Στάθης ΑγγελάκοςΟ David Bowie την περασμένη Πέμπτη κυκλοφόρησε το ομώνυμο τραγούδι από το επερχόμενο album του, Blackstar, που πρόκειται να κυκλοφορήσει στις 8 Ιανουαρίου, την ίδια ημέρα μάλιστα, που γίνεται 69 χρόνων. Διανύοντας ήδη την πέμπτη δεκαετία του στα μουσικά δρώμενα και με 24 πλήρη albums στις πλάτες του, ο άλλοτε Λευκός Δούκας, επιστρέφει σε μία περίοδο, που πολλές σειρήνες κινδύνου για το μέλλον της μουσικής ηχούν κυνικά αδιάκοπα. Κι όχι μονάχα επιστρέφει, αλλά ταράζει τα νερά, όπως μονάχα αυτός ξέρει και μας οδηγεί σε αναρίθμητες ερμηνείες και ατελείωτους προβληματισμούς σχετικά με το -δεκάλεπτο, παρακαλώ- Blackstar, όπως βέβαια και το clip του.
Πιθανώς να σοκάρει και να διχάσει αρκετό κόσμο. Ίσως σε κάποια σημεία να φανεί αποκρουστικό σε μερικούς. Όπως κι αν έχει, όμως, δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει την ευφυία και την ατέρμονη έμπνευση του Bowie, καθώς και το αδιάλειπτο ταλέντο του πάντοτε να πρωτοπορεί και να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά -ίσως και περισσότερα- από οποιονδήποτε κινείται στην εποχή του.
Αφοπλιστικά ειλικρινής στην έκφρασή του και ανεπανόρθωτα τολμηρός γεμίζει το τοπίο με βαρυσήμαντους, αν κι όχι πάντοτε, ευκόλως κατανοητούς, συμβολισμούς, πολλοί απ’ τους οποίους μοιάζουν φρεσκοφορεμένοι στην τεράστια καρνταρόμπα της περσόνας του, κι όμως θυμίζουν συνεχώς και πιο έντονα, δίχως άλλο, κάτι από το Major Tom και καταλήγουν σαν την απολύτως φυσιολογική εξέλιξή του -ή ίσως ακόμη και να οδηγούν στην μεταμόρφωσή του.
Θα μπορούσε κανείς με σχετική ευκολία να υποστηρίξει πως μουσικά θυμίζει ίσως πολλούς ήχους της νέας χιλιετίας, με αφορμή τα εθιστικά, επαναλαμβανόμενα beats. Θα μπορούσε να πει, πως προσαρμόζεται στην εποχή του σαν γνήσιος χαμαιλέοντας, αλλάζοντας εν μέρει το ύφος του. Τίποτα από αυτά, όμως, δεν μπορεί να ισχύει, γιατί ο Bowie δεν θυμίζει κανέναν, την ίδια στιγμή, που χιλιάδες θυμίζουν κάτι από αυτόν. Ταυτόχρονα δεν προσαρμόζεται ποτέ στην εποχή του, για τον πολύ απλό λόγο πως πάντοτε βρίσκεται πολύ μπροστά από αυτήν και είναι απασχολημένος να παρουσιάζει το μέλλον, όχι να επιβεβαιώνει το παρόν, και σίγουρα όχι να θυμίζει το παρελθόν, παρ’ όλο που εμφανώς σε μερικά σημεία το λησμονεί, με τις pop αναφορές να είναι εμφανείς και συγκινητικές στο bridge του κομματιού -αν υπάρχει αυτό τελικά.
Σε καμία περίπτωση δεν χρειάζεται κανείς να κρίνει το Blackstar βιαστικά και επιπόλαια. Είναι ένα τραγούδι δύσκολο και ιδιότροπο, ίσως ακόμη κι αχώνευτο σε πρώτο άκουσμα. Μα, ίσως, έτσι ακριβώς να προορίζεται να λειτουργήσει. Ο Bowie ποτέ του δεν υπήρξε εύκολος, ιδίως αναλογιζόμενοι την εποχή των κυκλοφοριών του σε κάθε περίπτωση. Όπως κάθε δουλειά του, έτσι κι αυτή, χρειάζεται τον χρόνο της και αναμένεται να μας απασχολήσει επανειλημμένα το επόμενο διάστημα.
