Δανάη ΜιχαηλίδουΒρεθήκαμε και μιλήσαμε με την Feli Moschos!
Στο Θέατρο 104 κάθε Κυριακή, ανεβαίνει ένα ροκ μιούζικαλ με τίτλο “Ο καναπές” το οποίο αποτελεί πραγματικά έναν φόρο τιμής στο ελληνικό ροκ. Βασισμένο στο κείμενο της σκηνοθέτιδας της παράστασης Feli Moschos, το μιούζικαλ αυτό χτυπάει αρκετά στο συναίσθημα, τοποθετώντας τους πρωταγωνιστές σε ένα πλαίσιο γνώριμο σε εμάς, την οικονομική κρίση. Παρουσιάζοντας θέματα όπως ο εθισμός στα ναρκωτικά και οι σχέσεις εξάρτησης, βλέπουμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας ένα δράμα στο οποίο η live μουσική συνδράμει σε μεγάλο βαθμό ώστε να αναδείξει τα συναισθήματα των χαρακτήρων.
Βρεθήκαμε με την Feli Moschos, σκηνοθέτιδα του ροκ μιούζικαλ “Ο καναπές” προκειμένου να μάθουμε περισσότερα για τη ζωή της αλλά και για το έργο αυτό.
Μίλησέ μας για τα αρχικά σου βήματα στον χώρο του θεάτρου.
Όταν ήμουν φοιτήτρια, όχι και πολλά χρόνια πίσω, στο πρώτο έτος συν-σκηνοθέτησα μία ταινία μικρού μήκους με τίτλο «ISO». Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν έπρεπε να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο. Για το καλό του κινηματογράφου πάντα! Στο δεύτερο έτος δημιούργησα, μαζί με την StellαR, μία ομάδα μουσικού θεάτρου και σύγχρονου χορού, που λεγόταν Bitchy D. Η δράση αυτής της ομάδας ξεκίνησε από το Ναύπλιο, σιγά σιγά συνεχίσαμε στην Αθήνα και κράτησε περίπου πέντε χρόνια. Ανεβάζαμε παραστάσεις μουσικού θεάτρου, σύγχρονου χορού και όπερας σε διάφορα Αθηναϊκά θέατρα, όπως στο Θέατρο Έναστρον, στο Θέατρο ΠΚ, στο Θέατρο του Ήλιου κ.α. Αργότερα, φτιάχτηκε ένα στούντιο για καλλιτέχνες που λεγόταν B.D. Studio, εδώ στην Αθήνα, το διαχειριζόταν η ίδια ομάδα και το τελευταίο μας project ήταν μέσα στον συγκεκριμένο χώρο. Όταν διαλύθηκαν οι Bitchy D, αποφάσισα ότι ήθελα να δημιουργήσω μία ομάδα μόνο για την όπερα και το μιούζικαλ, μαζί με τον Θεμιστοκλή Μάντζο. Και έτσι γεννήθηκαν οι The Right Bullets τον Σεπτέμβριο του 2014. Ανεβάσαμε πέρυσι τη πρώτη μας παράσταση στο Θέατρο 104, το μιούζικαλ «Αυτό είναι Swing!» σε πρωτότυπο κείμενο δικό μου και μουσική του Μιχάλη Κραουνάκη και φέτος παρουσιάζουμε τη δεύτερή μας δουλειά, που ονομάζεται «Ο Καναπές», στον ίδιο χώρο. Είναι πάλι δικό μου το κείμενο, αλλά η μουσική είναι διαφόρων συνθετών και συγκροτημάτων.
