Στάθης ΑγγελάκοςΑκριβώς στην συμπλήρωση 8 χρόνων από το ντεμπούτο τους, The Age of the Understatement, το οποίο είχε κυκλοφορήσει επίσης Απρίλιο, οι Miles Kane και Alex Turner, επιστρέφουν σήμερα με το Everything You’ve Come to Expect. Μεσολάβησαν τρία albums του Turner με τους Arctic Monkeys κι άλλα τρία του Kane, δύο προσωπικά κι ένα με τους Rascals, όπως βέβαια και μεγάλες περιοδείες σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, όπου ήταν και το μόνα μέρη που τύχαινε να συναντηθούν, μέχρι τελικά να αποφασίσουν να ξαναμπούν στο studio μαζί.
Έχοντας τον, επίσης Βρετανό, James Ford, ξανά μαζί τους, όπως και τον μπασίστα των Mini Mansions, Zack Dawes, που έχει προσθέσει φανερά στο ύφος, και συνεργαζόμενοι ξανά με την Domino, ηχογράφησαν μέσα στο προηγούμενο καλοκαίρι το καινούριο album στα Shangi La Studios του παραγωγού Rick Rubin, στο Malibu της California, σε αντίθεση με το ντεμπούτο τους, που είχε ηχογραφηθεί εξ ολοκλήρου στο Λονδίνο. Και η πρώτη καταλυτική διαφορά με το ντεμπούτο τους προκύπτει κατευθείαν από αυτό το γεγονός.
Από την στιγμή που πέρασαν τον Ατλαντικό άλλαξαν. Όλους τους αλλάζει η Αμερική και τους περισσότερους τους σκληραίνει. Ακόμη και η California, που κάποτε μπορεί να τους έκανε και πιο μαλθακούς. Ο αέρας της Δυτικής Ακτής φυσάει από την πρώτη νότα του Aviation, παρ΄όλο που σαφώς δεν έχουν ξεχάσει τις ρομαντικές βρετανικές ρίζες τους. Μονάχα που τώρα τις εκφράζουν με διαφορετικούς τρόπους και από μία πιο νοσταλγική οπτική. Βέβαια μεγάλωσαν κιόλας. Πάντοτε η αναφορά των αντρών στην μητέρα τους μέσα στα τραγούδια – όπως συμβαίνει στο πρώτο τραγούδι του album – αποτελεί σημάδι πως οι ίδιοι μεγάλωσαν. Κι αυτό κιόλας αποτελεί μέρος του concept του album. Γιατί το album, θέλοντας και μη, έχει πολύ συγκεκριμένο concept. Το concept της προσπάθειας των δυο τους να ξεχάσουν κάποια πράγματα, που επιμένουν να τους βασανίζουν, να επαναφέρουν στην μνήμη τους κάποια άλλα που πασχίζουν να θυμηθούν και να καταφέρουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στο γλυκό παρελθόν και το παρόν, που τώρα επιβάλλεται.
Την Gill, το μοντέλο που βρίσκεται στο εξώφυλλο του The Age of the Understatement, υποδέχεται η Tina Turner σε μία φωτογραφία που την είχε τραβήξει ο Jack Robinson, ενώ αυτή χόρευε, πίσω στο σωτήριο έτος 1969. Από την ίδια δεκαετία προερχόταν και η πρώτη φωτογραφία και συγκεκριμένα από το 1962. Οι δύο Βρετανοί είναι σαφέστατα βαθιά επηρεασμένοι από αυτήν την δεκαετία κι αυτό αποδεικνύεται περίτρανα κι απ’ το artwork των δύο album τους. Ενδιαφέρον, μάλιστα, είναι το γεγονός πως οι δύο φωτογραφίες απέχουν μεταξύ τους 7 χρόνια, ακριβώς όσο διάστημα μεσολάβησε ανάμεσα στα 2 albums δηλαδή. Οι διαφορές, βέβαια, αυτού του χρονικού διαστήματος φαίνεται πως αποτυπώνονται κι εντός του συνόλου των τραγουδιών σε θέμα επιρροών κι αναφορών, καθώς η συγκεκριμένη δεκαετία δεν τους έχει επηρεάσει μόνο από πλευράς στυλ, αλλά επιπλέον, και κυρίως, μουσικά.
