιητής ή συγγραφέας, απ’ όσο ξέρω, δεν κάθεται στη καρέκλα του και λέει “τώρα γράφουμε!”. Θα γράψω όταν μου έρθει, είτε είμαι για καφέ, είτε σε κάποια πρόβα ή ακόμα και με το αγόρι ή το κορίτσι μου. Πάντα έχω μαζί μου ένα τετραδιάκι και μολύβι για να γράφω ό,τι μου έρχεται, και αν το ξεχάσω, σπανιότατα δηλαδή, τα γράφω στο κινητό και τα μεταφέρω ύστερα στο χαρτί.

Διαβάζεις σε κανέναν τα ποιήματά σου ή τα δημοσιεύεις με ψευδώνυμο στο blog σου και προτιμάς να μην γνωρίζει κανείς αυτή την ιδιότητα σου;

Υπάρχουν ελάχιστα άτομα που εμπιστεύομαι με την ανολοκλήρωτη γραφή μου. Μπορεί να δώσω το ποίημα σε μια φίλη λίγο πριν το ανεβάσω στο blog, αλλά να κάνω αλλαγές και πάλι και να είναι κάτι διαφορετικό όταν εκείνη το δει ανεβασμένο. Ξέρουν λίγοι άνθρωποι για το ψευδώνυμο, και ακόμα λιγότεροι ότι το χρησιμοποιώ για να γράφω.

Η ποιητική σου περσόνα ταυτίζεται με ‘σενα ή αποτελεί μια ανεξάρτητη δημιουργία σου;

Νόμιζω ότι είναι ένα κράμα κι απ’ τα δύο. Τα περισσότερα ποιήματα ταυτίζονται, και κάποια άλλα δεν έχουν κανένα νόημα για ‘μένα. Το έχω γράψει και στο blog, πολλές φορές μου έρχονται λέξεις και φράσεις που δεν σημαίνουν τίποτα για την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι ή εμένα γενικότερα, αλλά ξέρω ότι κάποιος άλλος που θα το διαβάσει θα μπορέσει ίσως να ταυτιστεί. Αυτά τα ποιήματα ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να δημοσιεύσω τη δουλειά μου: κοιτούσα τα ποιήματα και δεν ήξερα τι να τα κάνω. Αφού δεν μπορούσα να ταυτιστώ, έπρεπε κάποιος να ταυτιστεί. Αν δεν ταυτίζετε κάποιος με ένα ποίημα, είναι σαν να μην υπάρχει.

Τέλος, θα ήθελα να μου πεις ποιος είναι ο αγαπημένος σου ποιητής ή ποιήτρια και πόσο σε έχει επηρρεάσει στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεσαι.

Λατρεύω τον Ανδρέα Εμπειρίκο, την Μαρία Πολυδούρη και τον Καρυωτάκη, τον Καβάφη και τον Χριστιανόπουλο. Διαβάζω αρκετή ποίηση, δεν γίνεται αλλιώς. Πολλά διαφορετικά είδη ποίησης και διαφορετικοί συγγραφείς μου έδωσαν την ώθηση να ξεκινήσω να γράφω, όμως είναι πολύ νωρίς για να πω ότι έχω πάρει στοιχεία από αυτούς, είναι τεράστιοι, και εγώ δεν έχω κάνει καν σεμινάρια δημιουργικής γραφής ή ό,τι άλλο.

Σε ευχαριστούμε πολύ Nicky για τον χρόνο σου και τα όμορφα πράγματα που μοιράστηκες μαζί μας. Σου ευχόμαστε ως Frapress ό,τι καλύτερο στην καλλιτεχνική σου σταδιοδρομία και παρακάτω παραθέτουμε το link με το blog σου για όποιον θέλει να διαβάσει περισσότερα από εσένα.

 http://nicky-andrews-papers-co.webnode.gr/