Report: Fuzztastic Planet Festival

στις 18:40 και ενώ ο κόσμος ξεκίνησε να μαζεύεται μπροστά από τη σκηνή, έκαναν ποδαρικό οι γείτονες Sativa. Ένα αξιόλογο instrumental σχήμα με χαρακτηριστικά μέλη τους δίδυμους Βούλγαρους, οι οποίοι μας καλωσόρισαν με ψυχεδελικές space μελωδίες από το άλμπουμ 100 Years After Never με κομμάτια όπως το Desert Minimal και Cenote. Οι ίδιοι έδειξαν να είναι ιδιαίτερα ευτυχείς που βρίσκονταν στο συγκεκριμένο φεστιβάλ. Τους ευχόμαστε τα καλύτερα για το μέλλον!

Με τον ήλιο να χάνεται πίσω από τα δέντρα, ήταν η ώρα να αναλάβουν τη σκυτάλη οι προσωπικοί αγαπημένοι Instant Boner. Από τα πιο δημιουργικά συγκροτήματα της εγχώριας σκηνής, οι Θεσσαλονικείς δημιούργησαν τις καλύτερες εντυπώσεις στο κοινό, με τα εκπληκτικά φωνητικά να δένουν άψογα με τις προσεγμένες blues rock συνθέσεις υπό τη συνοδεία του σαξοφώνου, ένα στοιχείο σήμα κατατεθέν πλέον της μπάντας. Είχαμε την τιμή να ακούσουμε 4 τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο τους, το ένα πιο εντυπωσιακό από το άλλο, καθώς και το ταξιδιάρικο Perfect Sunday από το ομώνυμο πρώτο δίσκο. Τα συναισθήματά μου για το συγκεκριμένο set είναι ακόμα ανάμεικτα, καθώς αισθανόμουν μεν χαρούμενος που ήμουν από τους πρώτους που άκουσαν τις νέες δουλειές τους, αλλά στερημένος δε, που δεν άκουσα περισσότερα από τον πρώτο δίσκο. Και δεν ήμουν ο μόνος, μιας και ο κόσμος ζητούσε να παίξουν κι άλλο. Ένα Illusions, My Guide επιβαλλόταν ρε αδερφέ!

Αφού το φως της μέρας είχε χαθεί και τα κουνούπια είχαν κάνει και αυτά το δικό τους φεστιβάλ στο stage, βγήκαν οι Night Knight. Το πρόσφατο σχήμα του Σεραφείμ Γιαννακόπουλου και ντράμερ των Planet Of Zeus, εξέπληξε ευχάριστα όσους δεν είχαν έρθει σε επαφή με το God Is A Motherfucker και τα ανάλαφρα rock κομμάτια του. Ο frontman αφιέρωσε λίγο χρόνο για να πει δυο λόγια για το φεστιβάλ και το πόσο σημαντική είναι η στήριξη τέτοιων προσπαθειών στην Ελλάδα, ενώ δεν παρέβλεψε με χιούμορ να “γκρινιάξει” για τα κουνούπια.

Ώρα για πιο σκληροπυρηνικές καταστάσεις με τους Σπαρτιάτες Black Hat Bones! Το αγαπητό πλέον στο ελληνικό κοινό χαρντ/ρουόκ-εν-ρουόλ γκρουπ έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα και δεν είναι τίποτα άλλο από το να ανεβάζει τη διάθεση για κοπάνημα και μπύρες. Ο Μπάμπης ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός όπως πάντα, έκανε τα νιτζακίκς του όπως πάντα και μέχρι να τελειώσει το set, υπήρχε μια μόνιμη ατμόσφαιρα πάρτι δίπλα από τη λίμνη. Love Is A Dog From Hell και High Gain Devil Rockers, είναι δύο δείγματα από το δυναμικό σετ τους.