Στο πρώτο album η πλειοψηφία των μοτίβων αντικατόπτριζε το κλασσικό βρετανικό “αθώο” rock ‘n’ roll των early 60s, δανεισμένο από τα πρώτα βήματα των Kinks, των Beatles και των Stones, ενώ τώρα ξεκάθαρα πληθαίνουν οι ηχητικές προσεγγίσεις με πιο άγριες ή πιο μεθυστικές ενορχηστρώσεις, με σήμα κατατεθέν τους πλέον τα βιολιά, και έρχονται πιο κοντά στα late 60s και στις εποχές των Arthur, Magical Mystery Tour και Beggars Banquet αντίστοιχα. Όλα όσα είχαν αλλάξει μέσα σε εκείνο το διάστημα για τις πιο εμβληματικές μπάντες της εποχής στην Μεγάλη Βρετανία, έχουν αλλάξει τώρα και για τους The Last Shadow Puppets, ένα απ’τα πιο εμβληματικά αγγλικά δίδυμα της εποχής μας, όπως αποδεικνύεται. Κι αυτό που καταλήγει κοινό ανάμεσα τους ως καταλυτικής σημασίας αλλαγή, ήταν όπως αναφέραμε, η μετάβασή τους στην Αμερική. Η μόνη διαφορά είναι πως τα ενδιάμεσα στάδια την μετάβασής τους αυτής δεν βρίσκονται σε κοινές τους δημιουργίες, όπως στις μπάντες, που αναφέραμε προηγουμένως, αλλά στις προσωπικές δουλειές του καθενός.
Η αλλαγή φαινόταν χρόνο με τον χρόνο στον καθένα τους, αλλά έφτασε κάπως απότομα στην από κοινού τους επιστροφή με το Bad Habits, που σε μοτίβο, αν το σκεφτεί κανείς, θυμίζει κάτι από το Brick by Brick των Monkeys, με ακόμη πιο απότομους τρόπους, ωστόσο. Το ομώνυμο τραγούδι του album ήρθε να μας εξηγήσει κάπως πως έχουν πλέον τα πράγματα και το Aviation να μας δώσει κάποιες πρώτες διευκρινήσεις σχετικά με το πως έφτασαν σε αυτό το σημείο, με υπέροχες αρμονίες και εξέχουσα στιχουργία (όποιος αναρωτιέται ακόμα αν οι στιχουργία τους φτάνει στα επίπεδα του προηγούμενου album ας προσέξει του στίχους σε αυτό – The colourama in your eyes, it takes me on a moonlight drive, it’s the way you wing it while you’re figuring it out). Επίσης το Aviation συμπληρώνει και άψογα κινηματογραφικά το Everything You’ve Come To Expect , επίσης εξέχουσας στιχουργίας, τοποθετούμενο, ωστόσο, πρώτο χρονικά από εκείνο. Τo γλυκό Miracle Aligner και το πολύ καλό rhythm-addict Pattern ακροβατούν σε παρόμοιους νοσταλγικούς τόνους φέροντας φανερά τα φθαρμένα σημάδια μιας άλλης εποχής και κοιτάζοντας με συμπάθεια το παρελθόν από μία απόσταση. Τα Dracula Teeth, The Element of Surprise, Sweet Dreams, TN και She Used To Be My Girl κινούνται φανερά κοντά στους ήχους του AM των Monkeys, εμπλουτισμένα σαφώς από τις πιο λυρικές νότες των Puppets, επιβεβαιώνοντας περίτρανα και ακολουθώντας σταθερά την μουσική πορεία του Turner, ενώ το σπαρακτικό She Does the Woods με τις μαγικές μελωδίες και την πανέμορφη ενορχήστρωση έρχεται αναμφίβολα να μας δώσει μία απ’ τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, που θα μας στοιχειώνει για καιρό. Και κάπως έτσι όλα καταλήγουν στο Dream Synopsis, που δίνει ξανά χώρο στην απαστράπτουσα νοσταλγία προς την εποχή του Submarine και σε “οράματα του παρελθόντος”, όπως παραδέχεται ο Turner, κι έρχεται να συνοψίσει με άκρως συγκινητικό τρόπο όλα όσα είχαν ξεκινήσει το 2008, με τις αναφορές στο Sheffield και στο παρελθόν του με τον Kane.
