Σπύρος ΓούλαςΈνα κείμενο που ανεβάζει τον πήχη και μια παράσταση που εξαρχής κινεί το ενδιαφέρον… Αυτό είναι το Holy Beat.
Όλα δείχνουν πως η Beat γενιά, ή καλύτερα το πρόταγμά της, είναι ακόμα σχετική. Ο κόσμος τους διαβάζει, τους ερμηνεύει, αναζητά τις λέξεις τους ακόμα και σήμερα, πενήντα και πλέον χρόνια από την εποχή που οι beat πυρπολούσαν το προσκήνιο της Αμερικανικής λογοτεχνίας.
Έτσι, λοιπόν, ανυπομονούσα ιδιαίτερα να δω πως θα παρουσιάζονταν σήμερα το “Ουρλιαχτό” του Άλαν Γκίνσμπεργκ, ποίημα για το οποίο είχαμε γράψει και στο παρελθόν.
Η είσοδος στην σκηνή του Holy Beat εξαρχής κινεί το ενδιαφέρον. Καθίσματα τοποθετημένα και από τις δύο πλευρές της σκηνής αφαιρούν την απόσταση ανάμεσα στον θεατή και την παράσταση. Έτερη έκπληξη είναι η ύπαρξη τεχνητού καπνού (που περιοδικά ανανεώνεται) και που δημιουργεί μία αίσθηση μυσταγωγίας.
Το σκηνικό λιτό, απογυμνωμένο για την ακρίβεια, εντείνει την προσοχή πάνω στους τρεις πρωταγωνιστές της παράστασης, Χρηστίνα Γαρμπή, Γιώργος Κισσανδράκης και Βασίλης Σαφός, οι οποίοι ενσαρκώνουν τρεις διαφορετικές πτυχές του ποιητή του “Ουρλιαχτού”.
Οι τρεις ηθοποιοί αποφασίζουν να ξεφύγουν από μία παραδοσιακή ανάγνωση. Βέβαια, εδώ ο όρος παραδοσιακή χρησιμοποιείται αμφίσημα. Ο ίδιος ο Γκίνσμπεργκ δεν διάβαζε παραδοσιακά το “Ουρλιαχτό” του και προτιμούσε να καταφύγει σε αυτό που αποκαλέστηκε “μποπ προσωδία”.
Το μικρόφωνο χρησιμοποιείται υποβοηθητικά σε κάποιες σκηνές, μία άλλη ενδιαφέρουσα προσθήκη.
Οι τρεις ηθοποιοί ξεκινούν την απαγγελία του ποιήματος κατευθείαν, με μία θεατρικότητα στην απαγγελία που ο θεατής δεν αργεί να συνηθίσει. Οι Κισσανδράκης και Σαφός υποδέχονται την Χριστίνα Γαρμπή (με μία εμφάνιση επί σκηνής – έκπληξη) και σύντομα οι τρεις τους ενώνουν τις φωνές τους και ξεκινούν την κάθοδό τους στις περίπλοκες ατραπούς του “Ουρλιαχτού”.
Η αρχή είναι ονειρική, ευχάριστα διστακτική και σταδιακά η συναισθηματική ένταση αλλάζει. Σε αυτό βοηθάει πολύ η μουσική που έχει επιλεγεί για την συγκεκριμένη παράσταση. Νεφέλη Σταματογιαννοπούλου και Πάνος Τσεκούρας πλαισιώνουν την απαγγελία του κειμένου με αργούς και έντονα ρυθμικούς ήχους μπάσου και ηλεκτρονικής μουσικής, τονίζοντας το -απαραίτητο στα πλαίσια της θεματικής – στοιχείο του ρυθμού.
Ρυθμός, ρυθμός, ρυθμός
Η παράσταση κρατά όλα τα στοιχεία τρέλας που το κείμενο κληροδοτεί. Οι τρεις ηθοποιοί κάποια στιγμή χορεύουν ξέφρενα και άλλες ξαπλώνουν ακίνητοι στο πάτωμα, κοιτάνε το σκοτάδι του κενού απαγγέλοντας αργά τις τρομακτικές ημέρες – και τρομακτικότερες νύχτες – του ποιητή.
Η αγαπημένη μου προσθήκη: ο χαμηλωμένος πολυέλαιος