Πώς πήρες απόφαση να ασχοληθείς επαγγελματικά με το θέατρο και τη σκηνοθεσία/υποκριτική; Τι σε ώθησε να πάρεις αυτό το ρίσκο;
Εγώ τραγουδίστρια ήμουν. Δηλαδή από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, ως πιτσιρικάκι, μάζευα τους συγγενείς και φίλους των γονιών μου, για να τους κάνω διάφορα νούμερα στο σαλόνι του σπιτιού μας! Στην εφηβεία μου παρακαλούσα τους γονείς μου να με αφήσουν να μάθω ένα μουσικό όργανο. Τότε ξεκίνησα να παίζω ηλεκτρικό μπάσο, και ξαφνικά ο καθηγητής μου, ο Χρήστος Ζελελίδης, ανακάλυψε τυχαία σε ένα μάθημα, όταν κορόιδεψα μία τραγουδίστρια όπερας, ότι μπορώ να τραγουδήσω κλασσικό τραγούδι! Έτσι στα δεκαέξι μου άρχισα να ακούω αυτό το είδος μουσικής περισσότερο και όταν αποφοίτησα απ’ το σχολείο ξεκίνησα μαθήματα τραγουδιού με την Άννα – Μαρία Καρκανιά στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Συνειδητοποίησα ότι για να γίνω καλή περφόρμερ στην όπερα, χρειαζόμουν να κάνω σπουδές πάνω στο θέατρο. Γιατί η όπερα δεν είναι μόνο μουσική. Δεν είναι μόνο τραγούδι. Η όπερα είναι είδος θεάτρου. Έτσι, σπούδασα στη Σχολή Καλών Τεχνών, στο Τμήμα Θεάτρου του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στο Ναύπλιο. Στο πρώτο έτος γνώρισα την Ευγενία Αρσένη, σκηνοθέτιδα όπερας. Όταν είδε τις δυνατότητές μου και έμαθε κιόλας ότι με ενδιαφέρει το να τραγουδήσω επαγγελματικά, με «μύησε» στη σκηνοθεσία όπερας, και ήταν ο άνθρωπος που μου έδειξε έναν κόσμο που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ανοιγόταν μπροστά μου, έγινε εντελώς τυχαία. Αφού πέρασαν τα πρώτα χρόνια στο Πανεπιστήμιο, μπήκα σε μία άλλη διαδικασία, να ασχοληθώ με το σώμα περισσότερο, δηλαδή με το σωματικό θέατρο και με τον χορό και τη χορογραφία. Με αυτόν τον τρόπο άρχισα να αναπτύσσω τη δική μου φορμαλιστική αισθητική.
Η Ευγενία Αρσένη, σκηνοθέτιδα όπερας με «μύησε» στη σκηνοθεσία όπερας, και ήταν ο άνθρωπος που μου έδειξε έναν κόσμο που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα ανοιγόταν μπροστά μου.
Άρα άσκησε μεγάλη επιρροή πάνω σου η κα. Αρσένη;
Δεν ακολούθησα τις δικές της τεχνικές, αλλά με βοήθησε πάρα πολύ στο να ανακαλύψω εγώ τι πραγματικά θέλω να κάνω στο μουσικό θέατρο.
Εκτός από την κα. Αρσένη, κάποιος άλλος που σε ενέπνευσε σε μεγάλο βαθμό;
Με ενέπνευσαν μεγάλοι καλλιτέχνες και μεγάλοι σκηνοθέτες, όπως ο Rob Wilson, ο Τερζόπουλος… Επίσης, θαυμάζω δουλειά άλλων συναδέλφων, όπως για παράδειγμα του Δημήτρη Τάρλοου.
Εκτός από σκηνοθέτις, είσαι και χορογράφος, ηθοποιός και τραγουδίστρια. Τι θα έλεγες ότι κυριαρχεί περισσότερο σε σένα; Αν μπορούσες να κάνεις μόνο ένα από αυτά ποιο θα ήταν;
Πάντα δηλώνω τραγουδίστρια. Πρώτα δηλώνω τραγουδίστρια, μετά σκηνοθέτις και χορογράφος.
