Χρήστος ΡούκοςΑγαπητοί αναγνώστες του Frapress.gr, μετά από μια μακρά περίοδο μη συμμετοχής μου στις διαδικασίες του site λόγω στρατιωτικών υποχρεώσεων αποφάσισα να «λύσω την σιωπή μου» και να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που με βασανίζουν καιρό τώρα και έχουν να κάνουν με όλα αυτά που έχουν συμβεί στη χώρα μας τους τελευταίους 6 μήνες. Γι’ αυτό λοιπόν πάρτε ένα αναψυκτικό στο χέρι, καθίστε αναπαυτικά κι ετοιμαστείτε ν’ αρχίσουμε μαζί ένα ταξίδι-flashback σε όλα αυτά που συνέβησαν αλλά και συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Εκλογές Ιανουαρίου 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει να πάρει την νίκη απέναντι σε μια αποδυναμωμένη και κοινωνικά καταδικασμένη Νέα Δημοκρατία αλλά δεν καταφέρνει να αποσπάσει ένα ποσοστό ικανό να του δώσει την πλειοψηφία των εδρών της Βουλής οπότε και αναγκάζεται να συμμαχήσει με τους ΑΝ.ΕΛ (μια συμμαχία που την περίμενε μέχρι και ο τελευταίος Έλληνας). Οι πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης Τσίπρα θέλουν να δείξουν πως εκείνοι δεν είναι σαν τους άλλους. Πωλήσεις κρατικών οχημάτων που χρησιμοποιούνταν από βουλευτές, πώληση του ενός εκ των δυο πρωθυπουργικών αεροσκαφών και άλλες τέτοιες παρόμοιες κινήσεις συνθέτουν το γεγονός που ανέφερα παραπάνω. Κινήσεις δηλαδή εσωτερικού χαρακτήρα προς τέρψιν του Ελληνικού λάου.
Στη συνέχεια, αρχίζει η ανηλεής μάχη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ένα Eurogroup διαδεχόταν το άλλο, η μια πρόταση διαδεχόταν την άλλη και λύση δεν προέκυπτε με κανέναν τρόπο. Πηγαίναμε από Πέμπτη σε Τρίτη και από Δευτέρα σε Παρασκευή. Τα φώτα όλον αυτόν τον καιρό ήταν πάνω στον πρώην Υπουργό Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, αφού με το στυλ του και την προσωπικότητά του είχε κεντρίσει τα βλέμματα του ξένου τύπου αλλά και των ξένων ηγετών. Έτσι λοιπόν πέρναγε ο καιρός μέχρι την στιγμή που ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε πως θέτει σε δημοψήφισμα μια από τις προτάσεις των θεσμών η οποία βέβαια είχε αποσυρθεί και από το τραπέζι. Σχετικά με το δημοψήφισμα έχω να πω, πως κατά την προσωπική μου γνώμη το χρονικό διάστημα, ο τρόπος που τέθηκε το ερώτημα αλλά και το ίδιο το ερώτημα ήταν λανθασμένα. Η κοινωνία ήδη περνούσε πολλά δεν υπήρχε τώρα λόγος επιπλέον επιβάρυνσής της. Πάρα ταύτα, το δημοψήφισμα αποτελεί μια μορφή άμεσης δημοκρατίας γιατί είναι ένα εργαλείο που δίνει τον λόγο στην ίδια την βάση της δημοκρατίας: το λαό.
