Τζωρτζίνα ΡουσουνέληMιλήσαμε με το άτομο πίσω από τα graffiti στις εστίες!
« – Εσένα ποια είναι η γνώμη σου για τα graffiti στην εστία;
– Όντως;
– Όντως τι; Έλα ρε…
– Ποια είναι η γνώμη μου για τα graffiti; Ξέρω γω; Καλά είναι.
– Μένεις στην εστία, έτσι; Βγαίνεις από το δωμάτιο σου και βλέπεις τους τοίχους βαμμένους με…
– ΜΟΥΤΖΟΥΡΕΣ! Βανδαλιστές δηλαδή, να φύγουν από δω μέσα, βρωμίζουν την εστία μας. Θέλουμε να βγούμε, να κάνουμε ένα μπανάκι, να πάμε στην τουαλέτα και το μόνο που εισπνέουμε είναι τα χημικά που έχουν αυτά τα σπρέι. Τι να κάνουμε; Η κατάσταση έχει ξεφύγει τελείως. »
Άλλοι το θεωρούν βανδαλισμό, άλλοι τέχνη και άλλοι απλά graffiti. Άδειος τοίχος και graffiti, λένε, δεν ταιριάζει, σε προκαλεί να δημιουργήσεις πάνω του. Κάπως έτσι και η εστία μας, ένα κτίριο του ’74 με άχρωμους τοίχους και άπειρες κενές επιφάνειες, μπορεί ν’ αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τους γκραφιτάδες που ζουν εδώ και όχι μόνο. Ας γνωρίσουμε «την πηγή του κακού», λοιπόν!
Μιας και είσαι ο πρώτος που ξεκίνησε να βάφει (κάνει graffiti) στην εστία, πες μου πώς το ξεκίνησες.
Η φάση είναι απλή. Απλά έβαφα στην Κεφαλονιά και ήρθα εδώ και είπα να βάψω. Την πρώτη μέρα που ήρθα στην εστία έκανα το πρώτο μου κομμάτι, ένα μπλε που είναι έξω στην είσοδο. Έχει σβηστεί κιόλας και είναι και ψιλό χάλια. Αυτό ήταν το πρώτο, μετά έκανα και μερικά άλλα και σε κάποια φάση είπαμε με τα παιδιά ν’ αρχίσουμε να βάφουμε και μέσα, στους διαδρόμους, γενικά παντού.
Ξεκινήσατε να βάφετε μέσα με κάποιο συγκεκριμένο σκοπό;
Τα μέσα graffiti ξεκίνησαν απ’ έξω απ’ το δωμάτιό μου. Απλά για να βγαίνουμε ξέρω γω, να μπορούμε να βάλουμε μουσική, να μπορούμε να είμαστε λίγο πιο άνετα και να βάφουμε με μουσικές και τέτοια. Έτσι το είχαμε σκεφτεί.
Υπήρξε ποτέ πρόβλημα με τους υπεύθυνους της εστίας ή ακόμα και τα παιδιά;
Εννοείτε ρε. Είχε έρθει ο φύλακας δυο – τρείς φορές και στον 4ο ένας άλλος τύπος και κάναμε όλοι ότι δεν τον ακούγαμε και το κομμάτι τώρα το έχουν σβήσει και έχουν γράψει διάφορα από πάνω. Εεε ! Εντάξει υπάρχουν κι αυτοί οι παράξενοι. Τις προάλλες που βάψαμε πάλι βγήκε ένας τύπος και μας την έλεγε για την μυρωδιά.
Για πες μας την ιστορία με το κομμάτι στον 9ο.
Αυτό το λέγαμε από τον πρώτο καιρό που φτιάξαμε το crew. Παίζει να το είπαμε και την πρώτη μέρα, το 314 ας πούμε.Απ’ όταν ήρθα στην εστία είχα όνειρο να φτιάξω κάτι εκεί πάνω και μας πήρε δύο ολόκληρα βράδια.
Χρώματα φέραμε εμείς ο, τι είχαμε και όσα παιδιά ήθελαν από την εστία.
Θα σε έκανε κάτι να σταματήσεις το graffiti, μιας και ασχολείσαι και με άλλες μορφές τέχνης, όπως φωτογραφία, που σπουδάζεις και μουσική που φτιάχνεις μόνος σου;
Δεν ξέρω. Να το σταματήσω; Δεν μπορώ να το σταματήσω. Δεν σταματάς να κάνεις graffiti, υπάρχουν βέβαια άλλοι γκραφιτάδες που το σκέφτονται πολύ διαφορετικά. Εγώ δεν γίνεται να μην κάνω. Θα πάρω σπρέι και θα το κάνω. Πλέον είναι ένα κομμάτι της καθημερινής μου ρουτίνας. Ακόμα και τώρα που δεν βάφω και τόσο πολύ μια φορά τη εβδομάδα θα βάψω οπωσδήποτε, θα κάνω κάτι ρε παιδί μου, θα πιάσω λίγο σπρέι να βγάλω ένταση.