Σειρά των Black Rainbows να δώσουν πόνο με τις γεμάτες fuzz μουσικάρες τους. Ακόμα και αν δεν είχε κάποιος την ευκαιρία να εντρυφήσει σε όλη τη δισκογραφία τους (καλή ώρα), σίγουρα δεν θα μπορούσε να αντισταθεί στη δυναμική που εξέπεμπαν με κάθε heavy psych κομμάτι τους από το Hawkdope. Οι Ιταλοί Fu Manchu (αν μου επιτρέπεται ο χαρακτηρισμός) ανέβασαν ακόμα περισσότερο τον πήχη και το ελληνικό κοινό το εκτίμησε και ανταποκρίθηκε κατάλληλα με ασταμάτητα headbanging και μικρά pits μπροστά από το stage.

Ως λάτρης του Holy Moon EP, πορώθηκα απίστευτα στο άκουσμα της απίστευτης διασκευής των MC5, Black To Comm και θα το χαρακτήριζα το απόλυτο μακροσκελές jam ως κλείσιμο για την εξαιρετική εμφάνισή τους. Άλλωστε πως να αντισταθεί κανείς στο κάλεσμα του “Come on, come on! Clap your hands!”; Έτσι και έκανε το ελληνικό κοινό. Για τους ενδιαφερόμενους, το τρίο θα επισκεφθεί ξανά την χώρα μας με τις παρακάτω εμφανίσεις:

16/10/2015 Αθήνα – An Club
17/10/2015 Λάρισα – Stage Club
18/10/2015 Ιωάννινα – Μαύρη Τρύπα
19/10/2015 Θεσσαλονίκη

Η ώρα είχε φτάσει 1:45 και τα αστέρια αχνοφαίνονταν πάνω από την λίμνη, όταν οι headliners της ημέρας Samsara Blues Experiment έκαναν την εμφάνισή τους και ακούστηκαν οι πρώτες νότες του Signata Mystic Queen. Ωστόσο, μου πήρε λίγη ώρα να το αναγνωρίσω καθώς διαπίστωσα ότι μου έλειπε η συμμετοχή του σιτάρ, καταλυτικού στοιχείου στην μουσική των Γερμανών ινδουιστών/βουδιστών (δυσκολεύομαι να τα ξεχωρίσω ακόμα, αλλά που θα πάει – θα τα μάθω κάποτε). Ίσως θεωρηθεί ιδιοτροπία από μερικούς, αλλά είμαι της άποψης ότι μία μπάντα θα πρέπει να κάνει ότι καλύτερο μπορεί προκειμένου τα τραγούδια σε μία ζωντανή εμφάνισή της, να ακούγονται ίδια με αυτά του δίσκου. Το γεγονός αυτό δεν σημαίνει ότι δεν απόλαυσα εξίσου τη μουσική τους, που συνεχίστηκε με τα Into The Black, Center Of The Sun, το ξεσηκωτικό Army Of Ingorance, άλλο ένα κομμάτι που δεν αναγνώρισα γιατί ή θα ήταν καινούριο ή δεν το ήξερα (να με συγχωράτε δεν είμαι και ο grand master του stoner), Shringara και Don’t Belong από τον τελευταίο τους δίσκο. Το τρίο αποχώρησε αμίλητο από την σκηνή, επιστρέφοντας μετά από λίγο με το Double Freedom για να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του κοινού, με το For The Lost Souls ωστόσο να παραμένει ανεκπλήρωτη επιθυμία του.

Τον επίλογο της όμορφης αυτής μέρας ανέλαβαν να γράψουν οι Psychedelic Trips To Death, η ατυχία των οποίων συνεχίστηκε με την κιθάρα τους να τους προδίδει και το act τους να μετατρέπεται σε ένα solo jamάρισμα του μπασίστα. Παρόλο που με την παρέα μου είχαμε αποσυρθεί στα τραπέζια της ακούραστης ταβέρνας για να κορέσουμε την βραδινή μας πείνα, απολαύσαμε ιδιαίτερα αυτόν τον (υποθέτω) αυτοσχεδιασμό και το ίδιο έδειχνε και ο αρκετός κόσμος που παρέμεινε πιστός μπροστά από το stage. Όταν επιτέλους βρέθηκε κιθάρα, το neo-psych σχήμα από τη Θεσσαλονίκη απέδειξε την αξία του, με κομμάτια που παρέπεμπαν σε ηλεκτρονικούς Joy Division, μία ευχάριστα αναπάντεχη μίξη, μιας και δεν άνηκε στο εύρος του γούστου μου.