Το πρόβλημα με έναν πολυκαλλιτέχνη είναι ότι τον κράζουν για το ότι ασχολείται με πολλά διαφορετικά πράγματα, και καμιά φορά φοβάται ο κόσμος ότι χάνει την ουσία. Η αλήθεια όμως είναι πως όταν κάποιος ασχολείται με πολλά σημαίνει ότι ψάχνει τρόπους έκφρασης. Ψάχνει με αγωνία τρόπους έκφρασης!
Και εγώ σε αυτή τη κατάσταση βρίσκομαι. Νιώθω ότι έχω ένα μυαλό που τρέχει συνεχώς με χίλια, είναι πάρα πολύ ανήσυχο, και δεν μπορεί να μπει μέσα σε κουτάκια. Αν μπορούσα να κάνω μόνο ένα από αυτά, θα ήταν σίγουρα το τραγούδι. Αλλά ευτυχώς δεν μπορώ να κάνω μόνο αυτό (γέλια).
Ποιος ο λόγος προτίμησης του μουσικού θεάτρου;
Μ’ αρέσει πάρα πολύ το μουσικό θέατρο, γιατί συνδυάζονται πολλές μορφές τέχνης μαζί. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι πολύ με το μιούζικαλ και αυτό συμβαίνει επειδή μπορώ να χορογραφώ, όχι μόνο να σκηνοθετώ… Όταν τυχαίνει να παίξω κιόλας σε κάποιες παραστάσεις που έχω σκηνοθετήσει και χορογραφήσει, εκεί εκφράζομαι ακόμα περισσότερο ως καλλιτέχνης.
Αγαπημένο έργο που σε έχει επηρεάσει;
Θα επανέλθω στον Rob Wilson. Και στον Tom Waits. Το έργο λέγεται “The Black Rider” και μάλιστα από αυτό έχω δανειστεί το όνομα της ομάδας “The Right Bullets”, απ’ το ομότιτλο τραγούδι του Σατανά! Μ’ αρέσουν πολύ τα πρωτότυπα έργα και γενικότερα οι όπερες του 20ού και του 21ου αιώνα.
Πολυδιάστατο είναι όχι μόνο το επάγγελμά σου, αλλά και η προσωπικότητά σου, καθώς φαίνεται πως το ενδιαφέρον σου περιστρέφεται γύρω από πολλά διαφορετικά πράγματα. Πως πιστεύεις ότι αυτό έχει επηρεάσει τα έργα σου;
Πάρα πολύ! Καταρχάς, θα ξεκινήσω απ’ τα ακούσματά μου. Ακούω πολλά είδη μουσικής, όπως post rock, post-grunge, μ’ αρέσει πάρα πολύ ο αμερικάνικος ήχος… stoner, southern rock, σκληρή μουσική… και hardcore… Μικρή άκουγα και πάρα πολύ μέταλ, που δεν ακούω τόσο πλέον στα γεράματα (σ.σ: είναι 27). Εκτός από όπερα και τζαζ και μιούζικαλ και blues, αγαπώ την παραδοσιακή μουσική αρκετά τα τελευταία χρόνια, όπως έχω αρχίσει και να τραγουδάω ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια, αλλά αυτό δεν το κάνω επαγγελματικά βέβαια. Έχω πάρα πολλά ακούσματα λοιπόν, τα οποία κατά καιρούς έχω χρησιμοποιήσει και σε παραστάσεις μου, όπως το 2013 στον «Τόπο» για την πρώτη πράξη μας έδωσαν μουσική οι Universe217, στη δεύτερη πράξη χρησιμοποιήσαμε τραγούδια των This Will Destroy You, ενώ στην τρίτη πράξη συνέθεσαν για εμάς οι Afformance. Γενικότερα είμαι ανοιχτή σε όλες τις μορφές τέχνης, διαβάζω πάρα πολύ ποίηση, λατρεύω την ζωγραφική, τα εικαστικά, έχω φίλους από όλα τα είδη τέχνης θα έλεγα… Και παίρνω ερεθίσματα από οπουδήποτε μπορεί να πάρω ερέθισμα.
