Ευα ΜπεσλεμέΒίντεο: GreekConcerts LiveVideos Φωτογραφία: Yiannis Margetousakis
Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα αν έπρεπε να γράψω αυτό το άρθρο. Το αρχικό πλάνο, ήταν να πάω στην συναυλία και να γράψω μετά ένα report. Όλα πήγαιναν ρολόι μέχρι που ήρθα, από πολύ νωρίς, σε επαφή με το κρασί- το ωραίο, το ημίγλυκο ξέρετε. Μετά από πολλή σκέψη (λέμε τώρα), κατάλαβα ότι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έπρεπε να γράψω το άρθρο. Ακολουθεί λοιπόν ένα σύντομο, βιωματικό, report της συναυλίας:
Χθες το βράδυ, ο Σωκράτης Μάλαμας αποχαιρέτησε τα πουλάκια του στην Αθήνα, με μία συναυλία στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων και ανανέωσε το ραντεβού του για τον χειμώνα. Οι πόρτες άνοιξαν στις 19:30 και η συναυλία ξεκίνησε γύρω στις 21:30.
Η βραδιά ξεκίνησε με το κοντραπούντο και ο Σωκράτης φαινόταν από την αρχή πολύ ευδιάθετος. Επικοινωνούσε με το κοινό, έπινε λίγο από το ουίσκι του στις παύσεις και σιγοτραγουδούσε στα κομμάτια της Λαμπρινής Καρακώστα και του Φώτη Σιώτα. Ακούσαμε πολλά τραγούδια, σε ένα πρόγραμμα που διήρκεσε σχεδόν τρεις ώρες. Του Κάτω κόσμου Οι Φυλακές, Το Χρόνο Να Λαβώσω, Το Γράμμα, Νεράιδα, Ο Χάρτης, Στα Είπα Όλα, Ειρηνικός, Διόδια, Για την Ελλάδα, Διάφανος, το Θαύμα, Οι Πρώτες Λέξεις..είναι μόνο μερικά από αυτά.
Στο Τα Πάγια, ανέβηκε στην σκηνή, για ακόμη μία φορά, η Γωγώ- γνωστή φυσιογνωμία στις συναυλίες του Μάλαμα. Έμεινε στην σκηνή μέχρι το τέλος του τραγουδιού, μεταφέροντας τον ρυθμό της στην αρένα.
Περίπου μισή ώρα πριν την λήξη της συναυλίας κάλεσε στην σκηνή τον Γιάννη Χαρούλη για να ερμηνεύσει δύο τραγούδια, το Στις Χαραυγές Ξεχνιέμαι και το Μαντινάδες. Ο κόσμος τον χειροκρότησε θερμά και το κέφι άναψε ακόμα περισσότερο. Όση ώρα τραγουδούσε ο Χαρούλης, ο Σωκράτης φαινόταν να το απολαμβάνει καπνίζοντας και πίνοντας λίγο από το κίτρινο “νερό” του.
Γύρω στις 12, μας ενημέρωσε ότι επιτρέπεται να παίξει μόνο ένα τέταρτο ακόμα και φυσικά το κοινό αντέδρασε με το ” Ρε Σωκράτη, τι λες τώρα, που θα παίζεις ως τις τέσσερις η ώρα”. Ο ίδιος χαμογέλασε και αναφώνησε πως “θα παίξουμε μέχρι να φάμε σκαμπίλια” ή κάτι τέτοιο- είπαμε ήταν και το κρασί που λειτουργούσε- κρατήστε το νόημα πάντως.
Αυτά με τον Σωκράτη, πάμε τώρα στην κατάσταση που επικρατούσε στην αρένα. Πολλές συγκεντρωμένες παρέες, με ποτά και μπουκάλια στο χέρι να τραγουδούν και να χορεύουν ασταμάτητα. Στο τέλος, όλη η αρένα έγινε μία μεγάλη παρέα.Καλύτερη στιγμή; Δεν μπορώ να επιλέξω μία! Για τον καθένα ξεχωριστά θα ήταν το δικό του τραγούδι, αυτό που κάτι του θύμιζε και κάτι είχε να του πει. Αυτό που έχει σημασία, είναι πως όσα και αν έχει κανείς στο κεφάλι του…είναι αδύνατον, σε μία συναυλία σαν αυτή, να μην τα βάλει όλα στην άκρη και να διασκεδάσει μέχρι τέλους.
Ραντεβού τον χειμώνα λοιπόν!