ΒΑΣΙΛΗΣ: Αυτή είναι η πρώτη σας φορά στην Ελλάδα. Ποια είναι τα συναισθήματά σας και οι προσδοκίες σας για αυτή την εμφάνιση, η οποία είναι λίγο παράδοξη για εμάς, μιας και θα περίμενε κανείς να σας δει για πρώτη φορά στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη;

JACK: Είναι ένα φεστιβάλ, σαν από αυτά που έχουμε παίξει στο παρελθόν, όπως σε μικρές πόλεις στη Γερμανία ή την Αυστρία στη μέση του πουθενά, οπότε δεν φαίνεται τόσο τρελό για εμάς να παίζουμε στην εξοχή. Για την ακρίβεια είναι αρκετά ωραίο γιατί μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε την ελληνική εξοχή η οποία είναι πανέμορφη.

[…]

ΒΑΣΙΛΗΣ: Ποιοι είναι οι 5 δίσκοι που θεωρείτε σταθμούς και διαμόρφωσαν τους Elder που έχουμε σήμερα στην Κοκκινόγεια;

NICK: Θα πω Colour Haze. Τώρα, όλα τα άλμπουμ τους είναι παρόμοια, αλλά κυρίως το ομώνυμο τους και το Tempel. Σίγουρα το Red των King Crimson. Δεν ξέρω αν έχετε εσείς κανένα…

JACK: Κοίτα, είναι πάρα πολλά. Θα πω Gentle Giant εγώ.

MATT: Σίγουρα Motorpsycho.

NICK: Ναι, υπάρχουν στιγμές των Motorpsycho [που μας ενέπνευσαν].  Αλλά όταν άκουσα τον Stefan Koglek από τους Colour Haze για πρώτη φορά, έγινε αμέσως μία τεράστια έμπνευση κιθάρας για μένα. Ξεσήκωσα αρκετό από το στυλ του για το Dead Roots Stirring. Ήταν κάτι σαν οδηγός.  Προσπαθούσα να ακούσω τα riffs του, να τα αναλύσω και να καταλάβω πώς τα παίζει.  Αυτό από την μία. Οι Motorpsycho από την άλλη έχουν μία ελεύθερη φόρμα. Μπορούν να γράψουν 20λεπτα τραγούδια, μπορούν να γράψουν και 3λεπτα τραγούδια. Είναι μία πολύ ευέλικτη μπάντα. Οπότε, αυτές είναι οι βασικές επιρροές για εμένα.

[…]

JASON: Πρόκειται να παίξετε σε μερικές ώρες σε ένα από τα μεγαλύτερα ροκ φεστιβάλ της Ελλάδας, ως headliners. Πώς αισθάνεστε για αυτό;

NICK: Είναι ωραίο! Κολακευτικό για την ακρίβεια. Δεν περιμέναμε να είμαστε headliners, γιατί απ’όσο ξέρω την προηγούμενη χρονιά ήταν οι Radio Moscow και είναι αρκετά πιο γνωστοί από εμάς. Είναι ωραίο γιατί ξέρω ότι έχουμε και μεγάλη υποστήριξη από underground σχήματα και τους οπαδούς τους – ξέρετε, τα λιγότερο γνωστά τα οποία δεν θα μπορούσαν να αναδειχθούν χωρίς αυτό το φεστιβάλ.