Έτσι λοιπόν εισερχόμαστε σε μια περίοδο που κυριαρχούν τα capital controls και οι τεράστιες ουρές σε οποιαδήποτε ΑΤΜ σε όλη την χώρα. Ο κόσμος συρρέει να βγάλει λεφτά ανησυχώντας για το τι του ξημερώνει το αύριο, υποκινούμενος παράλληλα από ένα σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα ιδιωτικών μέσων που χρόνια τώρα κάνει την τρίχα τριχιά και ξεχνώντας τον πραγματικό του ρόλο παραπληροφορεί και τρομοκρατεί τους Έλληνες πολίτες. Η προπαγάνδα υπέρ του ΝΑΙ δίνει και παίρνει δημιουργώντας ένα κλίμα διχασμού σε ένα λαό ο οποίος έχει στο αίμα του το φιλοεμφυλιακό στοιχείο (αυτό προκύπτει από την ίδια την Ελληνική ιστορία ανά τους αιώνες και δεν αποτελεί προσωπική μου εκτίμηση σε περίπτωση που βιαστείτε να μου επιτεθείτε). Τίποτα όμως από αυτά δεν φοβίζει τον Έλληνα ο οποίος πάλι με βάση την ιστορία του λέει για ακόμη μια φορά ένα μεγάλο ΟΧΙ άσχετα αν δεν ήξερε σε τι. Όπως είπα και προηγουμένως, από την στιγμή που η πρόταση για την οποία και έγινε το δημοψήφισμα είχε τεθεί εκτός τραπεζιού, πάρα πολλοί ψήφισαν ΟΧΙ είτε γιατί ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα στους ξένους τοκογλύφους, είτε γιατί επιθυμούσαν ρήξη με τους εταίρους είτε ακόμα και γιατί ήθελαν έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Όπως και να έχει, η νίκη του ΟΧΙ ήταν συντριπτική και για μένα αποτύπωνε μια κραυγή κατά των μνημονίων και όλων εκείνων των μέτρων που έχουν καταβαραθρώσει την Ελληνική κοινωνία χρόνια τώρα.
Τελειώνει και το δημοψήφισμα. Το αποτέλεσμα ξεκάθαρο. Το γενικότερο συμπέρασμα: βρείτε λύση. Μια λύση εντός της Ευρώπης που δε θα συνεχίσει όμως να φέρνει τον Ελληνικό λαό στα όριά του. Μια εβδομάδα μετά τη λήξη του δημοψηφίσματος ανακοινώνεται ότι η Ελληνική κυβέρνηση κατέληξε σε συμφωνία με τους ξένους θεσμούς. Αυτό παρεμπιπτόντως εν μέσω της παραίτησης του Γιάνη Βαρουφάκη. Η συμφωνία ήταν περίπου η ίδια με αυτήν που κληθήκαμε να ψηφίσουμε ΟΧΙ, παρακινούμενοι και από την ίδια την κυβέρνηση την Κυριακή 5 Ιουλίου. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας παραδέχτηκε ότι απειλήθηκε με Grexit αν δεν προέκυπτε σύντομα μια συμφωνία αποδεκτή απ’ όλες τις πλευρές. Και εδώ μου γεννιούνται διάφορα ερωτήματα: Κατά πόσο είναι λογικό να συνδιαλέγεσαι με άτομα που υπερβαίνοντας τις αρμοδιότητές τους κάνουν ότι θέλουν αψηφώντας τη βούληση ενός ολόκληρου λαού, παραμερίζοντας παράλληλα τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνησή του; Που βρίσκεται η έννοια της δημοκρατίας μέσα σε όλο αυτό; Γιατί ένα τεράστιο ΟΧΙ μετετράπη σε ένα τεράστιο ΝΑΙ μέσα σε μόλις μία εβδομάδα; Μήπως όλες αυτές οι ενέργειες ήταν μόνο για τα μάτια του κόσμου και οι πραγματικές αποφάσεις ήταν προειλημμένες; Πριν ακόμα προλάβω να ξανασκεφτώ και εγώ ο ίδιος αυτά τα ερωτήματα έρχονται στη Βουλή ψηφοφορίες για προαπαιτούμενα και άλλα μέτρα που οδηγούν σε ένα 3ο μνημόνιο. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Ποτάμι ψηφίζουν Ναι σε όλες τις ψηφοφορίες όπως το ίδιο κάνουν και οι ΑΝ.ΕΛ. Τα πράγματα όμως στον ΣΥΡΙΖΑ θα είναι διαφορετικά.
Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκης (και όχι μόνο) είναι πλέον κάθετα αντίθετοι με το δρόμο που δείχνει να παίρνει η κυβέρνηση. Το δρόμο του μνημονίου. Ένα κόμμα που προεκλογικά δήλωνε πως θα σκίσει τα μνημόνια φαίνεται τελικά έτοιμο ν’ ασκήσει τα μνημόνια. Οι διαδικασίες που συντελούνται στο εσωτερικό του κόμματος τον τελευταίο καιρό είναι μεγάλες με τον κ. Λαφαζάνη να κάνει πρόβα το προεδρικό κουστούμι (αυτό σε περίπτωση ανεξαρτητοποίησης του από τον ΣΥΡΙΖΑ και δημιουργίας ενός δικού του κόμματος). Ότι και να γίνει στο προσεχές μέλλον όλα δείχνουν πως τα πράγματα είναι ρευστά και οι κίνδυνοι που περιτριγύριζαν την Ελλάδα όλο αυτό το διάστημα δεν δείχνουν να εξαφανίζονται εύκολα.
Πριν ολοκληρώσω το άρθρο αυτό και σας αφήσω κι εσάς ήσυχους να πάτε σε κάποια παραλία και να λιαστείτε, θέλω να παραθέσω κάποια πράγματα που πλέον τα έχω στο μυαλό μου ως δεδομένα:
Δεδομένο 1ο: Το χρέος ΔΕΝ είναι βιώσιμο
Αν το χρέος δεν ελαφρυνθεί ή αν δεν διαγραφεί μονομερώς, δεν υπάρχει περίπτωση αποπληρωμής του στον αιώνα τον άπαντα. Πρόκειται καθαρά για ένα λογιστικό-πλασματικό χρέος που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα της Ελληνικής οικονομίας.
Δεδομένο 2ο: Τα μνημόνια ΔΕΝ φέρνουν την ανάπτυξη
Κάτι που πρέπει να καταλάβει οποιαδήποτε Ελληνική κυβέρνηση από εδώ και στο εξής. Με λύπη μου παρατηρώ ότι η τωρινή το έχει ξεχάσει. Όσο τα ανεκδιήγητα μέτρα που προβλέπονται από τα μνημόνια συνεχίσουν να εφαρμόζονται, η Ελληνική κοινωνία δεν πρόκειται να βγει από το τέλμα μέσα στο οποίο βρίσκεται.
Δεδομένο 3ο: Η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση ΔΕΝ αποτελεί λύση
Το κλίμα που έχει διαμορφωθεί μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για εμάς αυτή τη στιγμή είναι αρνητικό αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μια έξοδος μας θα λύσει προβλήματα. Ίσα ίσα θα δημιουργήσει νέα. Όταν κάτι δε μας αρέσει μένουμε, παλεύουμε και προσπαθούμε να το αλλάξουμε από μέσα. Μια έξοδος της Ελλάδας θα ήταν καταστροφική όχι μόνο για την χώρα μας αλλά και για τις υπόλοιπες χώρες της Ένωσης.
Δεδομένο 4ο: Οι Ελληνικές κυβερνήσεις ΔΕΝ λύνουν τα προβλήματα
Οι Ελληνικές κυβερνήσεις δυστυχώς μέχρι τώρα φαίνονται ανίκανες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Όλες ανεξαιρέτως μοιάζουν να είναι παγιδευμένες μέσα σε μνημονιακές πολιτικές που δεν τους αφήνουν περιθώρια πρωτοβουλιών και αρνούνται να σκεφτούν τους εαυτούς τους έξω και πέρα από αυτές.
Ελπίζοντας πως δεν σας κούρασα, κάπου εδώ, θα ολοκληρώσω το άρθρο αφήνοντας εσάς τους ίδιους να αναρωτηθείτε για ορισμένα πράγματα. Μέσα απ’ όλα μου τα άρθρα μέχρι τώρα στο Frapress αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να σας δίνω τροφή για σκέψη και όχι να το παίζω εξυπνότερος ή πιο διαβασμένος και ψαγμένος από εσάς. Η κατάσταση που έχουν φτάσει τα πράγματα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σημείο, βαδίζει σε ένα τεντωμένο σχοινί. Το αύριο φαντάζει πιο δυσοίωνο από ποτέ. Ασχέτως όμως από αυτά δεν πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας για ένα καλύτερο αύριο, γεμάτο προοπτικές και λύσεις που θα είναι ιδανικές για την σωτηρία της χώρας μας. Σε κάτι τέτοιες στιγμές, όμως, θυμάμαι ένα από τα πιο αγαπημένα μου αποφθέγματα: «Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή». Και η αυγή μπορεί και πρέπει να έρθει…