Οι Ερμήτες μιλούν στο Frapress…

: Σπυράκος – Κλασική κιθάρα, Φωνή

: Γιάννης – Κιθάρα, Φωνή

: Σπύρος – Καχόν, αν του αρέσει το κομμάτι θα τραγουδήσει

: Χρήστος – Βιολί, Φωνή

Πώς δημιουργήθηκε η μπάντα;

« Πρώτα ήταν ο Θεός και είπε ωραία είναι κι έτσι μετά αποφάσισε να φτιάξει τον άνθρωπο. Ε! Την τρίτη μέρα κατεβήκαμε εμείς στην Ερμού. Εντάξει, ωραία η Ερμού αλλά δεν έχει ανθρώπους για να πετάνε λεφτά. Έτσι δημιούργησε τους ανθρώπους και ύστερα τους μπάτσους για να μας κάνουν τις καταγγελίες.»

Σπύρος:
Η μπάντα αυτή λοιπόν «που μόνο για σκληρούς φαν θεωρείται μπάντα αυτό» ξεκίνησε πριν από τέσσερα χρόνια, όταν ο Γιάννης με τον Σπυράκο, οι δύο κιθάρες δηλαδή, πήραν την απόφαση να κατέβουν στην Ερμού και να παίξουν. Μετά από μια εβδομάδα ήρθα εγώ με το καχόν και μετά από κάποιους μήνες προστέθηκε στην παρέα ο Χρήστος με το βιολί.

Σπυράκος:
Να πούμε επίσης ότι πέρασαν και πολλοί σολίστες από το σχήμα, φλάουτα , μπουζούκια και τραγουδίστριες, τραγουδίστριες πολλές θυμάμαι… «σαν σχήμα έχουμε χιούμορ very».

Καταλήγουμε λοιπόν ότι το σχήμα δημιουργήθηκε πριν από τέσσερα χρόνια και έχει κατασταλάξει σ’ αυτή τη μορφή που βλέπεις τώρα, δύο κιθάρες, ένα καχόν και ένα βιολί.

Ποιος ήταν ο σκοπός σας βγαίνοντας στον δρόμο να παίξετε μουσική;

Γιάννης & Σπυράκος:
Βασικά δεν ξέρουμε γιατί. Απλά πήγαμε να δούμε. Είχαμε γνωστούς που έπαιζαν στον δρόμο και είπαμε να πάμε να δούμε πως είναι. Σκοπός μας ήταν απλά να πάμε στην Ερμού κι αν πάει καλά να το συνεχίσουμε. Στις αρχές ας πούμε βγάζαμε γύρω στα 10 ευρώ ο καθένας, όσο συνεχίζαμε πήγαινε και καλύτερα.

Κάθε πότε παίζετε;

Σπυράκος:
Κάθε Σάββατο παίζαμε αλλά πλέον η αστυνομία δεν μας αφήνει να παίζουμε στην Ερμού. «Οι Ερμήτες πιάνουν πάτο σιγά-σιγά, δεν υπάρχει ζωή για εμάς.»

Δεν επιτρέπεται πια να παίζετε μουσική στην Ερμού;

Γιάννης:
Έχουν επιτρέψει ένα σημείο μόνο, από την οδό Βουλής και πάνω, το οποίο είναι εκατό μέτρα δρόμος και πρέπει να χωρέσουμε γύρω στα τριάντα άτομα.

Χρήστος:
«Τουλάχιστον δεν θα περνάει το κρύο γιατί θα είμαστε ο ένας πάνω στον άλλον και θα ζεσταινόμαστε.»

Θέλετε να μοιραστείτε κάποιες από τις εμπειρίες στο δρόμο;

Σπυράκος:
Άμα θες εσύ!

Χρήστος:
Εμπειρίες… Πράγματα που έγιναν στον δρόμο δηλαδή, παρεκτράπηκαν λίγο και θες τώρα εμείς να σου πούμε την συνέχεια.