JASON: Σας ανησύχησαν καθόλου οι πρόσφατες οικονομικές εξελίξεις που συνέβησαν στην Ελλάδα; Σας επηρέασαν με κάποιο τρόπο;

JACK: Ε, ήταν μία σκέψη. Όλα αυτά συνέβησαν όσο ήμασταν σε τουρ στην Ευρώπη και τύχαινε να  συνδεόμαστε στο ίντερνετ και τον υπόλοιπο κόσμο και που και που διαβάζαμε πράγματα όπως “Στην Ελλάδα θα πραγματοποιηθεί δημοψήφισμα.” και ήμαστε σε φάση… “Α, οκ…”

NICK: “…Θα παίξουμε ακόμα εκεί;”

JACK: Ναι, γιατί δεν ξέραμε αν θα υπάρχει ακόμα το ευρώ μέχρι να φτάσουμε εδώ. Αλλά στο τέλος φαίνεται τα πράγματα να δούλεψαν καλά.

JASON: Οπότε δεν είχατε κάποιο πρακτικό πρόβλημα;

NICK: Όχι, κανένα απολύτως.

JASON: Χαίρομαι για αυτό.Ήσαστε σε ένα μεγάλο τουρ σε όλη την Ευρώπη λοιπόν. Πώς ήταν αυτό σαν εμπειρία; Έχετε ξαναβρεθεί τόσο καιρό μακριά από την πατρίδα;

NICK: Ήταν πολύ μεγάλο τουρ. Δεν έχουμε ξανακάνει κάτι τέτοιο για περισσότερο από 4 εβδομάδες στο παρελθόν, οπότε φαντάσου πώς είναι να το διπλασιάζεις. Ωστόσο ήταν τέλεια, ένα ταξίδι στο οποίο ζήσαμε πολλά. Νιώθω σαν να έζησα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου σε αυτό το διάστημα.

JASON: Είχατε καθόλου την δυνατότητα να γνωρίσετε τις χώρες τις οποίες επισκεφθήκατε ή απλά παίζατε σε ένα live και φεύγατε αμέσως για το επόμενο;

NICK: Εξαρτάται. Μερικές φορές που είχαμε τη μέρα ελεύθερη, μπορούσαμε να δούμε κάτι, αλλά δυστυχώς, συνήθως μας απασχολούσε κυρίως να ξεκουραστούμε και έτσι δεν εξερευνούσαμε ιδιαίτερα. Είναι αλήθεια ότι με το τουρ βλέπεις τον κόσμο, αλλά από το δρόμο και μέσα από το τζάμι ενός αυτοκινήτου. Πας να παίξεις σε ένα μαγαζί, πας για ύπνο και ξυπνάς στο επόμενο μαγαζί.

JASON: Οπότε θα λέγαμε ότι είναι κυρίως δουλειά και λιγότερο διακοπές…

JACK: Σίγουρα! Και κάποιες μέρες που είχαμε ελεύθερες, όπως στην Wiesbaden της Γερμανίας όπου ήμαστε εκεί για 2 μέρες, έτυχε να κυκλοφορήσω στο κέντρο της πόλης πέντε-έξι φορές και ήμουν σε φάση ” Α, ναι! Ξέρω την Wiesbaden αρκετά καλά! Ξέρω πώς να πάω στο σταθμό του τρένου!” [Γέλια]

JASON: Για το επερχόμενο show, τι περιλαμβάνει η setlist αν δεν έχετε αντίρρηση να την αποκαλύψετε;

NICK: Είναι μια καλή μίξη από παλιά και καινούρια… Κυρίως κομμάτια από το Dead Roots Stirring και Lore και έχουμε και ένα κομμάτι από το EP μας Spires Burn/Release. Αλλά όχι πολύ παλιά από το ομώνυμο…

JASON: Να πάρει!

[Γέλια]

JASON: Όσον αφορά μελλοντικές σας δουλειές, σκοπεύετε να συμπεριλάβετε κάποια doom στοιχεία (χωρίς να εννοώ να επιστρέψετε στο στυλ του S/T) ή έχετε αφήσει αυτό το ύφος πίσω σας;

NICK: Μου αρέσει η heavy μουσική και τα αργά σημεία στα τραγούδια. Υποθέτω ότι αυτό θα είναι ένα στοιχείο στη μουσική μας για πάντα, απλά φαντάζομαι πως θα αποκτήσει ένα πιο ευρύ φάσμα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πάντως, καθώς μόλις ξεκινήσαμε να γράφουμε κάποια κομμάτια για τον επόμενο δίσκο και ένα από αυτά, βασικά, είναι αρκετά doom-y.

