Σταυρούλα Κολοβέρου
Η εμπειρία του να ταξιδέψεις στην Ινδία…
Ινδία. 13/6/2013 Ώρα προσγείωσης: 05:40πμ.
Βγαίνω από το αεροδρόμιο και με τυλίγει κατευθείαν ένα πυκνό κύμα ζέστης! Κόσμος παντού γύρω μου, να με προσπερνάνε, να με ρωτάνε για ταξί και να με κοιτάνε. Μάτια, μάτια, μάτια παντού. Να με κοιτάζουν συνέχεια. Να με κοιτάζουν από πάνω μέχρι κάτω. Σαν κάτι περίεργο, σαν κάτι που δεν έχουν ξαναδεί. Και πώς να αντιδράσω στα τόσα μάτια; Με τι μάτια να αντικρύσω τόσα μάτια, τέτοια μάτια; Έσκυβα το κεφάλι από ντροπή ή από φόβο. Δεν ξέρω. Ή απλώς κοιτούσα αλλού. Το πιο εύκολο!
Εδώ, είναι το πιο εύκολο να γυρίζεις το κεφάλι στην πραγματικότητα! Στην αληθινή πραγματικότητα! Πού να πρωτοκοιτάξεις; Τι να πρωτοαισθανθείς; Και τελικά, τι να αισθανθείς; Λύπηση; Ενοχή; Φόβο; Γι’αυτό λέω, είναι ευκολότερο να μην γυρίζεις καν να κοιτάξεις!
Εδώ κοιτάζεις, δεν βλέπεις! Γιατί δεν θέλεις να χαλαστείς. Γιατί είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι είσαι όχι μόνο τυχερός, αλλά ευλογημένος που δεν είσαι σε αυτή τη θέση. Θεωρούμε δεδομένο καμιά φορά αυτό που έχουμε και για να το υποστηρίξουμε αυτό, επιλέγουμε να κοιτάμε μόνο το καλύτερο και ποτέ το χειρότερο. Έτσι, για να πείθουμε τον εαυτό μας ότι εντάξει δεν είμαστε και τόσο τυχεροί και να έχουμε και λίγο πάτημα για να γκρινιάζουμε για ό,τι μας συμβαίνει. Αν όμως αποφασίσεις να δεις και να γευτείς αυτή τη πραγματικότητα, δεν θα πρέπει να απογοητευτείς που θα τη βρεις σκληρή, άδικη, άνιση. Όμως μόνο έτσι, θα γνωρίσεις μια άλλη χώρα και πραγματικά θα αλλάξεις και θα εκτιμήσεις πολλά πράγματα που θεωρείς πολύ περισσότερο από δεδομένα. Είναι επιλογή. Και μόνον.
Η Ινδία δεν με έχει σοκάρει σαν χώρα. Δε με σοκάρει η τεράστια φτώχεια και εξαθλίωσή της. Γιατί ήξερα ότι θα είναι έτσι και ήταν κάτι που αποδέχτηκα από την αρχή. Αν όμως πρέπει να είναι έτσι, αυτό είναι ένα άλλο θέμα!
Αυτό που με έχει σοκάρει είναι εικόνες.
Με σόκαραν τα παιδιά στα φανάρια που ζητιάνευαν και μας πήραν το νερό μέσα από τα χέρια. Αυτά τα παιδιά με τα μεγάλα μάτια τα επιβλητικά, που σε καρφώνουν κατευθείαν στην καρδιά. Με σόκαρε όταν είδα ένα άνθρωπο χωρίς πόδια, να κυλιέται σα βαρέλι στο κέντρο του δρόμου και να σέρνει μαζί του ένα μπολ και να ζητιανεύει. Δε σβήνεται εύκολα. Με σόκαρε όταν είδα να μας ακολουθούν περίπου 20 άντρες, σε ένα μνημείο που είχαμε επισκεφτεί και να μας φωτογραφίζουν απροκάλυπτα. Υπάρχουν πράγματα πολλά που σε σοκάρουν ή που μπορούν να σε σοκάρουν, αλλά εξαρτάται και από το πόσο θα το αφήσεις εσύ να σε επηρεάσει. Είναι περίεργο, ειδικά στην αρχή.