Ένιωσα την ανάγκη ότι έπρεπε να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου στον προβληματισμό του κοινού.
Το έργο «Ο καναπές» πραγματεύεται θέματα όπως τα ναρκωτικά και ο εθισμός, οι σχέσεις εξάρτησης και η ομοφοβία, σε ένα πλαίσιο οικείο σε εμάς, σε περιβάλλον που το στοιχειώνει η οικονομική κρίση. Μίλησέ μας για τον λόγο που θέλησες να γράψεις ένα έργο για τα θέματα αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι όταν έγραφα το έργο αυτό το καλοκαίρι, ήμουν σε μία αρκετά δύσκολη ψυχολογική κατάσταση… Δεν δούλευα, και γενικότερα ένιωσα την ανάγκη, έχοντας πάρα πολύ χρόνο στο σπίτι μου για σκέψη και δημιουργία, να καταπιαστώ με καίρια θέματα της κοινωνίας, χωρίς να έχω ακριβώς τα αντίστοιχα βιώματα. Υπάρχουν φορές που μπορεί κάποιος να πει πως για αυτά τα θέματα έχουν μιλήσει και άλλοι καλλιτέχνες. Δεν είμαι η πρώτη, δεν κάνω κάποια καινοτομία. Από την άλλη όμως, ένιωσα την ανάγκη ότι έπρεπε να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου στον προβληματισμό του κοινού. Και ακόμα και εάν ο ρατσισμός ή το HIV/AIDS θεωρούνται θέματα παλαιότερων δεκαετιών, είμαι σίγουρη πως θα συμφωνήσεις μαζί μου ότι δεν έχουν λυθεί.
Σίγουρα… Θα ήθελα τώρα να μας μιλήσεις λίγο για τον λόγο που επέλεξες να αναδείξεις τα συγκεκριμένα θέματα μέσω ενός μιούζικαλ.
Ο λόγος που καταπιάστηκα με αυτά τα θέματα σε μία παράσταση μιούζικαλ είναι γιατί αυτό κάνω. Θα μπορούσα να καταπιαστώ με τα ίδια θέματα σε μία παράσταση σύγχρονου χορού με κάποια άλλη ομάδα. Με τη συγκεκριμένη ομάδα που δουλεύω αυτή τη περίοδο, θα έκανα ή μιούζικαλ ή όπερα. Είναι ο βασικός τρόπος έκφρασής μου! Άλλη φορά, μπορεί να είναι σε μία όπερα (γέλια).
Όσο η παράσταση κυλάει, τα συναισθήματα γίνονται όλο και πιο έντονα και νομίζω πως τα κομμάτια αλλά κυρίως η ζωντανή εκτέλεση των κομματιών εκφράζουν πλήρως τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών. Ποια είναι η σχέση σου με την ελληνική ροκ; Γιατί προτίμησες τα συγκεκριμένα κομμάτια για το μιούζικαλ, τι πρεσβεύουν για σένα;
Αυτά τα κομμάτια είναι μία όμορφη ανάμνηση της εφηβείας μου, αλλά και δύο γενεών πριν από εμένα. Κατά τη γνώμη μου, παρ’ όλο που υπάρχουν ακόμα συγκροτήματα και καλλιτέχνες που ξεκίνησαν το ’80, συνεχίζουν τη δράση τους μέχρι και σήμερα και κρατάνε γερά ακόμα – όπως για παράδειγμα οι Magic De Spell, τα Υπόγεια Ρεύματα και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου – θεωρώ πως η ελληνική ροκ έχει μία φθίνουσα πορεία. Η επιλογή των κομματιών ήταν δύσκολη και πολλά συγκροτήματα έμειναν εκτός παράστασης, γιατί προσπάθησα σε 90 λεπτά να βάλω ένα αντιπροσωπευτικό μέρος της ελληνικής ροκ. Αναγκάστηκα να κρατήσω όσα τραγούδια ταίριαζαν περισσότερο με το κείμενο που έγραψα. Νιώθω ότι αυτή η μουσική είναι ποίηση… Αυτός ο ποιητισμός εξέφραζε στο 1000% τα έντονα συναισθήματα και τις ανησυχίες των ηρώων του συγκεκριμένου έργου. Και έχω την αίσθηση ότι μέσα σε ένα τόσο ωμό κείμενο, αυτά τα τραγούδια από μόνα τους λάμπουν σαν πυγολαμπίδες.