JASON: Ωραία! Η μουσική σας ήταν πάντα μεγάλη έμπνευση για μένα, καθώς δημιουργεί εικόνες από θρυλικές εποχές με χαμένα βασίλεια κλπ, οπότε θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι με μεγάλη σημασία για μένα: Για τι μιλάνε οι δίσκοι σας; Είναι βασισμένοι πάνω σε κάποιο θέμα ή ιστορία που σας επηρέασε;

NICK: Θα μπορούσα να πω ότι όλα τα άλμπουμ είναι θεματικά κατά κάποιο τρόπο. Το ομώνυμο ήταν κυρίως για μυθολογικές ιστορίες, Κόναν ο Βάρβαρος και τέτοια φάση. Οι στίχοι του Dead Roots Stirring είναι εμπνευσμένοι από το βιβλίο “War & Peace” του Leo Tolstoy, μιας και αναφέρεται σε μεγάλα ζητήματα της ανθρωπότητας, το να ζει κανείς έχοντας επίγνωση του θανάτου του και πώς ο άνθρωπος αντιμετωπίζει την ιδέα του να είναι μόνος του στο σύμπαν. To Lore είναι σχεδόν η επέκταση των ίδιων θεμάτων, για ιδέες σχετικά με τη θρησκεία και τη φιλοσοφία και όλα αυτά τα πράγματα που απασχολούν το μυαλό μου. Αλλά τα άλμπουμ δεν είναι βασισμένα σε κάποια συγκεκριμένη ιστορία. Εξαρτάται από το τραγούδι. Για παράδειγμα το τραγούδι Legend από το Lore είναι λίγο διηγηματικό, είχα στο μυαλό μου την Ιωάννα της Λωραίνης, την ηρωίδα της Γαλλίας, αλλά δεν μπορεί κανείς να το αντιληφθεί αυτό διαβάζοντας τους στίχους. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά κατά κάποιο τρόπο ταιριάζει η θεματολογία που έχουν τα άλμπουμ, η οποία έχει να κάνει με διαφορετικές φιλοσοφίες, θρησκεία και μυθολογία που ο άνθρωπος δημιούργησε προκειμένου να εξηγήσει τη ζωή. Μου αρέσει η ιδέα το να γράφω στίχους με τους οποίους μπορούν να ταυτιστούν όλοι οι άνθρωποι, όταν ζούμε σε ένα κόσμο όπου η περισσότερη pop μουσική ασχολείται με την εμφάνιση και θέματα σχετικά με το “εγώ”. Μου αρέσει η ιδέα ενός τραγουδιού το οποίο σχετίζεται με ευρύτερα θέματα μεταξύ όλων των ανθρώπων, ακόμα και αν δεν φαίνεται στο τέλος.

JASON: Οπότε έχετε σκεφτεί ποτέ να φτιάξετε εξολοκλήρου ένα δίσκο βασισμένο σε ένα θέμα; Το ρωτάω αυτό διότι παρακολούθησα πρόσφατα ένα μικρού μήκους animation film για το οποίο γράψατε τη μουσική και το σχεδίασε ο Adrian Dexter, ο γραφίστας σας και μου άρεσε απίστευτα και σκέφτηκα πως ταιριάζει στην μουσική σας.

NICK: Ναι, ήταν πολύ ωραίο και μου άρεσε που έγραψα τη μουσική. Έχουμε σκεφτεί κάποιες φορές για θεματικά άλμπουμ, αλλά είναι αρκετά δύσκολο για εμάς να γράφουμε κατά αυτό τον τρόπο. Γράφουμε τμηματικά και με τρόπους όπου οι στίχοι σίγουρα θα μπορούσαν να διαμορφώσουν ένα concept – θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κάνουν στα Dead Roots Stirring και Lore. Αλλά δεν είναι κάτι που έχουμε μελετήσει πάρα πολύ.