Αυτό το πράγμα που κάναμε στον 9ο έβγαλε πολύ ένταση. Ένιωθα τόσο ελαφρύς μετά, ήμουν έτοιμος να πετάξω. Να σου πω την αλήθεια παίζει να το ονειρεύτηκα κιόλας. Όταν ήμουν μικρός έβλεπα ένα όνειρο. Πάντα είχε πολύ αέρα κόντρα κι εγώ άνοιγα τα χέρια και έκανα ότι πέταγα και έφευγα από το έδαφος. Ίσως να έγινε αυτό γιατί εκπλήρωσα μία επιθυμία μου.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το graffiti είναι μια μορφή τέχνης εξαιρετικά σύνθετη και κυρίως αντιφατική, ενώ κάθε απόπειρα ερμηνείας του, όπως κάθε άποψη ή κριτική, χαρακτηρίζεται από σχετικότητα. Άλλοι συμφωνούν, άλλοι διαφωνούν και άλλοι πάλι το διαχωρίζουν. Σε μια κοινωνία, πόσο μάλλον σε μια εστία, τίθενται κάποια ερωτήματα από τους ίδιους τους οικότροφους, του τύπου:
- Τι είναι αυτό που συμβολίζουν τα graffiti, εξυπηρετούν κάποιο σκοπό μέσα στο κτίριο;
- Ασχολείται σαν εργαλείο αυτοπροβολής ή όντως θέλουν να δείξουν κάτι;
- Για ποιο λόγο άρχισε να γίνεται πιο έντονη αυτή η μορφή τέχνης;
« Θα ήθελα να υπάρχουν τα graffiti, αλλά να αντικατοπτρίζουν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που είναι τώρα. Να είναι ένα αντιδραστικό κομμάτι της κοινωνίας που εκφράζεται κατ’ αυτό τον τρόπο. »
« To street art για μένα είναι τέχνη και όντως συμβάλλει στην αφύπνιση και στην έκφραση, σε αντίθεση με το graffiti που για μένα είναι απλώς μια εγωιστική ανάγκη να προβάλλεις τ’ όνομα σου.Είναι μια εσωτερική ανάγκη του να μαθευτώ, είναι ένα alter ego του άλλου, δηλαδή δεν μαθαίνεις τον άλλον σαν προσωπικότητα, μαθαίνεις μια προσωπικότητα που αυτός έχει πλάσει για τον εαυτό του. »
« Η εστία είναι ένα κτίριο που χτίστηκε με τις προδιαγραφές του τότε, δεν είχε σκοπό να είναι καλαίσθητο ή φιλικό στο ανθρώπινο μάτι και κατ’ επέκταση στην ψυχολογία του ατόμου, απλά εξυπηρετούσε ένα σκοπό και καθαρά αυτό. Από παλιά έβλεπες απλωμένες σκέψεις σε τοίχους και αυτό έδειχνε κάποια πράγματα. Από τότε λοιπόν που ήρθαν αυτά τα παιδιά, με τη διάθεση που είχαν και το χόμπι τους, που βασικά ξεπερνάει τα όρια του χόμπι, το πήραν και το εξέλιξαν παρά πέρα.
Τα συνθήματα συνεχίζουν, κάποιες ερασιτεχνικές ζωγραφιές συνεχίζουν, τα tags συνεχίζουν και πλέον έχουμε και το graffiti σαν έκφραση, ίσως και τέχνη. Οπωσδήποτε για μένα δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς ότι δίνουν χαρακτήρα στο κτίριο, δίνουν χρώμα και λόγο στους υπόλοιπους ν’ αρχίσουν να εκφράζονται. Για μένα τα graffiti στην εστία καλά κάνουν και υπάρχουν και καλά κάνει να συνεχίζεται αυτό το πράγμα όσο το δυνατόν γίνεται. »
Το graffiti ήταν πάντοτε μια πράξη αυθόρμητη, αυθαίρετη και αυθάδης.
Είναι η τέχνη της λέξης, η τέχνη που δίνει πνοή και ζωή στα άψυχα πράγματα γύρω σου. Από εκεί που ο χώρος ήταν νεκρός τώρα ζωντάνεψε.
Φωτογραφίες: Berke Karakouz