“Βρωμοέλληνες”…

Χρόνος περιορισμένος, γεγονότα γύρω μου που με καταπνίγουν, σκέψεις αμέτρητες για το μέλλον ενός κόσμου που βρίσκεται σε αδιέξοδο, λύσεις ελάχιστες για το παρόν του ίδιου κόσμου. Εκλογές, μνημόνια,”θριαμβολογίες”, φτώχεια, αυτοκτονίες, δολοφονίες, πόλεμοι, πνιγμοί, Ευρώπη της “αλληλεγγύης των λαών”……

Φιλοξενία : Λέξη ελληνική, ετυμολογία από το φιλώ (= αγαπώ) + ξένος, αναφέρεται στην πράξη της περίθαλψης και φροντίδας ενός ξένου στο σπίτι κάποιου. Λέξη και θεσμός που συναντάται από την αρχαιότητα, την ελληνική αρχαιότητα… αυτή που καπηλευόμαστε οι νεοέλληνες κάθε τόσο που τα βρίσκουμε σκούρα και αδυνατούμε να δημιουργήσουμε.

Ξένιος Δίας: Προστάτης του θεσμού της φιλοξενίας στην Αρχαία Ελλάδα των προγόνων μας…………..

Σήμερα: Πόλεμος στη Συρία, εκατομμύρια άνθρωποι φεύγουν για να σωθούν…

1914: Πρώτος διωγμός και δολοφονία των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης, της Μικράς Ασίας και του Πόντου.

Αρχές του 20ου αιώνα: Καραβιές Ελλήνων μεταναστών προς την Αμερική και την Αυστραλία πριν και μετά τους Βαλκανικούς πολέμους.

1922: Σφαγή και διωγμός Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

1955: Σφαγή και διωγμός των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης.

1945 έως 1975: Κύμα μετανάστευσης Ελλήνων κατά την περίοδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, τον Εμφύλιο και την Χούντα των Συνταγματαρχών.

2009 έως το άγνωστό μέλλον: Η μετανάστευση των Ελλήνων λόγω μνημονίων συνεχίζεται…….

Πόση ξενιτιά για ένα λαό μέσα σε 100 χρόνια;

Για έναν λαό που απόγονοι του, η φυσική συνέχεια του παρακαλάει για τους σημερινούς (μη Έλληνες) πρόσφυγες να θαλασσοπνιγούν, να απωθούνται (λέξη με μεγάλη επιείκεια ) κατά την είσοδο τους, να φυλακίζονται, που τους εκμεταλλεύονται οικονομικά, κυβερνήσεις που τους κυνηγούν, τους χτυπούν και τους λιντσάρουν…

Γεια σου περήφανε, ανιστόρητε, ευκολόπιστε, υπόδουλε, κλινικά νεκρέ ελληνικέ λαέ…

Πρόσφυγες, μετανάστες, ξενιτεμένοι, κατατρεγμένοι του κόσμου αυτού… όποια και αν είναι η λέξη και η έννοια που προσδιορίζει τους ανθρώπους αυτούς, δεν με γεμίζει και με κάνει να στερεύω από λόγια…

Ο Γερμανός-εκδιωγμένος από την χιτλερική εξουσία- συγγραφέας Μπέρτολτ Μπρεχτ τα λέει όλα σε ένα ποίημα:

“Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:
«Μετανάστες».
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν’ απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει την ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα. “

Ποιήματα, Μπ. Μπρεχτ (1898-1956).

Υ.Γ 1:  Συγγνώμη για κάποια από τα παραπάνω λόγια από τους ανθρώπους αυτού του λαού που αγαπούν, βοηθούν τους συνανθρώπους τους, ζουν την κάθε τους μέρα με αλληλεγγύη, που παλεύουν για να αφήσουν στα “παιδιά ” τους που μπορεί να μην γνωρίσουν έναν κόσμο αδελφωμένο, που αγωνίζονται για έναν κόσμο που δεν θα δουν, αλλά θα τον δουν οι επόμενες γενιές και ο άνθρωπος δεν θα εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο…

Υ.Γ 2 : Ο τίτλος του άρθρου είναι παρμένος από το πως αποκαλούσαν οι ντόπιοι της Αμερικής και του Καναδά τους Έλληνες που είχαν μεταναστεύσει εκεί στις αρχές του 20ου αιώνα ..