Γιάννης:
Όσον αφορά την αστυνομία, τους αρέσουμε πολύ αλλά πάντα υπάρχει πρόβλημα.

Χρήστος:
Είμαστε αρεστοί στο αστυνομικό φύλο. «Γιατί άλλωστε υπάρχει το γυναικείο, το αντρικό και το αστυνομικό φύλο.»

Γιάννης:
Υπάρχει πρόβλημα με τους από «πάνω» και τους καταστηματάρχες, γι’ αυτό μας διώχνουν. Πάντως τους αρέσουμε πάρα πολύ, μας λένε συνεχώς μπράβο, αλλά υπάρχει πρόβλημα.

Χρήστος:
Έχουμε πάει δύο φορές στο αστυνομικό τμήμα. Την πρώτη φορά ήταν ο κύριος «Τάκης», ήταν έτσι χοντρούλης με το μουστακάκι του και επειδή δεν του άρεσε έτσι όπως τα λέγαμε πήγαμε στο τμήμα για μια ωραία εξακρίβωση στοιχείων, «ήταν και μια πολύ ωραία αξιωματικός, απίστευτο κορμί !» Εντάξει, ωραία περάσαμε. Την δεύτερη φορά ήταν ο κύριος «Μπάμπης» από την ακαδημία της αστυνομίας, απ’ τα Τρίκαλα. Αυτός είχε τελειώσει μουσικό σχολείο εκεί, μαέστρος και έτσι όπως παίζαμε ήρθε μπροστά μας και έκανε αυτή την κίνηση που κλείνουν την ορχήστρα. Εμείς συνεχίσαμε να παίζουμε γιατί είχε πάρα πολύ κόσμο μπροστά κι αυτό τον εξόργισε. Εν τέλει μας πήγε στο τμήμα. Ήθελε να μας κόψει πρόστιμο και να το πάει στον εισαγγελέα επειδή βγάζουμε παράνομα χρήματα εις βάρος του κράτους.

Σπυράκος:
Να πούμε όμως και κάτι ωραίο!
Μια φορά που παίζαμε, είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος γύρω μας και ήρθε η αστυνομία και μας είπε ‘τέλος, σταματάτε τώρα’. Εμείς συνεχίσαμε να παίζουμε, ήρθαν και μας μιλούσαν και εν τέλει ενεπλάκη ο κόσμος.

Σπύρος:
Επειδή ήταν πάνω από εκατό άτομα μαζεμένα, έβλεπες τους αστυνομικούς που δίσταζαν να μας πουν κάτι και έφυγαν.
Τώρα βέβαια επειδή υπάρχει εισαγγελική απόφαση και διώχνουν τους μουσικούς από τον δρόμο, βασικά όποιους δεν έχουν άδεια, και εκατό άτομα να είναι μαζεμένα δεν πρόκειται να καταφέρουν κάτι.

Τι μουσική παίζετε;

Γιάννης:
Δεν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε κάπως.

Σπυράκος:
Δεν παίζουμε κάτι συγκεκριμένο γιατί είμαστε στο δρόμο και κατά καιρούς ο καθένας μπορεί να βγάζει κομμάτια, με βάση τ’ ακούσματα του βέβαια και με βάση τα όργανα μας τα διαφοροποιούμε.

Έχετε γράψει δικά σας κομμάτια;

«Ναι, βεβαίως! Ετοιμάζουμε τον δεύτερο δίσκο αυτή την στιγμή. Τον πρώτο τον μοιράσαμε μόνο στα αστυνομικά τμήματα.»

Σπύρος:
Έχουμε κάποια δικά μας κομμάτια αλλά είναι περισσότερο της στιγμής, τζαμαρίσματα, αυτοσχεδιασμοί. Είναι όλα ορχηστρικά τα οποία μας αρέσουν και τα έχουμε κρατήσει σαν μελωδίες και με τον καιρό τα εξελίσσουμε.

Πότε ξεκινήσατε να παίζετε σε μαγαζιά;

Αρκετά γρήγορα!