Η γεύση που σου αφήνει το album μόλις ολοκληρώνεται είναι γλυκόπικρη. Μία γλυκιά μελαγχολία προκύπτει από την γνώση πως οι εποχές της αθωότητας της γενιάς αυτής έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Από την άλλη πλευρά είναι, όμως, φανερό πως οι Alex Turner και Miles Kane είναι ακόμη ρομαντικοί ονειροπόλοι, πιο ώριμοι, ωστόσο, μουσικά και μη, και εξακολουθούν να ανακαλύπτουν τους πιο μαγικούς χρωματισμούς και δίχως άλλο τους πιο ποιητικούς στίχους για να ντύσουν τα ακόρντα τους.
Είναι αυτοί που ξέραμε και το Everything You’ve Come to Expect -πόσο πετυχημένος τίτλος άραγε;!- είναι ακριβώς αυτό που θέλαμε και περιμέναμε σε τελική ανάλυση. Η προσμονή άξιζε τον κόπο, καθώς ήρθε και συμπλήρωσε ιδανικά το ντεμπούτο τους, παρ’ όλο που αρχικά μπορεί να υπήρχε μία μετέωρη αμφιβολία, λόγω προφανώς και του, ήδη κλασσικού, πρώτου τους album, το οποίο ακολουθεί άκρως πετυχημένα. Μην ξεχνάμε κιόλας πως το δεύτερο album για μία μπάντα είναι πάντοτε το δυσκολότερο.
Τώρα τα ξέρουμε όλα και τα πάντα δένουν πανέμορφα μεταξύ τους στην ιστορία που μας διηγούνται. Και τώρα τι προσδοκούμε; Τα πάντα. Αυτό που ήδη μοιράζονται μαζί μας όλα αυτά τα χρόνια κι ακόμη τόσα. Η ιστορία γράφεται αυτή την στιγμή. Οι δυο τους αποδεικνύουν περίτρανα πως είναι σπουδαίοι μουσικοί και πως δεν πρόκειται να σταματήσουν να μας εκπλήσσουν και να μας συγκινούν. Μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε, λοιπόν, θα ηχεί ο κύριος Turner καθώς θυμάται στο καταληκτικό τραγούδι του album, “…and the snow was falling thick and fast, we were bombing down Los Feliz, it was you and me and Miles Kane and some kid I went to school with…”.
Υ.Γ. 1: Δοκιμάστε να παίξετε το Everything You’ve Come to Expect αμέσως μετά και σε συνδυασμό με το The Age of the Understatement. Ο τρόπος που το Aviation έρχεται να υποδεχθεί το The Time Has Come Again είναι καταπληκτικός, παρουσιάζοντας άμεσα τις διαφορές του ύφους των δύο album, όσο και τονίζοντας τα σημάδια κατατεθέν της μπάντας.
Υ.Γ. 2: Είδα πολλούς να επιμένουν να κάνουν κάτι που συμβαίνει χρόνια. Να βαθμολογούν το album, όπως και τόσα άλλα πριν από αυτό. Σταματήστε να βαθμολογείτε την μουσική και την τέχνη στο σύνολό της. Εκφράστε την γνώμη σας, όποια κι αν είναι αυτή, συζητείστε, αναρωτηθείτε, μα μην βαθμολογείτε. Η μουσική δεν έχει σωστό και λάθος.
Υ.Γ. 3: Δώστε στο album τον χρόνο του. Δεν είναι εύκολο να χωνέψεις όλα του τα κομμάτια όταν επί 7 χρόνια είχες συνηθίσει να ακούς το ντεμπούτο τους. Δώστε στο κάθε κομμάτι τον χρόνο του κι αυτό θα σας πλησιάσει με τον τρόπο του, όταν φτάσει η κατάλληλη στιγμή. Άλλωστε το φορτίο ενός αριστουργήματος είναι δίχως άλλο πολύ βαρύ.