Το βαθύτερο νόημα είναι να σεβόμαστε και να αγαπάμε τον διπλανό μας γι’ αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι.
Είχες αποφασίσει από την αρχή να συμπεριλάβεις ελληνικά κομμάτια, ή μήπως υπήρχε η περίπτωση να βάλεις ξένα;
Δεν συνδυάζω ποτέ σε μία παράσταση ελληνική πρόζα με ξένο στίχο. Θα ήταν τελείως διαφορετικό αν παίρναμε τη μουσική από ξένα κομμάτια και να γράφαμε ελληνικούς στίχους, θα ήταν πιο ορθό. Το να συμπεριλάβουμε, όμως, ελληνική πρόζα με ξένο στίχο στα κομμάτια του έργου, το θεωρώ ακαλαίσθητο και όχι δραματολογικά σωστό.
Ποιο είναι το βαθύτερο μήνυμα που θέλει να μεταδώσει το έργο αυτό;
Να σεβόμαστε και να αγαπάμε τον διπλανό μας γι’ αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι. Να μην ξεχνάμε ότι σε αυτή τη ζωή είμαστε περαστικοί. Συνεπώς σε αυτό το πέρασμα που κάνουμε, να μην είμαστε παθητικοί παρατηρητές, αλλά ενεργοί μαχητές της καθημερινότητας.
Τέλος, θέλουμε να μάθουμε για τα επόμενα σχέδιά σου! Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τη Feli;
Ετοιμάζω το πρώτο μου ρεσιτάλ κλασσικής μουσικής βασισμένο σε σύγχρονο ρεπερτόριο, στο οποίο θα με συνοδέψει ο Τάσος Χαλκίδης. Ταυτόχρονα διδάσκω στο Ωδείο Τέχνης Φακανά, στα τμήματα Μουσικού Θεάτρου και Μελοδραματικής και ετοιμάζουμε το μιούζικαλ “Cats” που θα παρουσιαστεί τον Μάιο και την όπερα «Άκις και Γαλάτεια», που θα παρουσιαστεί τον Ιούνιο. Και συνεχίζω να ονειρεύομαι.
Παραστάσεις του ροκ μιούζικαλ “Ο Καναπές” γίνονται κάθε Κυριακή στις 18.30 στο Θέατρο 104 στον Κεραμεικό.
Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα της ομάδας στο facebook.
Την Feli Moschos μπορείτε να βρείτε στο facebook.
Συντελεστές:
Κείμενο – Σκηνοθεσία – Χορογραφία: Feli Moschos
Σκηνικά – Επιμέλεια Κοστουμιών: Αλεξάνδρα Μπαρή
Βοηθός Σκηνοθέτη – Επιμέλεια Κίνησης: Άκης Σιδέρης
Ήχος: Ντίνος Καπόλης
Χειρισμός Φώτων: Χρήστος Τσαμπάς
Επικοινωνία: Γιώργος Βιτωράτος
Παραγωγή: The Right Bullets
Παίζουν: Βασίλης Φρατζανάς, Μαρία Τζιβάνη, Νώντας Μιχαλόπουλος.
Συμμετέχει η live band:
Βαγγέλης Θεοδωράκης – κιθάρα,
Φώτης Τσάβαλος (αναπληρωτής) – κιθάρα,
Γιώργος Κωνσταντίνου – ηλεκτρικό μπάσο,
Κώστας Χριστοδούλου – ντραμς,
Feli Moschos (φιλική συμμετοχή) – φωνή.