Εβελίνα ΤσέλιουΠριν καιρό, σε μια συζήτηση που είχα με τον Solmeister στα πλαίσια της προηγούμενης μας συνέντευξης, μου είχε αναφέρει ότι ετοιμάζει κάτι νέο και πραγματικά πολύ ενδιαφέρον, έναν δίσκο με τον τίτλο “Νύχτες Πρεμιέρας”. Πρόκειται για έναν δίσκο με έντονες επιρροές από σινεμά. Καθώς μου περιέγραφε τα σχέδια και τις ιδέες του, ο ενθουσιασμός του και η χαρά του με έκαναν να ανυπομονώ για όλα αυτά που πρόκειται να ακούσουμε στις “Νύχτες Πρεμιέρας”. Και όντως, όπως θα διαπιστώσετε και εσείς, η καινούργια αυτή δουλειά είναι κάτι το διαφορετικό!
Λίγους μήνες αργότερα, βρίσκομαι στο SoundGarden, το στούντιο του Λεωνίδα Καραδήμα, ηχολήπτη και executive producer του δίσκου. Ο καιρός καταθλιπτικός, ο Λεωνίδας και ο Solmeister να κάθονται μπροστά από την κονσόλα καθώς βάζουν να ακούσουμε το πρώτο τραγούδι. Ξεκινώντας με μια ατάκα του Robert DeNiro πάνω από απαλό πιάνο, ο ρυθμός δυναμώνει σταδιακά και όταν πια μπαίνουν τα κρουστά το αποτέλεσμα συγκλονίζει! Οι δυο τους συνεργάζονται για πρώτη φορά, το Νύχτες Πρεμιέρας μάλιστα είναι η πρώτη δουλειά που αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου ο Λεωνίδας, παρά το γεγονός ότι στο studio του έχουν ηχογραφηθεί και επεξεργαστεί η “Εκδοχή Ε” του Ευθύμη και το “Πάσα Ντουμάνια / Παραισθήσεις” των Ζωντανών Νεκρών. Έχοντας δέσει πια ο ένας με τον άλλο, η χημεία τους κάνει το κλίμα πολύ ελαφρύ και τη διάθεση του session κεφάτη. 
Ο δίσκος αποτελείται από 14 τραγούδια και 3 skits, χωρισμένα θεματολογικά σε δύο μέρη, δύο “ταινίες”, όπως θέλει να το φανταστούμε ο Solmeister, “Τα Ρεμάλια της Πέηπερ Στρητ” και το “Escape the Dreamscape”. Σε όλα τα επίπεδα, είναι φανερή η εξέλιξη στο στίχο, η εξομολογητική διάθεση και η ποιότητα στο σύνολο του δίσκου. Δε θέλω να μακρυγορώ, όμως πριν αφήσω τον ίδιο να μας πει δυο λόγια για τη δουλειά του, θέλω να κάνω μια μνεία στο κομμάτι “Η Ζαχαροζυμωμένη”, ένα τρομερά ευαίσθητο κομμάτι που έχει γράψει ο Sol για τη γιαγιά του που πέρασε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας πρόσφατα. Χαμογελαστός λέει πως ευτυχώς το ξεπέρασε, αλλά το ίδιο το κομμάτι είναι αδύνατο να μην σου φέρει δάκρυα στα μάτια. Αυτή είναι η προσωπική μου εμπειρία απ’ το studio, ας περάσουμε να δούμε τι έχει να πει κι ο ίδιος για τη δουλειά του.
Αρχικά, σε ποιο στάδιο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή;
Με μεγάλη χαρά αναφέρω πως αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην τελική ευθεία του δίσκου και στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού! Είναι αυτό το στάδιο στο οποίο περνάω πιο πολύ ώρα στο στούντιο παρά στο σπίτι, βλέπω το Λεωνίδα πιο πολύ απ’ ότι τους φίλους μου και όταν οδηγώ προτιμώ να ακούω τον αέρα απ’ το παράθυρο ή τη μηχανή του αυτοκινήτου για να ηρεμήσουν τα αυτιά μου μετά τις τόσες ώρες στούντιο. Όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, δεν μου περισσεύει χρόνος ούτε για ξύρισμα!
Πέρα απ’ την πλάκα όμως, βρισκόμαστε σε πολύ καλό δρόμο, με σχεδόν το μισό CD να έχει φύγει για mastering και ελάχιστα κομμάτια να χρειάζονται κάτι παραπάνω από μικρές διορθώσεις.
Ποιο είναι το concept του δίσκου;
Η ιδέα πίσω από το δίσκο ήταν να αποτυπώσω όσο πιο πιστά μπορώ τον εαυτό μου σε νότες και στίχους, αλλά όσοι έχουν διαβάσει την προηγούμενη μας συνέντευξη ξέρουν πόσο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο, απ’ τη στιγμή που το μυαλό μου είναι αχταρμάς. Έτσι γεννήθηκε το κινηματογραφικό concept του LP που μου έδωσε τη δυνατότητα να χωρίσω θεματολογικά το δίσκο στη μέση και να “σκηνοθετήσω” δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος.
