Ευαγγελία Δημηνάκη“Θα σε περιμένω, πάντα” … κάπως έτσι περίμεναν και οι θεατές μία σεναριακή ανατροπή η οποία όμως δεν ήρθε ποτέ!
Έχοντας στο μυαλό σου ότι θα δεις μια ταινία, όπου το σενάριο και την σκηνοθεσία την έχει αναλάβει ο Giuseppe Tornatore και την μουσική επιμέλεια ο Ennio Morricone περιμένεις ότι θα δεις ένα ‘αριστούργημα’ σαν την ταινία ‘Σινεμά Ο Παράδεισος’.
Δυστυχώς, όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση κάτι τέτοιο παραμένει όνειρο θερινής νυκτός.
Ξεκινώντας από την υπόθεση της ταινίας ξεκάθαρα κάτι μας θυμίζει. Τι είναι αυτό; Φυσικά το σενάριο της ταινίας ‘Ps I Love You’ (οφείλω να ομολογήσω πως ήδη από αυτό το συμβάν επηρεάστηκα αρνητικά για το τι μέλλει γενέσθαι).
Η πλοκή της ταινίας, λοιπόν, είναι η εξής: Η Amy είναι μια μεταπτυχιακή φοιτήτρια αστρονομίας η οποία δουλεύει ως κασκαντέρ σε ταινίες δράσης και διατηρεί μια παθιασμένη ερωτική σχέση με τον μεγαλύτερό της σε ηλικία καθηγητή αστροφυσικής Ed Phoerum. Όταν εκείνος εξαφανιστεί ξαφνικά από τη ζωή της, η επικοινωνία τους θα συνεχιστεί με έναν απρόοπτο, μυστηριώδη τρόπο.
Ένα μεγάλο πλεονέκτημα της ταινίας (και ίσως το μόνο) είναι η σκηνοθετική αρτιότητα, Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης Giuseppe Tornatore μπορεί να μην κατάφερε να διαπρέψει ως προς το σενάριο (σωστά καταλάβατε και εδώ επιμελείται ο ίδιος το σενάριο όπως το ίδιο είχε κάνει και στο πρόσφατο Τέλειο Χτύπημα), αλλά τουλάχιστον ως προς την σκηνοθεσία κανείς βγαίνοντας από την κινηματογραφική αίθουσα δεν έχει να του προσάψει κανένα αρνητικό σχόλιο.
Η μυστηριώδης ατμόσφαιρα που δημιουργεί όσον αφορά την μετα θάνατον επικοινωνία των δύο πρωταγωνιστών και οι όμορφες εικόνες από την γειτονική Ιταλία σε συνδυασμό με την μουσική επένδυση του Ennio Morricone ‘σώζουν’ στο παρά πέντε την κατάσταση.
Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μειονέκτημα του σεναρίου δεν είναι ότι θυμίζει κάποια άλλη ταινία (άλλωστε στην Τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση), αλλά ότι παραμένει επιφανειακό. Οι χαρακτήρες δεν αναλύονται, ο μελοδραματισμός ‘χτυπάει κόκκινο’, οι πρωταγωνιστές συναντιούνται ουσιαστικά μόνο στην πρώτη σκηνή της ταινίας και ενώ περιμένεις κάποια έστω ΄μεταφυσική΄εξήγηση σχετικά με την μετά θάνατον επικοινωνία τους αυτή δεν έρχεται ποτέ.!
Όσον αφορά τις ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών αυτές κυμαίνονται σε μέτρια επίπεδα. Βέβαια θα αναρωτηθεί κανείς τι παραπάνω θα μπορούσαν να κάνουν από την στιγμή που το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας είναι γυρισμένο μπροστά σε έναν υπολογιστή… Η απάντηση μάλλον είναι ΄τίποτα΄.
Η Olga Kurylenko΄(Τhe November Man) προσπαθώντας να προσδώσει όλο αυτό τον πόνο που αισθάνεται για τον χαμό του συντρόφου της μάλλον εν τέλει κάπου το ‘χάνει΄ και καταλήγει να μοιάζει περισσότερο απαθής παρά καταρρακώμενη από τον χαμό του.
Όσον αφορά την ερμηνεία του βραβευμένου με Όσκαρ Jeremy Irons αυτή είναι απλά μέτρια , όπως και όλη η ταινία.
Εν κατακλείδι, η ταινία σίγουρα δεν είναι μια αντιπροσωπευτική δουλειά του Giuseppe Tornatore ούτε από άποψη σεναρίου, ούτε από άποψη σκηνοθεσίας.
Αν αγνοήσει κάποιος ότι η ταινία είναι το πόνημα του διδύμου Τornatore-Morricone θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει μέτρια και να προχωρήσει στην επόμενη ταινία. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, όπου οι προσδοκίες ήταν μεγάλες μάλλον θα χαρακτηριστεί ως μια ‘ατυχής στιγμή’ και των δύο.