Σπύρος ΓούλαςΤο μικρό μπατσικό της συνείδησης
Κάθομαι με ανοιχτό το tab για το κενό έγγραφο και περιμένω υπομονετικά τι; Μία στιγμιαία μεταμεσονύχτια έμπνευση της κακιάς ώρας, λίγο το κεφάλι να μαλακώσει, λίγο η μεσοαστική πρωτοκοσμική μιζέρια να υποχωρήσει κάτω από το βάρος της νέας προσωπικής αποκάλυψης. Δίπλα μου μία pepsi, ούτε καν coca cola, επιβεβαιώνει αυτό που πάντα ήξερα. Όλες οι ηλίθιες λεπτομέρειες μετράνε.
Παραδείγματος χάριν, πήρα ένα πακέτο τσίχλες αλλά έσκασε ο φρονιμήτης μου και δεν μπορώ να φάω. Είσαι μαζί μου; Κινούμαστε ήδη μαζί αγκαλιά στο τραίνο των χαζών παραπόνων. Και ο τύπος σήμερα στη σχολή, “πόσα χρωστάς; 5 ε; Και θες πτυχίο το Φλεβάρη; Δεν νομίζω” και να πεις πως ήταν ο Πέτρος που έφυγε και πήγε Αθήνα και απλά με πειράζει; Όχι μικρό μου μπατσικό της συνείδησης, ήταν ο επιβλέπων μου, real pat in the shoulder right there. High quality ενθάρρυνση όχι αστεία. Γιατί; Γιατί λέω και πίνω τη μικρή μου pepsi, γιατί το ζήτημα του πτυχίου μου μετατράπηκε μέσα σε ένα απόγευμα από προσωπικός στόχος σε προσπάθεια αντεκδίκησης; Να του δείξω του άλλου πως θα πάρω πτυχίο το Φλεβάρη; Ε και; Τι με νοιάζει στην τελική ποιος πιστεύει πως μπορώ να κάνω οτιδήποτε;
Σκέφτομαι τους ήρωές μου. Τον Άξελ Βίντινγκ, τον Θίο Ντέκερ, τον Ρίτσαρντ Παπέν, που ήρεμα και μελαγχολικά κάνουν κρουαζιέρα από τη μία (αληθινή) τραγωδία στην άλλη, κουνώντας τα μικροσκοπικά χεράκια τους μέσα στο θάνατο και τη νύχτα και τα λεωφορεία που φεύγουν και εκείνο το παραπάνω ποτηράκι που σίγουρα δεν έπρεπε να πιουν και τώρα ξερνάνε. Τι cool τυπάκια…Δεν τους ένοιαζε τίποτα. Δεν ήξεραν τίποτα, αλλά ωστόσο έκαναν bounce από το ένα μέρος στο άλλο, κολλώντας στους ανθρώπους και τις περιστάσεις. Πώς φτιάχνουν τα πράγματα για αυτούς; Ποια μαγική υπεραστική αμαξοστοιχία μαζεύει τους περίλυπους κώλους τους (ανγκλάν: sorry asses) από τη μία αποτυχία στην άλλη και στο τέλος καταλήγουν πάντα με ένα ποτηράκι στο χέρι, cool as fuck και τα σχετικά;
Φταίει που δεν έχω μαζί μου κοκαΐνη; Έχω λίγη pepsi όμως! Και από την pizza fan περίσσεψαν μερικά αυτοκόλλητα μαγνητάκια 50% για εκείνες τις ώρες που η κουζίνα μοιάζει περισσότερο σαν εικαστική παρέμβαση στο σπίτι και λιγότερο σαν λειτουργική μονάδα.
Πότε με τύλιξε η μιζέρια; Φταίει που τσακώθηκα με εκείνο το φασιστάκι στη σχολη; (φιλαράκο, εγώ δεν έχω θέμα μαζί τους, αλλά είναι 5 εκατομμύρια και κάποια στιγμή θα σπάσουν την πόρτα και θα μπουν σπίτι σου). Φταίει που χάλασε ο υπολογιστής στο τέταρτο tab του youjizz; Ίσως που διάβασα εκείνη την κοπέλα να λέει “αν είσαι άντρας και βλέπεις πορνό τότε έχεις μέσα σου άλυτα θέματα και αρνείσαι να απωλέσεις την εξουσία σου απέναντι στις γυναίκες“; Girl, femdom is a thing, όπως και πολλές γυναίκες που βλέπουν πορνό, και μάλιστα λεσβιακό. Ποιος είναι το πατριαρχικό γουρούνι σε αυτή την περίπτωση; Αυτή που δεν ξυρίζει τη μασχάλη; Διάβασες τι λέει ο Έκκο για το πορνό; Όχι; Όχι.
