Γιάννης ΒανδήςΑπό την άλλη, η βοήθεια είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με δύο, οπότε θα ήμουν αφελής αν αγνοούσα την ευγενική ψυχή που θέλει απλώς να βοηθήσει. Αν αναγάγω αυτό το όνειρο σε κοινωνικό φαινόμενο, η οικουμενική αλήθεια για τη βοήθεια αποκαλύπτεται μπροστά μου αυτόφωτη: αυτός που προτίθεται να βοηθήσει, δεν το κάνει για να βοηθήσει, αλλά για να νιώσει καλύτερα με τον εαυτό του. Για να μπορεί να λέει ότι κι αυτός έχει κοινωνική συνείδηση βρε αδερφέ.
Μα ξέρεις τι βάσανο είναι να θες να βοηθήσεις και να μη σε αφήνουν; Έτσι μου ήρθε να πιάσω την ταλαίπωρη του αεροδρομίου από τους ώμους, να αρχίσω να την ταρακουνάω και να της φωνάζω «Γιατί δε με αφήνεις να σε βοηθήσω;! Ξέρεις πόσο χρειάζομαι μία ένεση αυτοπεποίθησης αυτή τη στιγμή;!;». Όλοι καταλαβαίνουν βέβαια την αρρωστημένη λογική στην παραπάνω σκέψη (που την έκανε εννοείται ένας φίλος μου κι όχι εγώ). Από την άλλη, αρρωστημένη λογική ή όχι, είναι κάτι που υπάρχει, το βλέπω γύρω μου, το απόδέχομαι και, κυρίως το αναγνωρίζω όταν συμβαίνει.
Ενδιαφέρον έχει το εξής: Αυτός που θέλει βοήθεια, έχει την επιλογή να ζητήσει ή να περιμένει. Ο ρόλος του είναι κατεπιλογήν ενεργητικός ή παθητικός. Δε συμβαίνει το ίδιο με τον ευεργέτη όμως. Ο άνθρωπος θα μπει στη διαδικασία να βοηθήσει πολύ πιιο εύκολα αν επιλέξει ο ίδιος ποιον θα βοηθήσει. Θα πάρει την πρωτοβουλία να βοηθήσει αν μπορεί, θέλει, έχει το χρόνο και τη διάθεση, τον πετύχεις και σε καλή μέρα. Θα προσφέρει βοήθεια όμως αν κάποιος του το ζητήσει; Αν δεν επιλέξει ο ίδιος τον άνθρωπο που θα βοηθήσει, αλλά γίνει το αντίθετο και του ζητηθεί να βοηθήσει, θα είναι εξίσου μεγαλόψυχος;
Αχ αυτό το θύμα, το θήραμα, ο αδύναμος, έχει τόση αίγλη. Χωρίς αυτόν δε θα υπήρχαμε εμείς, οι άλλοι, οι ανώτεροι, οι ευεργέτες. Κι όταν έρχεται με θράσος να ζητήσει τη βοήθειά μας, το χάνουμε λίγο, αποσυντονιζόμαστε. Κάτσε τώρα, κάτσε. Ποιος θα έχει το πάνω χέρι κύριε Αδύναμε; Εγώ που σου τείνω χείρα βοηθείας; Ή εσύ που έχεις τη δύναμη να τη ζητήσεις; Που πήρες την πρωτοβουλία άλλωστε για να ξεκινήσει αυτή η κοινωνική σύμβαση ευεργέτη και ευεργετηθέντος; Εκεί το αφήνω πάνω σας. Ο καθένας ερμηνεύει αυτό το κομμάτι ανάλογα με τα δικά του κόμπλεξ.
Για να προλάβω το πνεύμα αντιλογίας και το αίσθημα της αδικίας που νιώθετε και που ζητά δικαίωση, μιλάω μόνο για τη βοήθεια σε προσωπικό, σε ανθρώπινο επίπεδο. Δεν αναφέρομαι στον ανακούρκουδο που με απλωμένο χέρι ζητάει «50 λεπτά ρε φίλε», ούτε στο καθημερινό πλην άσχετο «έλα να με βοηθήσεις να μεταφέρουμε το τραπέζι», αλλά σε αυτόν που σταματά την αμέριμνη διαδρομή σου στο αεροδρόμιο για να σου ζητήσει να του πάρεις ένα μπουκαλάκι νερό.