JACK: Αυτά τα τμήματα και κυρίως η φύση της μουσικής είναι κάπως μοναδικά για εμάς – σχεδόν μας βοηθάνε να γράψουμε πρωτότυπα τραγούδια.

JASON: Ώστε η συνεργασίας με τον Adrian Dexter συνεχίζεται, υποθέτω. Διότι ταιριάζετε σαν καλλιτέχνες, ηχητικώς και οπτικώς.

NICK: Ναι, για την ακρίβεια ήταν μαζί μας στο τουρ όλο αυτόν τον καιρό, αλλά όχι σήμερα. Έφτιαχνε animations για τα lives μας, ξέρεις με προτζέκτορες κλπ. Είναι ένας πολύ καλός μας φίλος.

JACK: Ναι, μεγαλώσαμε στη ίδια πόλη όλοι μας.

JASON: Να του δώσετε τους χαιρετισμούς μου και κυρίως τον σεβασμό μου για τα έργα του, που συνόδευσαν τόσο καιρό τη μουσική σας. Κλείνοντας, θα θέλατε να πείτε κάτι στους φίλους σας στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό;

NICK: Σας αγαπάμε, παιδιά! Σας ευχαριστούμε και συνεχίστε να μας εμπνέετε!

JACK: Ευχαριστούμε που μας καλέσατε εδώ για να σας παίξουμε τη μουσική μας!

Αυτοί ήταν οι Elder λοιπόν, παιδάκια. Χάρη στο Βασίλη και την Ευγενία, μάθαμε διάφορα άλλα πράγματα, όπως την άποψή τους για το πού ανήκουν στην μουσική σκηνή, προτιμήσεις σε χώρους για live και άλλα ενδιαφέροντα που θα βρείτε στο δικό τους μέρος της συνέντευξης. Ως φίλος (και) του doom είδους θα κρατήσω πως απ’ ό,τι φαίνεται το πρώτο τους άλμπουμ αποτελεί ενός είδους μαύρο πρόβατο στην δισκογραφία τους και δεν το προβάλουν πολύ (ίσως κουράζονται να κουρδίσουν σε ντο). Κρίμα για εμάς που θα θέλαμε να ακούσουμε το Rrridddle Of Stteeel. Ωστόσο, εξελίσσονται συνεχώς, βαδίζοντας σε όλο και πιο ανεξερεύνητα μονοπάτια της μουσικής. Ο χρόνος θα δείξει που θα τους οδηγήσει αυτό. Σίγουρα κάπου ψηλά.

Επιστρέφοντας στο χώρο του live, πρόλαβα περίπου το δεύτερο μισό του set των Big Nose Attack το οποίο αποδείχτηκε απολαυστικό. Θα γίνω και εγώ γραφικός και θα πω, πως έχω ξεφύγει προ καιρού από την νοοτροπία του μαυροκλειδικού ήχου από τον οποίο έχουν εμπνευστεί οι μεγαλομύτες μουσικοί και έτσι δεν μπόρεσα να τον εκτιμήσω πλήρως. Ωστόσο φαίνεται πως δεν πτοούνται από αυτές τις παρομοιάσεις και έχουν αναπτύξει το δικό τους χαρακτήρα. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως ταίριαζαν απόλυτα στο καλοκαιρινό mood του φεστιβάλ και ο κόσμος το εκτίμησε αυτό.

Απότομη μετάβαση ύφους με τους αστραπιαία ανερχόμενους στην ελληνική σκηνή Stonebringer. Οι post μεταλλάδες ήταν δίχως αμφιβολία η πιο heavy παρουσία σε όλο το διήμερο. Σε αντίθεση με την κοινή γνώμη δεν είμαι ιδιαίτερος φίλαθλος της μουσικής τους ίσως διότι το ένα μου αυτί ακούει death metal μουσική και το άλλο post φωνητικά. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω πως ο χρόνος που έχουν αφιερώσει αποδίδει καρπούς και αυτό φαίνεται μέσα από το ολόφρεσκα κυκλοφορημένο Those Winds και κυρίως στην σκηνική τους παρουσία η οποία είναι εξαιρετικά προσεγμένη. Ακόμα και εγώ δεν αντιστάθηκα να τραγουδήσω μαζί το “οο οοοο, οο οοοο, οο ο οoοο” στο Rubin, μαζί με το υπόλοιπο κοινό που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα αυτό.

