Εύα ΒασιλοπούλουΟ Billy “The Great” Hope είναι πρωταθλητής boxer στην κατηγορία Light Heavyweight. Το πρόβλημά του είναι ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί τον θυμό του, πράγμα που οδηγεί σε ένα τραγικό γεγονός που προκαλεί την πτώση του. Όταν του παίρνουν την κόρη του (Oona Lawrence) μακριά από αυτόν, αφήνει την εκπαίδευσή του στα χέρια του καταπτοημένου προπονητή Titus “Tick” Wills (Forest Whitaker) ώστε να προσπαθήσει να κάνει ένα δυναμικό comeback και να την πάρει πίσω.
Αρχικά, ας ξεκαθαρίσουμε ότι το Southpaw δεν αποτελεί άλλη μια ταινία για το boxing. Ναι ok, ανοίγει με έναν αγώνα πυγμαχίας και τελειώνει με άλλον ένα, και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι είναι φαινομενικά ισάξιοι με αυτούς που προβάλλονται στο HBO και σε άλλα Pay Per Views, αλλά όσο ξετυλίγεται αυτός ο κόσμος, βλέπουμε έναν πυγμάχο από το απόγειο της καριέρας του να πιάνει τον απόλυτο πάτο και το ταξίδι του προς την ανάκαμψη, μας διδάσκει μαθήματα ζωής.
Γνωρίζουμε τον Billy Hope αφού επιτυχώς έχει κερδίσει ένα ματς για τη διατήρηση του τίτλου του, Light Heavyweight, χρησιμοποιώντας το αντισυμβατικό στυλ του. Ο Billy έχει μια κόρη και μια γυναίκα (Rachel McAdams) τις οποίες αγαπάει πολύ και για χάρη τους θα εγκατέλειπε την καριέρα του ώστε να αφοσιωθεί σε αυτές, αλλά όταν ένας αθυρόστομος νεαρός με το όνομα Miguel Escobar ξεπερνάει τα όρια με βωμολοχίες κατα του Hope, εκείνος επιτίθεται. Το περιστατικό αυτό οδηγεί σε άσχημη τροπή τη ζωή του, καθώς χάνει την οικογένειά του και ο ίδιος αρχίζει να καταρρέει ψυχολογικά: κάνει χρήση ναρκωτικών, καταστρέφει την καριέρα του και βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο. Την κατάσταση χειροτερεύει ο φιλόδοξος, συμφεροντολόγος manager του, τον οποίο ενσαρκώνει ο 5Ocent, αφού τον παρατάει μην έχοντας κάποιο επαγγελματικό κέρδος από αυτον πια.
Ταινίες που μιλούν για την πτώση από τη δόξα και τα φώτα στο χώρο του αθλητισμού δεν αποτελούν καινούρια ιδέα στην μεγάλη οθόνη. Αυτό που μας κάνει να επενδύσουμε στην εν λόγω ταινία είναι ο ξεκάθαρος, ωμός τρόπος που σκιαγραφείται η ιστορία του Billy. Επιτυχώς ο σκηνοθέτης Antoine Fuqua (The Equalizer) και ο σεναριογράφος Kurt Sutter (“The Sons of Anarchy”) αποφάσισαν να επικεντρωθούν εν τέλει, στη δυναμική των προσώπων παρα να φτιάξουν άλλη μια ταινία για τον κόσμο του boxing, γιατί με αυτό τον τρόπο απέφυγαν τις συγκρίσεις και έφτιαξαν μια ταινία που ξεχωρίζει. Όσο δύσκολο και αν μας είναι να παρακολουθήσουμε την σκληρή και απότομη πτώση του Billy Hope από την αίγλη και τη δόξα, και ειδικά τον αγώνα του να ξανακερδίσει την κόρη του, της οποίας τη φροντίδα έχει αναλάβει ίδυρμα, ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος ώστε να ξανασταθεί στα πόδια του και να χτίσει όσα γκρεμίστηκαν από την αρχή.
Η πιο επιτυχής σύγκριση, κατα τη γνώμη μου, είναι αυτή του Southpaw με το Raging Bull του Martin Scorsese κυρίως λόγω της μεταμόρφωσης του πρωταγωνιστή Jake Gyllenhaal ώστε να αναλάβει τον ρόλο του Billy Hope. Δεν πρόκειται μόνο για τη σωματική αλλαγή ή για την σκληρή εξάσκηση για να αποκτήσει τα απαραίτητα skills στο άθλημα του boxing αλλά και για την αλλαγή στις κινήσεις του και στον τρόπο ομιλίας του ώστε να ξεχάσουμε τελείως τον ηθοποιό πίσω από τον ρόλο. Μόλις προσαρμοστούμε στον τρόπο με τον οποίο ο Billy μιλάει ή μάλλον ψελλίζει, παρατηρούμε ότι ο Gyllenhaal έχει δημιουργήσει έναν πολύπλευρο χαρακτήρα που όμως δεν θα είχε την αξία που κατάφερε να έχει αν δεν τον στήριζαν και οι απίστευτες ερμνηνείες του υπόλοιπου ταλαντούχου cast. Μια μικρή παρατήρηση είναι ότι οι δραματικές σκηνές στο έργο είναι λίγο παρατραβηγμένες όμως τελικά κατα γενική ομολογία η ιστορία φαντάζει απόλυτα αληθινή.
Πολύ παραπάνω από μια ταινία για boxing, το Southpaw είναι ένα σαγηνευτικό film, γεγονός που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ερμηνεία του Gyllenhaal, του οποίου η υποκριτική ικανότητα έχει εκτοξευτεί σε άλλο επίπεδο.
“It’s about as close to a modern-day street level Rocky we may ever see.” – IMDB