Αλίσια ΦοήΈνα άρθρο για τον ρατσισμό και τον “άνθρωπο”
Να ξεκαθαρίσω πως το άρθρο αυτό δεν έχει καμία σχέση με πολιτική, αλλά με τον άνθρωπο. Εσύ λοιπόν “άνθρωπε” ξέρεις ποια είναι η διαφορά του πρόσφυγα και του μετανάστη; Και για να ξεκινήσω από μία πιο πηγαία ερώτηση: Διάβαζες στο σχολείο άνθρωπε; Αν όχι στο σχολείο, φρόντισες να μορφωθείς από εξωτερικές πηγές άνθρωπε; Κοινωνικοποιήθηκες ποτέ ή απλά περνούσες από παρέες για προσωρινή διασκέδαση; Γνώρισες τον κόσμο; Αν όχι τον έξω κόσμο τουλάχιστον αυτής της χώρας, νοιάστηκες να γνωρίσεις τον διπλανό σου; Να δεις τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου και όχι με ποιον χώρισε η φίλη σου και με ποια πηδήχτηκε ο κολλητός σου. Όλη αυτή η ανιδεότητα προέρχεται από αυτά τα πολύ μικρά πράγματα. Τα μικρά μυαλά είναι αυτά που μας κρατάνε πίσω.
Αυτοί που μας το παίζουν ότι έχουν ευαισθησίες, που θα κλαίνε όλο το βράδυ αν τσακωθούν με την γκόμενα/γκόμενο αλλά η ευαισθησία τους σταματάει εκεί. Όταν δουν το πρόβλημα του άλλου θα τον αγνοήσουν ή ακόμα και θα τον σιχαθούν. Θα σιχαθούν τον άνθρωπο που ζητιανεύει και δουλεύει στους δρόμους. Επειδή ίσως έχει μαύρο χρώμα, σκισμένα ρούχα και σκληρό βλέμμα. Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί έχει αυτό το βλέμμα; Πόσους φόνους είδε να γίνονται μπροστά του, πόσα άτομα της οικογένειάς του έχει δει να πεθαίνουν, πώς είναι να αφήνει το σπίτι του, το δωμάτιο του, το κατοικίδιο του για να έρθει σε μια χώρα που δεν επέλεξε αυτός, με ανθρώπους που τον βλέπουν σαν σκουπίδι. Αδιάβαστους ανθρώπους που κρίνουν χωρίς να έχουν δική τους άποψη, που δεν έχουν ζήσει τίποτα, που δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να σκεφτούν. Οι ίδιοι άνθρωποι θα αποκτήσουν κάποια στιγμή παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και τους εύχομαι πραγματικά να έχουν μια καλή ζωή, όμως αν δεν έχουν; Τι θα κάνεις αν το παιδί σου χάσει τη δουλειά του και μεταναστεύσει σε μια χώρα που θα λένε “αυτός είναι Έλληνας” και θα τον κρίνουν απλά επειδή έτυχε να γεννηθεί σε μία συγκεκριμένη χώρα, χωρίς να τον ξέρουν, χωρίς να τον έχουν γνωρίσει καν. Και ακόμα χειρότερα, τι θα κάνεις αν το παιδί σου γίνει πρόσφυγας; Αν όπλα πάρουν όλους τους κοντινούς του ανθρώπους και βόμβες καταστρέψουν το σπίτι του; Αν αναγκαστεί μέσα σε βάρκες και κλουβιά να πάει σε μια χώρα που άλλοι προόρισαν για αυτόν για να μείνει στο δρόμο, σε σκηνές, στην εξαθλίωση.
Σκέφτηκες ποτέ ότι αυτό το άτομο στη χώρα του ήταν σαν και εσένα; Μπορεί να είχε μια δουλειά, μια γυναίκα που αγαπούσε και το παιδί του μπορεί να τα πήγαινε καλά στο σχολείο, να είχε φίλους, χόμπι, ζωή. Κανένας τους δεν επέλεξε να τα χάσει όλα αυτά. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν διαλέγει να αφήσει το σπίτι του για να έρθει σε έναν τόπο που θα τον φοβούνται, που θα τον κρίνουν χωρίς να τον γνωρίζουν, που δεν θα τον υπολογίζουν ως άνθρωπο. Εσύ “άνθρωπε” συνέχισε να ζεις τη μονόπλευρη ζωή σου, κρίνοντας χωρίς να γνωρίζεις και σου εύχομαι ποτέ να μην χρειαστεί να βρεθεί το παιδί σου σε αυτή τη θέση.
Συνέχισε να κρίνεις τους “ξένους” ότι σου παίρνουν τις δουλειές απλά επειδή προσπάθησαν και πέτυχαν να έχουν ένα μεροκάματο σε μια ξένη χώρα ενώ εσύ βολεύεσαι στο σπίτι σου και περιμένεις να έρθει η δουλειά σε εσένα. Γιατί όσο μας παίρνει ακόμα θα έχουμε και απαιτήσεις. Απαιτητικοί, αμόρφωτοι, αναίσθητοι “άνθρωποι”.