Ακόμα μία απότομη μετάβαση στην ένταση, με τους Whereswilder να ανεβαίνουν στο σανίδι. Το Yearling αποτέλεσε ακόμη μια από τις πρόσφατες ελληνικές κυκλοφορίες που είχαν την τιμή να αναδειχθούν στο Fuzztastic Planet Festival. Το περιεχόμενό του: ανάλαφρες, καλοκαιρινές μελωδίες, με stoner πινελιές και δόσεις ψυχεδέλειας, από αυτές που θα βάλεις να ακούσεις όταν έχεις αράξει στην ξαπλώστρα της παραλίας ενώ λιάζεσαι. Ή στην πετσέτα πάνω στο γρασίδι δίπλα από τη λίμνη αδειάζοντας “βερτζάινας” με την παρέα σου. Κοινώς, παιδάκια, ακούστε Whereswilder, είναι worth it.

Η έκπληξη της ημέρας έγινε με τους Temple Of The Smoke, τον μοναδικό δίσκο που είχα προλάβει να ακούσω μόνο μια φορά στο τρένο και μου είχε διεγείρει την περιέργεια για την live εμφάνισή τους. Θα τους χαρακτήριζα ίσως το πιο ταιριαστό συγκρότημα στο όλο space concept του fest καθώς το ρεπερτόριο τους περιλάμβανε ένα ευρύ φάσμα από stoner ριφφάρες μέχρι ψυχεδελικά μπλιμπλίκια, στο άκουσμα των οποίων ακόμα και η 56χρονη θειά σου θα τρίππαρε στους ρυθμούς τους. Εξαιρετική σκηνική παρουσία και εκτέλεση των κομματιών ακόμα και με αυτοσχεδιαστικές παραλλαγές, οι Temple Of The Smoke κατάφεραν να συλλέξουν τις καλύτερες εντυπώσεις και εγώ την τελευταία κόπια τους από το merch booth. Νιεχνιεχνιεχνιεχ.

Και εκεί που αναρωτιόμουν πώς θα είναι η φάση με τους Nightstalker να σπείρουν τον πανικό πρώτα και μετά να βγουν οι λιγότερο διαδεδομένοι στο ελληνικό κοινό Elder, μας ανακοινώνεται ότι έγινε αλλαγή στην σειρά εμφάνισής τους. Ίσως από τις πιο έξυπνες κινήσεις της διοργάνωσης ακόμα και αν έγινε για πρακτικούς λόγους, καθώς οι Έλληνες rockers αποτέλεσαν ένα μεγάλο πόλο έλξης κόσμου στο παρόν φεστιβάλ. Έτσι, η ώρα για την οποία πέρασα 10 ώρες σε βαγόνια τρένου έφτασε νωρίτερα από ότι περίμενα.

Το τρίο από την Μαχασουσε-… Μασαχουσ- ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΣΤΩΝΗ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ έκανε την εμφάνισή του και η τρίχα είχε γίνει κάγκελο. Ο κάθε τυπικός πιωμένος Έλληνας γκάριζε ακόμα και στο soundcheck, κάτι που στην γλώσσα του μεταφράζεται ως ένδειξη ενθουσιασμού και προσμονής για ένα σημαντικό γεγονός και εκεί είχαμε την ευκαιρία να τον θαυμάσουμε στο φυσικό του περιβάλλον. Μετά από μερικά λεπτά αναμονής που μου φάνηκαν σαν αιώνες, ανάβλυσαν από τους ενισχυτές οι πρώτες νότες του μπάσου. Και μετά drums. Και κιθάρα. Ήταν αλήθεια: άκουγα το Dead Roots Stirring ζωντανά. Είναι περιττό να αναφέρω πως η εκτέλεση ήταν αυτούσια με την έκδοση του δίσκου. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως οι υπόλοιποι μουσικόφιλοι, τραγουδούσαν παράλληλα με τον Nick Disalvo, τους δυσεύρετους στίχους του τραγουδιού. Ακολούθησε η μελωδική εισαγωγή του Compendium, η οποία μοιάζει ύποπτα με αυτή του Another Night των Camel, όπως εύστοχα παρατήρησε ο φίλος μου Δημήτρης. Και στη συνέχεια κοπάνημα στα κολοσσιαία riffs του.  Αφού τραγουδήσαμε όλοι “faces change, thought returns to dust-ashen countenance, holy rust-I am compendium!”, ακολούθησε ένας περίεργος χορός των τυμπάνων που αποδείχθηκε πως αποτελούσε την εισαγωγή για την live έκδοση της εξαιρετικής ορχηστρικής σύνθεσης III. Η μπάντα είχε εξαιρετική ενέργεια στη σκηνή, ιδιαιτέρως ο μπασσίστας Jack, που φαινόταν να διασκεδάζει με τα εκτοξευόμενα κουτάκια μπύρας.  