Σπυράκος:
Στο δρόμο, εκεί που παίζουμε έρχονται και μας λένε έχουμε ένα μαγαζί, δίνουμε τόσα χρήματα, θέλετε να παίξετε; Και κάπως έτσι κανονίζουμε το live.

Γιάννης:
Παίζουμε και χωρίς χρήματα βέβαια, όπως θα παίξουμε τώρα στο Λαύριο, αλλά και στο φεστιβάλ ‘Ήχοι του Δάσους’ στην Άμφισσα. Εκεί για παράδειγμα μας είχαν πληρώσει τα μεταφορικά.

Σπύρος:
Ακόμα και χρήματα να ζητούσαμε θα ήταν πρόβλημα αυτό, γιατί ας πούμε ο Θανάσης και ο κάθε Θανάσης (Θανάσης Παπακωνσταντίνου), δεν μιλάω αποκλειστικά, έχουν κάποιο συγκεκριμένο προϋπολογισμό. Δηλαδή δεν θα ερχόντουσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι για να δουν εμάς αποκλειστικά, αλλά ήρθαν να δουν τους άλλους και παράπλευρα άκουσαν και εμάς. Αρκετοί από εκεί δεν μας ήξεραν, αρκετοί μας έμαθαν, παραδόξως μερικοί μας ήξεραν και μερικούς τους μάθαμε. Βασικά αυτό είναι και το καλύτερο όταν παίζεις στον δρόμο, γιατί δεν χρειάζεται να καλέσεις κάποιον για να σε δει ή τυχαία να πρέπει να βρεθεί εκεί. Περνάει τυχαία, κάνει την βόλτα του και σ’ ακούει. Αν το εκτιμάει θα σταματήσει, αν το εκτιμάει πολύ θα σε ανταμείψει με χρήματα έτσι ώστε να συνεχίσεις να το κάνεις.
Όντας μουσικός σε ανταμείβει πολύ περισσότερο το χειροκρότημα απ’ το να βγάζεις λεφτά.
Έχουν τύχει και περιπτώσεις να περνάει ο άλλος με τ’ ακουστικά και να μας πετάξει χρήματα. Εμένα αυτό μου κακοφαίνεται.

Σπυράκος:
«Ωραία κουνιούνται τα παιδιά!»
«Ωραία ξύλα κρατάνε!»

Ποια θεωρείτε ότι είναι η σχέση των μουσικών του δρόμου με τους περαστικούς;

Σπύρος:
Στην Ερμού υπάρχουν άτομα πολλών εκφάνσεων. Είναι τύποι που το κάνουν γα να ζήσουν επειδή δεν ξέρουν να κάνουν κάτι καλύτερο ή δεν θέλουν τέλος πάντων, υπάρχουν επίσης πιτσιρικάδες, όπως ήμασταν εμείς τον πρώτο καιρό, που τους αρέσει πάρα πολύ ο κόσμος και δεν τους ενδιαφέρει αν θα βγάλουν χρήματα.
Είναι και λίγο συνολικό το θέμα. Πάντα υπήρχαν προβλήματα απλά τώρα αρχίζουν και βγαίνουν στην επιφάνεια και δεν μπορείς να τα βάλεις κάτω από το χαλάκι. Για παράδειγμα πριν από 2-3 χρόνια, προσωπικά δεν με ενδιέφερε αν θα πρέπει να συντηρηθώ με τα χρήματα που βγάζω από την Ερμού, γιατί είχα την ευκαιρία και το όνειρο να κάνω κάτι άλλο, τώρα δεν έχω αυτό το σκεπτικό. Πιστεύω η ψυχή και η ένταση που θα βγάλεις θα ελκύσει τον κόσμο. Όταν κοινωνικά, πολιτικά ή οτιδήποτε η ζωή σου «παίρνει την κατηφόρα» θέλεις να έχεις ανθρώπους γύρω σου που σε διασκεδάζουν.