Ηλέκτρα ΚατσίκηΤα “Κομμάτια Σπασμένου Καθρέπτη” στο Θέατρο Παραμυθίας είναι μία παράσταση σε σκηνοθεσία Σπύρου-Ανδρέα Παπαδάτου με τους: Τιμόθεο Θάνο στο ρόλο του Λευτέρη και Γιάννη Κοκορέτσα στο ρόλο του Αναστάση.
Παρασκευή βράδυ και το κρύο τσουχτερό, το θέατρο ήταν μία καλή απόφαση για την βραδινή σου έξοδο. Η παράσταση “Κομμάτια Σπασμένου Καθρέπτη” παρουσιάζεται σε ένα μικρό θεατράκι στον Κεραμεικό, στο θέατρο Παραμυθίας.
Τα φώτα σβήνουν κι η παράσταση αρχίζει. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα σε καθηλώνει λόγω της έντασης και του πόνου που σου μεταφέρουν οι ηθοποιοί. Το κεντρικό θέμα είναι η ζωή ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού, δύο ψυχών, δύο σωμάτων που μέσα από αυτή την ερωτική τους σχέση έχουν βιώσει την ζωή τους στα άκρα χωρίς αναστολές, ηθικούς φραγμούς, χωρίς όρια και “πρέπει”, μονάχα “θέλω” …”θέλω” γεμάτα πάθος!
Εσύ; Θα ξεπερνούσες τα όρια για έναν έρωτα;
Όλα αυτά ώσπου αυτή η ερωτική σχέση σπάει“Σαν Τα Κομμάτια Ενός Καθρέπτη”. Ο ένας από τους δύο αναζητά την λύτρωση, θέλει να ζητήσει συγχώρεση για όλες τις αμαρτίες που έχει διαπράξει μέσω της πίστης αλλά λόγω της άρνησης του άλλου να δεχτεί σιωπηρά αυτή την απόφαση να τερματιστεί αυτή η πολύχρονη σχέση έρχονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα.
Ο ένας πονά βουβά, προσπαθεί να τελειώσει αυτήν τη σχέση χωρίς παροξυσμούς. Ο άλλος όμως δεν μπορεί να το δεχτεί και αντιδρά βίαια, γίνεται σκληρός, καταστροφικός, υποτιμητικός μέχρι και αυτοκαταστροφικός.
Καταλαβαίνει κανείς μέσα από το βίαιο πρόσωπο του ενός πώς ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τα όριά του, την ανθρώπινή του υπόσταση προκειμένου να “σώσει” μία σχέση ανεξαρτήτου φύλου. Όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση ότι είναι Παράδεισος για τον έναν είναι Κόλαση για τον άλλον και αντίστροφα. Και οι δύο προσπαθούν να υποστηρίξουν τα “πιστεύω” τους και τα “ιδανικά” τους με κάθε τρόπο.
Ωστόσο, έρχεται η στιγμή που ο καθένας πρέπει να πληρώσει τις συνέπειες των πράξεών του. Κάθε φορά συμβαίνει αυτό! Ο άνθρωπος πρέπει να είναι έτοιμος να πληρώσει, να πληρώσει γι’ αυτά που επέλεξε στο παρελθόν να κάνει. Και οι δύο βρίσκονται ενώπιον του “καθρέπτη” της ενδοσκόπησης και της αυτοκριτικής -ας μου επιτραπεί η έκφραση- “του πιο σκληρού καθρέπτη που υπάρχει”, εκείνου που πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου με απόλυτη ειλικρίνεια, με απόλυτη αντικειμενικότητα και να ψάξεις την ψυχή σου!
Πόσο ικανός είσαι να πας ενάντια στα “πιστεύω” σου;
Βάζει, λοιπόν, ο ένας τον άλλον να κοιτάξει κατάματα τον εαυτό του στον καθρέπτη, να σηκώσει το βλέμμα, όσο δύσκολο κι αν είναι. “Άλλωστε, λένε, πως τα μάτια είναι ο καθρέπτης της ψυχής” . Τότε έρχεται η μοιραία στιγμή να αντικρύσουν τον πραγματικό εαυτό τους, γυμνό, να αντιμετωπίσουν την ψυχή τους γυμνή και να συνομιλήσουν με αυτήν. Αυτό που έχει μείνει από την ανθρώπινή τους υπόσταση αναδύεται στην επιφάνεια, συναισθήματα όπως αυτά της καταπίεσης, της ανασφάλειας και των ενοχών αναδύονται και έρχονται σε σύγκρουση.
Θα έλεγε κανείς πως μέσα από την τελευταία πράξη έρχεται η κάθαρση και η λύτρωση, που κατά βάθος αναζητούσαν και οι δύο και ταυτόχρονα λυτρώνεται και ο θεατής που ίσως έχει έρθει αντιμέτωπος με παρόμοια ζητήματα.
Μια αρκετά αξιοπρεπής παράσταση γεμάτη ένταση, η οποία γεννά διάφορους προβληματισμούς γύρω από την διαχείριση των ανθρωπίνων σχέσεων και κυρίως των ερωτικών ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας.
“Και να θυμάσαι ο άνθρωπος πάντα πληρώνει τις συνέπειες των πράξεών του”