Και εσύ ρε κοπελιά (εσύ!) που με διαβάζεις, γράψε από κάτω, τι σκέφτεσαι για το πορνό, pepsi ή coca cola, το Πλαίσιο θα μου πιάσει τον κώλο ή θα σκάσω “απλά” ένα 20ρικο και θα πρέπει να χαμογελάσω και στην έξοδο (σε εκείνη την καλοκάγαθη σεκιουριτά που μάλλον πέρασε πολλές ώρες απομνημονεύοντας που είναι τα ασύρματα ποντίκια και που τα toner).
Γυναίκα σεκιουριτάς είπα και θυμήθηκα τον φίλο μου τον νηπιαγωγό, τον Θοδωρή, το ντερέκι, που πέρασε κάπως από σπόντα σε εκείνη τη σχολή, που ξύπναγε τρίτη λυκείου 6 το πρωί, 45 λεπτά διάδρομος, push ups και μπάνιο, μετά καρφί στο σχολείο. Και το να είσαι νηπιαγωγός ενώ είσαι άντρας είναι δύσκολο ξέρεις. Όσο περίπου είναι να είσαι και μαιευτήρας σαν άντρας. Και στην τελική στεναχωρήθηκα που μία άγνωστη είπε πως επειδή βλέπω πορνό έχω άλυτα θέματα και μου αρέσει να διατηρώ ένα status quo γυναικείας καταπίεσης. Ήταν λίγο περίεργο που κατηγοριοποιήθηκα μαζί με το 95% των αντρών, ήταν λίγο σεξιστικό you know.
Περπατώ σήμερα στο διάδρομο και βλέπω δύο τύπους 10ο έτος “τον βλέπεις εκείνον τον πούστη;” Ποιος καλέ; Γυρνάω πίσω, νέκρα στον διάδρομο, με ζώνουν τα φίδια και θυμάμαι εκείνη τη φορά που πήγα στο γραφείο φοιτητών και διάβαζα ένα άρθρο του Άρη και ξαφνικά είχε μέσα ο αθεόφοβος “σέξυ σημεία στον άντρα για τατού” και τσαααααακ, πάρε εικόνες από ημίγυμνους Απόλωνες και ο φοιτηταράς που ήταν δίπλα μου και είχε ανέβει στη σχολή μόνο για το Λολάκι ημών γυρνάει και μου λέει “α είσαι gay ε;”. Τι του λες; Που και να’μουν, ποιος το ρωτάει έτσι χύμα, τι σημασία έχει να το ανακαλύψει, και αν ναι τι; “Ναι, ανέβηκα στη σχολή για να τσεκάρω αντρικό πορνό στο γραφείο φοιτητών”. Ικανοποιημένος και εκείνος από την 100% σοβαρή μου απάντηση γυρνάει ξανά μπροστά του και παίρνει και ένα double kill με την ahri. Έτσι βγαίνουν τα κουτσομπολιά;
Consummatum est μικρό μου μπατσικό. Συνειδησιακό melt down, όταν συνειδητοποιείς πως αν πέρναγες τη μέρα σου στο κρεβάτι, τυλιγμένος σαν μπουρίτο με το πάπλωμα, με minimum συναναστροφές, όλα θα ήταν καλύτερα. Να βλέπεις ταινίες του Ben Whishaw (και χθες είδα ξανά το skyfall, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Ο λάκκος…ο λάκκος…)
Λάκκος λέω και τελειώνω επιτέλους την pepsi μου. Τελειώνω και το boyhood και νιώθω πως κάπως καταλαβαίνω την αντικομφορμιστική αναίδεια του Ellar Coltrane. Τι ήθελε επιτέλους και αυτός; Περιέργως τα ίδια με τον Bukowski, την τέχνη του και χίλια μίλια ανάμεσα σε αυτόν και την ανθρωπότητα. Δεν το ήξερε όμως. Ο Βukowski το ήξερε (και τι κατάλαβε ο παλιομεθύστακας; Πάλι την πάταγε και επέστρεφε για την τζούρα κοινωνικοποίησης). Και σφήνα ανάμνηση ο Δήμητρης “Σπύρο η κοινωνία έχει ανάγκη συγκεκριμένα πράγματα, αν δεν τα της τα δώσεις γιατί εκείνη να σε συντήρησει;” Δεν ξέρω ρε Μήτσο, χρόνια πολλά και για τις προάλλες.
Η pepsi τελείωσε, το ίδιο και αυτό το άρθρο. Ο αγώνας όμως συνεχίζεται, ενάντια στο μικρό μπατσικό της συνείδησης, που απρόσκλητο κάνει σκούπα την καλή μου διάθεση, λέγοντάς μου πως δεν θα πάρω πτυχίο, κάνοντας σεξιστικά σχόλια με αναμμένες φεμινιστικές σειρήνες, ξεκινώντας προτάσεις “εγώ δεν είμαι ρατσιστής αλλά..”, που αποκαλεί κάποιον “πούστη” σε διάδρομο πανεπιστημίου και σοκάρεται όταν (νομίζει) πως είδε κάποιον gay, για να καλύψει το σοκ με ένα γρήγορο “cool, είμαι ανοιχτός σε αυτά”. Δεν είσαι. Γύρνα τώρα στο LoLάκι.