Ευαγγελία ΔημηνάκηΕίκοσι Χρόνια, Δύο Άνθρωποι,Μία Ημέρα …. Κάπως έτσι θα μπορούσε να είναι μια λακωνική περίληψη της ταινίας που σκηνοθετεί η Lone Scherfig.
H ταινία βασίζεται στο best seller (Μία Ημέρα) του David Nicholls ο οποίος έχει επιμεληθεί και το κινηματογραφικό σενάριο. Η ταινία έχει πρωταγωνιστές τον Dexter και την Emma οι οποίοι συναντιούνται την νύχτα της αποφοίτησής τους από το κολλέγιο. Τους συναντάμε κάθε χρόνο την ίδια ημέρα, στις 15 Ιουλίου, σε ένα άτυπο έλεγχο των ζωών τους. Κάποιες από αυτές τις χρονιές ο Dexter και η Emma είναι μαζί, ενώ άλλες τους παρατηρούμε χωριστά. Η Emma είναι έξυπνη αλλά η επιτυχία δεν έρχεται εύκολα στην καριέρα της, ενώ ο Dexter έχει τον τρόπο του στην καριέρα και τις γυναίκες. Σε μια διάρκεια είκοσι χρόνων οι ζωές τους παίρνουν αποκλίνουσα πορεία καθώς γνωρίζουν άλλους ανθρώπους, όμως μήπως τελικά θα καταλάβουν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο;
Η ταινία καθώς φυσικά και το ίδιο το βιβλίο του David Nicholls στο οποίο βασίστηκε το σενάριο μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μια γλυκόπικρη,ερωτική,ιστορία αλλά φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Ξεκινώντας από την αποφοίτηση τους και φτάνοντας μέχρι περίπου την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους βλέπουμε τους πρωταγωνιστές σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους. Η ταινία είναι μια πολυεπίπεδη ιστορία δυο ανθρώπων η οποία θα μπορούσε να είναι και αληθινή…κάπου..κάποτε..
Το σενάριο του David Nicholls είναι άρτια επιμελημένο αν και εμβαθύνει μόνο στην προσωπικότητα των δυο πρωταγωνιστών ενώ οι υπόλοιποι χαρακτήρες στέκονται απλά σαν μαριονέτες που βοηθούν την πλοκή του έργου.Νοσταλγία,απογοήτευση,ελπίδα, όλα αυτά τα αντικρουόμενα αισθήματα αναβιώνονται από τους πρωταγωνιστές με τέτοιο τρόπο ώστε ο θεατής να ταυτίζεται μαζί τους ( ιδίως φυσικά αν ανήκει στο γυναικείο φύλο).
Η σκηνοθεσία ακολουθεί την χρονολογική πορεία των γεγονότων χωρίς να μπερδεύει το φιλοθεάμον κοινό με flash back. Επιπροσθέτως ιδιαίτερα έμφαση έχει δοθεί στα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών αφού μέσω αυτής της τεχνικής ο σκηνοθέτης δίνει έμφαση στα έντονα συναισθήματα που επικρατούν καθόλη την διάρκεια της ταινίας.Το δυσκολότερο έγχειρημα που ανέλαβε και περάτωσε με επιτυχία η σκηνοθέτης ήταν ότι έπρεπε να αποδώσει την εικοσάχρονη πορεία των πρωταγωνιστών με τρόπο πειστικό.Άλλωστε οι αλλαγές που προκύπτουν μέσα σε δυο δεκαετίες είναι εκατοντάδες, η ένδυση,η ατμόσφαιρα του, ο τρόπος σκέψης όλα αλλάζουν!
Τα ηνία της ταινίας αναλαμβάνουν οι Jim Sturgess (21) και η Anne Hathaway (Love And Other Drugs). O Jim Sturgess πείθει απόλυτα υποδυόμενος τον γόη ο οποίος όμως σταδιακά καθώς βιώνει την κάθοδο στην καριέρα του αρχίζει και σιχαίνεται την ‘ψευτικη’ ζωή της τηλεόρασης και ψάχνει τρόπους ώστε να επαναπροσδιορίσει την ζωή του. Επιπλέον αν και δεν του έχουν δοθεί πολλές ευκαιρίες για να ερμηνεύσει έναν δραματικό ρόλο εδώ βλεπουμε ότι μπορεί να αντεπεξέλθει και σε αυτό το είδος ταινιών.
Όσον αφορά την συμπρωταγωνίστρια του Anne Hathaway σίγουρα δεν υπήρχαν αμφιβολίες ότι θα μπορέσει να πραγματώσει τον πολυεπίπεδο ρόλο της Εmma.Η χημεία που αναπτύσσει με τον συμπρωτανιστή της σίγουρα την βοηθά σε μεγάλο βαθμό να κάνει ‘ένα παραπάνω’ βημα στην ερμηνεία της.
Η “Μία Ημέρα” του βιβλίου και της ταινίας είναι η 15η Ιουλίου, γνωστή και ως “St. Swithin’s Day”. Ο θρύλος λέει ότι αν βρέξει εκείνη την ημέρα, τότε θα βρέχει καθημερινά για τις επόμενες 40 μέρες. Αντίστοιχα, αν ο ήλιος λάμπει τη συγκεκριμένη μέρα, τότε ο καιρός θα παραμείνει καλός για 40 μέρες. Ο St. Swithin ήταν ένας Αγγλοσάξωνας δεσπότης στον καθεδρικό ναό του Γουίντσεστερ του 9ου αιώνα μ.Χ. Αν και η παράδοση πρόσταζε να ταφεί μέσα στον καθεδρικό, ωστόσο ο ίδιος ήταν ένας ταπεινός άνδρας. Στο νεκροκρέβατό του, ζήτησε, αν γινόταν, να ταφεί στο νεκροταφείο, ώστε η βροχή να πέφτει πάνω του και ο κόσμος να περπατά τριγύρω του. Παρόλο που η επιθυμία του αρχικά έγινε σεβαστή, 9 χρόνια μετά τον θάνατό του το σώμα του μεταφέρθηκε σε μια λειψανοθήκη μέσα στον καθεδρικό ναό. Η δυσαρέσκειά του φανερώθηκε, όταν μια δυνατή καταιγίδα ξέσπασε και συνεχίστηκε για 40 ολόκληρες μέρες. Έτσι δημιουργήθηκε ο σχετικός θρύλος.
Εν κατακλείδι η ταινία δεν είναι μόνο μια ένα ρομάντζο με ψείγματα δράματος αλλά κάτι παραπάνω. Θίγει τις διαπροσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, ταξιδεύει τον θεατή σε περασμένες δεκαετίες και σίγουρα προβληματίζει το κοινό σχετικά με τις αξίες της ζωής που ζει και τα προσωπικά του θέλω.