Χρήστος ΡούκοςΠιάνω πολύ συχνά τον εαυτό μου τελευταία να σκέφτεται το πως θα ήταν τα πράγματα αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω και ν’ άλλαζα τις επιλογές που έχω κάνει μέχρι τώρα. Επιλογές σχετικά με την προσωπική ζωή μου, την επαγγελματική αλλά και την ζωή μου γενικότερα. Σκέψη που λίγο πολύ όλοι σας θα την έχετε κάνει σε κάποια φάση της ζωής σας.
Πως θα ήταν λοιπόν αν όντως υπήρχε μια μηχανή του χρόνου; Τι πράγματα θα μπορούσα ν’ αλλάξω προς το καλύτερο; Πως οι αποφάσεις αυτές θα επηρέαζαν το ποιος είμαι και το ποιος έχω γίνει σήμερα; Ερωτήσεις, ερωτήσεις κι άλλες ερωτήσεις. Η απάντηση όμως, όπως συνηθίζεται να λέγεται, έχει νόημα μόνο αν κάνεις την σωστή ερώτηση. Έτσι λοιπόν έχοντας μετανιώσει για πολλές από τις αποφάσεις που έχω κληθεί να πάρω μέχρι σήμερα, δεν παύουν να με βασανίζουν αυτά κι άλλα πολλά αντίστοιχου τύπου ερωτήματα. Σε μια προσπάθεια να τ’ απαντήσω μόνος μου όλα αυτά, επιστρέφω νοητά στο παρελθόν αποκρυπτογραφώντας με το μυαλό μου μια μια τις στιγμές που με στιγμάτισαν. Στιγμές έντονες, στιγμές που δεν έχεις περιθώρια να σκεφτείς πώς να δράσεις, στιγμές που ξέρεις από την αρχή ότι θ’ αφήσουν το αποτύπωμα τους στην ψυχή σου για χρόνια.
Επιστρέφω λοιπόν στον παλιό μου εαυτό και τον κοιτάζω νοερά από απόσταση. Τον βλέπω ήσυχο, γαλήνιο, χωρίς να έχει επίγνωση ακόμα για τις επιλογές που πρόκειται να κάνει και που πρόκειται να επηρεάσουν και τους δυο μας. Προσπαθώ να του μιλήσω. Ξέρω πως δεν γίνεται να μ’ ακούσει. Αυτή όμως η απέλπιδα προσπάθεια να τον προειδοποιήσω είναι εκείνη που μου δίνει τη δύναμη ν’ αποδεχτώ πως τα πράγματα είναι όπως είναι και δεν γίνεται ν’ αλλάξουν. Κάθομαι σε μια γωνία και τον παρατηρώ, άπραγος, αδύναμος. Αυτή μου η αδυναμία με σκοτώνει αργά αργά. Και η χαριστική βολή έρχεται σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Τον βλέπω να κάνει το ίδιο λάθος που είχα κάνει κι εγώ χρόνια πριν. Εκεί πια χάνω τον έλεγχο. Ουρλιάζω, προσπαθώ να τον κάνω να με δει, προσπαθώ να σταματήσω αυτό το λάθος που θα με ακολουθεί για πάντα. Μάταια. Έχασα.
Γυρίζω στο παρόν και σκέφτομαι αυτό που λένε ότι ο χρόνος είναι πανδαμάτωρ. Πως δαμάζει τα πάντα και το καθετί. Μια ποιητική και ξεπερασμένη φράση για τον άνθρωπο του σήμερα. Ο Χρόνος είναι ένα εγωιστικό παιδάκι που κάθεται σε μια γωνία και γελάει με κάθε μας επιλογή. Αν μπορούσε να μου μιλήσει θα μου έλεγε: «Κάνε ότι θες, μικρέ, δε μπορείς να με κερδίσεις. Θα υπάρχω για πάντα». Εγώ, αν είχα την ευκαιρία να ξεπεράσω τον φόβο μου, θα του απαντούσα κάπως έτσι: «Δεν προσπαθώ να σε κερδίσω. Ούτε προσπαθώ να σε διαγράψω. Απλά θα προσπαθώ πάντα ν’ αφανίσω από πάνω μου κάθε σου επίδραση».
Ίσως οι επιλογές που έχω κάνει ήδη να ήταν αυτές που έπρεπε να κάνω. Καλές ή κακές. Αυτό δεν σημαίνει πως συμφωνούσα πάντα μ’ αυτές. Άλλες ήταν προϊόντα ανάγκης, χρησιμότητας ή ακόμα και ωφελιμισμού. Με ακολουθούν ακόμα και θα μ’ ακολουθούν για πάντα. Ο Χρόνος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να μου θυμίζει τα λάθη μου. Λάθη τα οποία θα διόρθωνα αν μου δινόταν και η παραμικρή ευκαιρία. Γιατί αυτό είναι που κάνει ο Χρόνος: σ’ αφήνει να κάνεις ότι νομίζεις με την ζωή σου και όταν περάσουν τα χρόνια σου τρίβει στα μούτρα τις συνέπειες αυτών που έκανες. Δεν έχει λογική, δεν έχει αδυναμίες. Είναι στυγνός. Ανελέητος.
Σκεπτόμενος λοιπόν όλα αυτά δε μπορώ παρά να συμπεραίνω το εξής: Σημασία πια δεν έχουν όλες εκείνες οι στιγμές που έχω ζήσει ήδη αλλά εκείνες που πρόκειται να ζήσω από εδώ και πέρα. Όλα αυτά τα θαυμάσια πράγματα που με περιμένουν να τα ανακαλύψω και να τα εξερευνήσω. Με γνώμονα τα λάθη του παρελθόντος θα πορευτώ από εδώ και στο εξής κάνοντας επιλογές για τις οποίες θα νιώθω περήφανος ανεξαρτήτως του που θα οδηγήσουν. Και που ξέρετε: ίσως μια μέρα γελάσω κι εγώ με τον Χρόνο.