Ευα ΜπεσλεμέΣτις 21 Ιουλίου,το φετινό Rockwave Festival έλαβε τέλος με μία ξέφρενη γιορτή. Πρωταγωνιστής της βραδιάς, δεν ήταν άλλος, από τον Manu Chao έχοντας ως υποστήριξη ένα δυναμικό line up, που προηγήθηκε. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
Γύρω στις 17:00, η Dj Spery, ανέβηκε στην σκηνή για να κρατήσει συντροφιά, για περίπου μία ώρα, στους λιγοστούς παρευρισκόμενους, που μόλις είχαν φθάσει στο χώρο. Η μουσική της, σε έθνικ και βαλκανικούς ρυθμούς, ήταν η καλύτερη έναρξη της βραδιάς και η ίδια παρέμεινε ευδιάθετη,πάρα το γεγονός ότι έπαιζε για ένα μικρό αριθμητικά κοινό.
Την σκυτάλη παρέλαβαν οι LES SKARTOI, ένα εννεαμελές γκρουπ από την Πάτρα, με σκα και ρέγκε στοιχεία. Λίγο μετά την είσοδο τους στην σκηνή, το γρασίδι άρχισε να γεμίζει από παρέες, ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που χόρευαν ακατάπαυστα στους ρυθμούς τους. Παρουσίασαν τόσο δικά τους κομμάτια όσο και μία σειρά από διασκευές, όπως το «Take Another Piece of My Heart» της Janis Joplin και το «I Wanna Be Sedated» των Ramones.
Σειρά είχαν οι FUNDRACAR, πρόκειται για μία ιδιαίτερη μπάντα που ίσως δεν είναι για όλα τα γούστα. Προσωπικά τους είχα ξανακούσει στην Ικαρία και μου άρεσαν. Ωστόσο, δεν τους υποδέχτηκαν όλοι το ίδιο θερμά. Όπως και οι LES SKARTOI, έτσι και αυτοί έπαιξαν δικά τους κομμάτια, με πιο γνωστά το «Γκόμενες Φάνκυ» και το «OBI-WAN KENOBI» αλλά και ορισμένες άλλες διασκευές. Για το τέλος, κράτησαν το «Αγάπη ψάχνεις», το οποίο ερμήνευσαν μαζί με τον Εισβολέα.
Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει, όταν στην σκηνή ανέβηκαν οι Baildsa, μία μπάντα από την Θεσσαλονίκη, με έντονα βαλκανικά και σκα στοιχεία, που ξεσήκωσε, πραγματικά, μονομιάς το κοινό, αφήνοντας θετικές εντυπώσεις. Δεν χωρά αμφιβολία, ότι ήταν η καλύτερη επιλογή , για να προετοιμάσει τον κόσμο για αυτό που θα ακολουθούσε. Στην αρένα ο χορός και το κέφι δεν είχαν σταματημό. Μερικές από τις καλύτερες στιγμές τους, ήταν το «Βaildsa», το «USB» και η διασκευή του «Φυσάει Κόντρα» των Active Member.
…και η στιγμή που όλοι περιμέναμε, είχε φτάσει! Στις 22:30, εμφανίστηκαν στην σκηνή τα πρώτα μέλη των MANU CHAO LA VENTURA , λαμβάνοντας χιλιάδες χειροκροτήματα και επευφημίες. Ο Manu Chao βγήκε στην σκηνή, ευχαρίστησε την Ελλάδα, χαιρέτησε το κοινό και η γιορτή πήρε φωτιά.
Το set list ήταν πλούσιο με κομμάτια απ’ όλη τη δισκογραφία του, χωρίς να αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Η μετατόπιση από το ένα κομμάτι στο άλλο γινόταν με τρόπο περίτεχνο, ήταν μία μίξη πολλών διαφορετικών κομματιών που διαρκούσε για λίγα λεπτά. Αν πρέπει να περιγράψουμε την κατάσταση που επικρατούσε στην αρένα, με μία μόνο φράση, αυτή είναι σίγουρα το «ατελείωτο ξεφάντωμα». Είτε ήξερες τα τραγούδια, είτε καταλάβαινες τους στίχους, είτε πάλι τίποτα από τα δύο, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: ασταμάτητο κέφι και χορός!
Το budget της παραγωγής ήταν εμφανώς μειωμένο. Απουσίαζαν από την σκηνή τα μεγάλα Video Wall, που μας έχει συνηθίσει το Terra Vibe, καθώς και τα κομφετί στην λήξη της βραδιάς, με αφορμή την επέτειο των 20 χρόνων του RockWave Festival. Είχαν όμως καμία σημασία όλα αυτά;
Καμία! Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι ίσως ήταν η καλύτερη εμφάνιση του φετινού RockWave Festival, ίσως πάλι και μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρευρεθεί. Ο Manu Chao και οι LA VENTURA απέδειξαν πως ένα live δεν χρειάζεται τα εντυπωσιακά εφέ και τον αψεγάδιαστο ήχο, παρά μόνο, την επαφή με τον κόσμο και τη διάθεση για μουσική. Και ο Manu Chao, διέθετε πολύ και από τα δύο! Έμεινε στην σκηνή για περίπου δυόμιση ώρες (ναι, καλά ακούσατε), βάζοντας κυριολεκτικά φωτιά σε σκηνή και αρένα.
Καλύτερες στιγμές της εμφάνισης του; Δύσκολο να επιλέξεις μόνο λίγα κομμάτια. Από το Mr Bobby, King of Bongo, Clandestino, Que Paso Que Paso, Me Gustas Tu,Hey Bobby Marley,Welcome to Tijuana, El Desaparecido,μέχρι το Rumba de Barcelona, Mala Vida και Radio Bemba η αρένα δεν έχασε λεπτό τον παλμό της.
Στις μικρές παύσεις ανάμεσα στα κομμάτια, ο Manu Chao δεν έχανε την ευκαιρία να ευχαριστεί την Ελλάδα και να ξεσηκώνει το κοινό φωνάζοντας ¿«que pasa por la calle»?, ελληνιστή «τι συμβαίνει στον δρόμο»; Καθώς και το γνωστό, στους φαν του, «pase lo que pase, sea lo que sea, proxima estación… esperanza», δηλαδή « ότι είναι να γίνει ας γίνει , ας είναι ότι είναι, επόμενη στάση.. η ΕΛΠΙΔΑ».
Σ’ευχαριστούμε Manu!
*Φωτογραφίες: Γιάννης Νέγρης