Αυτοί οι ήρωες της πραγματικότητας, που με σόκαραν περισσότερο, με άφησαν άφωνη, άπραγη. Γιατί τόση πραγματικότητα, πού να χωρέσει σε ένα μυαλό; Δεν έχω λοιπόν κανένα στιγμιότυπο, καμία φωτογραφία δηλαδή. Γιατί οι μνήμες… σού φέρνουν πίσω τις στιγμές, τα συναισθήματα, σε ταλαιπωρούν και σε επαναπροσδιορίζουν. Ίσως λοιπόν να’ναι καλύτερα έτσι, αρκούν οι μνήμες να στοιχειώσουν έναν άνθρωπο.
Κι επειδή η Ινδία είναι μια χώρα multi- σε όλα της, δε θα μπορούσε να μην είναι έτσι και οι μελλοντικές μας αναμνήσεις. Ινδία: multi-cultural, multi-national, multi-coloured και multi-tasker (όχι!! είναι η εξέρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα multi- !!)
Έτσι λοιπόν, υπάρχουν και πολλά πράγματα που με εκπλήσσουν θετικά ή μάλλον πολύ θετικά! Και αυτά είναι πολλά! Είναι οι άνθρωποι με όλες οι ιστορίες που κουβαλάνε για αυτή τη χώρα, είναι το φαγητό, η ξεχωριστή κουλτούρα, είναι η ιστορία και πολλά πολλά άλλα. Οι άνθρωποι εδώ είναι ευαίσθητοι, αλληλέγγυοι…
…και γενναιόδωροι. Πολύ γενναιόδωροι. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση μια οικογένεια, που έτρωγε σε μια παράγκα στην άκρη του δρόμου, και όταν πλησίασα, μου είπαν να καθίσω και μου έβαλαν φαγητό. Από το τίποτε που είχαν, βρήκαν φαγητό και για μένα. Που δεν με ήξεραν, που δεν το ζήτασα καν…
Άλλωστε εδώ δεν μπορείς να αρνηθείς το φαγητό. Επιμένουν. Πολύ! Ανακάλυψα ότι μου αρέσουν τα καυτερά και το φαγητό εδώ είναι παράδεισος! Τρώω ωμό chili, gol gappe και καυτερό aloo chop και πλέον έχω και πιστοποιητικό αντοχής στα καυτερά, υπογεγραμμένο από Ινδό.
Parantha
Traditional food mixed
Butter Chicken
Tawa Chicken
Και πέρα από αυτόν τον παράδεισο, υπάρχει άλλος ένας. Αυτός των αγορών. Είναι εμπειρία μόνο και το να πας σε μια αγορά. Με πλανόδιους και παιδιά να σε περικυκλώνουν και με όλα τα φανταχτερά χρώματα γύρω σου. Οι παραδοσιακές νοστιμιές των μικροπωλητών, πλημμυριζουν την αγορά και τους δρόμους. Μπλέκονται μεταξύ τους και σε συνεπαίρνουν. Δε σε αφήνουν να μην δοκιμάσεις! Δε σε αφήνουν να μην αντυπωσιαστείς… Μα και η χαρά και η τέχνη του παζαρέματος, είναι μιά άλλη λατρεία των αγορών! Κάθε παζάρεμα και μια νέα ιστορία. Κάθε ιστορία και μια απατηλή ανάμνηση. Μια μικρή νίκη ή μια μικρή ήττα. Θέλει γνώση και εμπειρία η διαπραγμάτευση, θέλει τρόπο και τεχνική. Ειδικά όταν αυτό το βάζο ή το κόσμημα ή το ύφασμα που διαπραγματεύεσαι, το θέλεις πολύ! Αλλά το παζάρεμα, ακόμα και σε μιά φτωχή αγορά της μακρινής Ινδίας -που δεν ξέρει κανείς ότι υπάρχει- χρειάζεται κατανόηση και σεβασμό. Η πλεονεκτική μου θέση, δεν έπρεπε ποτέ να γίνει αφορμή για “λεηλασία”, όσο θελκτικό κι αν ήταν στη σκέψη…
Είναι πολλά, πάρα πολλά αυτά που θα μπορούσα να γράψω για αυτή την εμπειρία στην Ινδία. Αλλά νομίζω ότι ο μόνος τρόπος για να καταλάβει κανείς, είναι να το ζήσει!
Υ.Γ. Και το must της Ινδίας!