Ύστερα ακόμα ένα κομμάτι από το Lore, το Spirit At Aphelion, στο οποίο ίσως φαινόταν πιο έντονα η απόκλιση από την έκδοση του δίσκου μιας και έπρεπε να περιοριστεί στα τρία βασικά όργανα. Ο frontman των Αμερικάνων ήταν αρκετά επικοινωνιακός με το κοινό και βρήκε την ευκαιρία να σχολιάσει για την αξιόλογη προσπάθεια για την διεξαγωγή του φεστιβάλ και το πόσο χαρούμενοι ήταν που βρίσκονταν για πρώτη φορά στη χώρα μας. Σειρά είχε το Release για να ικανοποιηθούν ακόμα και οι πιο απαιτητικοί θαυμαστές της μπάντας και κλείσιμο με το τρομερό Gemini, το κομμάτι που πιθανόν εισήγαγε τον περισσότερο κόσμο στην μουσική των Elder. Μια μεγάλη στεναχώρια φάγαμε όταν η μπάντα δεν επέστρεψε για το τυπικό encore, παρ όλες τις ικετευτικές μας κραυγές. Ας ελπίσουμε πως θα έχουμε την ευχαρίστηση να τους ξαναδούμε σύντομα από κοντά.

Και ώρα να γίνει ο κακός χαμός με τους αγαπημένους Nightstalker. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγράψουν μία live εμφάνιση τους, καθώς είναι πλέον γνωστοί στους περισσότερους από εμάς. Για τους λίγους μη μυημένους, Nightstalker σημαίνει κοπάνημα, χαβαλές, μαστούρα, πάρτι. Για να γίνω πιο κατατοπιστικός, με κάθε τραγούδι τους, έφευγε και ένα μπροστινό κιγκλίδωμα σε κομμάτια, μέχρι που αφαιρέθηκαν όλα και ο χώρος έγινε ένα με το stage. Έτσι εμφανίστηκαν και τα πρώτα stage dives. Κάθε ζωντανή εμφάνισή τους ανοίγει πλέον με τη ριφφάρα του Go Get Some και συνεχίζει την πορεία της με αντίστροφη χρονολογικά πορεία.

Τραγουδήσαμε “I was old when I was too young – I was wrong when I was just right” στο Superfreak, Brainmaker από το υπέρτατο Use, σατανικά ναρκωτικά από το μακρινό διάστημα στο All Around, τσιγαροεγκαύματα στα χέρια μας στο Just A Burn, Voodoo U Do, η καταραμένη η γραμμή στο Line, Soma, συγκινηθήκαμε στο This Is U, κ@@λώσαμε τη ζωή μας με το bass solo του Baby, God is Dead και σπρωχτήκαμε ανελέητα στο Trigger Happy. To encore των “Στώκων” περιλάμβανε το εκρηκτικό Dead Rock Commandos και Children Of The Sun στο οποίο για άλλη μια φορά ανέβηκαν οι -γραφικοί πλέον- φανατικοί του, πάνω στην σκηνή για να το τραγουδήσουν.