Εβελίνα ΤσέλιουΚαι σαν περνούν οι μέρες, οι σκέψεις στα βάθη του μυαλού σου δεν αλλάζουν.
Στην Αθήνα, όλα κυλούν αρμονικά, μέσα στη μεγάλη βουή της πρωτεύουσας. Η ρουτίνα, η καθημερινή αυτή πλήξη που πνίγει κάθε κάτοικο αυτής της πόλης, είτε θέλει να το παραδεχτεί είτε όχι, κατασπαράζει σιγά σιγά κομματάκια ενός εαυτού.
Τρέχει ο χρόνος, περνά και χάνεται, όπως χάνονται και οι ευκαιρίες μας.
Σίγουρα το έχεις ξανακούσει πολλές φορές, αλλά κάθε μέρα που κυλά μέσα από τα χέρια σου είναι μια ευκαιρία που εσύ άφησες να φύγει.
Πόσα απασχολούν το μυαλό σου; Πόσα προβλήματα, πόσες επιθυμίες είναι κρυμμένες κάτω από την ψευτοασφάλεια που έχεις χτίσει γύρω σου και φοβάσαι να ξεφύγεις από αυτήν;
Περνούν οι μέρες και η ζωή προχωράει. Και εσύ, παρακολουθείς την παράσταση της ζωής σου ενώ κάθεσαι στη ίδια πάντα θέση, στη θέση του θεατή. Του θεατή που θα ήθελε να αλλάξει την πλοκή της παράστασης και να της δώσει άλλη τροπή, αλλά δεν τολμά καν να σηκωθεί από το κάθισμα του.
Η αλήθεια είναι, ότι κάθε στιγμή, κάθε μικρή απόφαση, μπορεί να αλλάξει την πλοκή, αρκεί να δώσεις την ευκαιρία που χρειάζεται στη στιγμή, και να πάρεις μια απόφαση.
Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί αν αλλάξεις λίγο τον τρόπο σκέψης σου.
Η αλήθεια είναι πώς πάντα υπάρχει φόβος. Φόβος για το άγνωστο και για το τι μπορεί να συμβεί αν πάρουμε το ρίσκο. Και αν δεν το πάρουμε; Δεν σε φοβίζει αυτή η “ασφάλεια”; Ίσως και να έπρεπε να σε φοβίζει αναγνώστη μου. Γιατί από τη στιγμή που υπάρχει η σκέψη και μόνο να ρισκάρεις, τότε αξίζει την προσπάθεια. Αξίζει να δώσεις μια ευκαιρία στην αλλαγή, αφού ό,τι και αν συμβεί θα αποτελεί για εσένα μάθημα.
Η ασφάλεια ωστόσο, κρύβει και έναν ακόμα φόβο. Εκείνον που μεγαλώνει όσο περνά ο χρόνος…
Το “αν”…
The future depends on what you do today – Mahatma Gandi