Τα πρώτα επτά τραγούδια, η πρώτη “ταινία” δηλαδή, είναι πιο επιθετικά, πιο ειρωνικά και σίγουρα εμπνευσμένα από τον τρόπο ζωής μας όπως αυτός διαμορφώθηκε μέσα στην κουλτούρα του χιπ χοπ. Αυτό το τελευταίο αντιλαμβάνομαι ότι ακούγεται κάπως κλισέ, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα μας, απ’ τη στιγμή που με αυτό ασχολούμαστε· ο καθένας μας απλώς το περνάει απ’ τα δικά του φίλτρα και διαφοροποιεί το αποτέλεσμα.
Αν το πρώτο μισό λοιπόν, έχει να κάνει με τα όσα βλέπω κοιτάζοντας γύρω μου, το δεύτερο μισό έχει να κάνει με τα όσα βλέπω κοιτάζοντας μέσα μου. Έτσι, τα επόμενα επτά κομμάτια είναι πιο συναισθηματικά και περιστρέφονται γύρω από τον έρωτα, την απώλεια, την ανασφάλεια, την χαμένη αθωότητα και γενικά την αβεβαιότητα με την οποία κάνει ένα βήμα μπροστά κάποιος που κοιτάζει πίσω.
Τι διαφορετικό έχουν οι Νύχτες Πρεμιέρας από τις προηγούμενες σου δουλειές αλλά και γενικότερα;
Είναι σίγουρα πιο πλήρης. Έχει λίγο από όλα τα styles με τα οποία έχω πειραματιστεί τα προηγούμενα χρόνια και σίγουρα δεν θα αφήσει κανέναν solmate παραπονεμένο. Έχει χιούμορ, έχει συναίσθημα, έχει μπραβάντο, έχει μέχρι και τη συνέχεια της ιστορίας του Στάχτ… Μήπως λέω πολλά και κάνω spoil; Ε, το τελευταίο κάντε σα να μην το είπα μέχρι να ακούσετε!
Γενικότερα όμως, αν θεωρώ πως πραγματικά διαφέρει κάτι, είναι ο τρόπος με τον οποίο δούλεψα το δίσκο. Παρατήρησα πως στο χιπ χοπ σήμερα οι περισσότερες δουλειές είναι ένα rap στο beat του τάδε, ένα άλλο στο beat του δείνα και πάει λέγοντας με μικρή συνοχή και ακόμα μικρότερο όραμα. Έτσι αποφάσισα να δουλέψω με ένα work ethic πιο ροκάδικο και να αναλάβω μόνος μου τη μουσική επιμέλεια όλου του δίσκου. Μικρή εξαίρεση αποτελεί το La Raza που είναι εξ ολοκλήρου του Domenik και η συμβολή του Λεωνίδα και του dPans σε μερικά κομμάτια.
Γιατί στις Νύχτες Πρεμιέρας είσαι μόνος και δεν κάνεις κάποια συνεργασία, όπως συνηθίζεις;
Είναι σίγουρα κομμάτι της ροκ νοοτροπίας που με επηρέασε, αλλά πιστεύω πως είναι και η αντίδραση μου στον κορεσμό των συμμετοχών στις χιπ χοπ κυκλοφορίες. Προφανώς δεν είμαι ενάντια στις συμμετοχές, αλλά παρατηρώ πως πολλά CDs τελευταία καταλήγουν να θυμίζουν περισσότερο συλλογές από πιθανά σινγκλάκια και λιγότερο ολοκληρωμένα concept με αρχή μέση και τέλος. Δεν είχαν οι Pink Floyd συμμετοχές στο “Dark Side of the Moon”, γιατί να έχει ο Solmeister στο “Νύχτες Πρεμιέρας”. (γέλια, προφανώς)
Να περιμένουμε ηλεκτρικές κιθάρες δηλαδή;
Όχι, δηλαδή, ίσως λίγο… (γέλια) Πέρα από μερικές αναφορές στιχουργικά σε Freddie Mercury και Pink Floyd, που θεωρώ βασική παιδεία να ξέρει κάποιος περί τίνος πρόκειται, και Arctic Monkeys – Black Keys που είναι στα καλύτερα τους τώρα, ο δίσκος είναι όσο χιπ χοπ, όσο οτιδήποτε άλλο έχω βγάλει.
Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα λοιπόν;
Το επόμενο βήμα είναι η κυκλοφορία και η προώθηση του δίσκου, αυτή τη στιγμή αδυνατώ να δω πέρα από αυτό κι ας αχνοφαίνεται το Memory Lane στον ορίζοντα.
Πώς θα προωθηθούν οι Νύχτες Πρεμιέρας;
θα κυκλοφορήσει ένα κλιπ λίγες μέρες πριν το δίσκο και σίγουρα θα τον παρουσιάσω ζωντανά το Δεκέμβριο!
Υπέροχα όλα αυτά, αλλά το δίσκο εν τέλει, πότε με το καλό θα το ακούσουμε;
Μέσα στον Οκτώβρη έχω υποσχεθεί και σκοπεύω να κρατήσω την υπόσχεση μου! Κάντε ένα like στη σελίδα μου στο facebook ή ένα subscribe στο κανάλι στο YouTube και θα φροντίσω να το μάθετε εγκαίρως!
https://www.facebook.com/SolmeisterFanPage
https://www.youtube.com/c/ΠυξΡαπς