Μάκης ΣερεπίσοςΟι τελευταίες μέρες ήταν αρκετά έντονες και δύσκολες για την Ελλάδα. Δημοψήφισμα, κλειστές τράπεζες, πολιτική και κοινωνική αναταραχή σημάδεψαν και σημαδεύουν την ζωή στη χώρα μας. Ενώ όμως συμβαίνουν όλα αυτά, μία μικρή και φτωχή χώρα της Λατινικής Αμερικής πανηγυρίζει έξαλλα από το προηγούμενο Σάββατο, μέσα σε ένα κλίμα απίστευτης χαράς. Γιατί; Γιατί η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Χιλής κατέκτησε το πρώτο Κόπα Αμέρικα της ιστορίας της!
Η “La Roja” ,όπως είναι το προσωνύμιο της, κατέκτησε τον τίτλο επικρατώντας με 4-1 στα πέναλντι της Αργεντινής, σε έναν τελικό που δεν είχε γκολ στη κανονική του διάρκεια αλλά και στην παράταση, και δεν διεκδίκησε δάφνες ποιότητας. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για την διοργάνωση συνολικότερα, καθώς λόγω κούρασης και ιδιοσυγκρασίας των Λατινοαμερικάνων το θέαμα ήρθε σε δεύτερο ρόλο και επικράτησε ο αργός ρυθμός, η δύναμη, ο τσαμπουκάς και σε πολλές περιπτώσεις τα αντιαθλητικά μαρκαρίσματα. Και όλα αυτά με την ανοχή της κάκιστης διαιτησίας.
Ο τελικός ανάμεσα στις δύο αυτές ομάδες ήταν λίγο πολύ αναμενόμενος, καθώς θεωρήθηκαν και απέδειξαν πως είναι – αυτή την εποχή- οι καλύτερες της Λατινικής Αμερικής. Σε αυτό βέβαια συντέλεσε η τιμωρία του Suarez που αποδυνάμωσε την προηγούμενη κάτοχο του τροπαίου Ουρουγουάη, η για ακόμα μία φορά απαράδεκτη Βραζιλία που δε θυμίζει σε τίποτα τις παλιές ένδοξες μέρες του παρελθόντος, αλλά και η ανούσια και υπέρ του δέοντος αντιαθλητική Κολομβία.
Από τη μία λοιπόν, η Αργεντινή του Μέσι και του Μασεράνο η οποία είχε το πληρέστερο ρόστερ στη διοργάνωση και θεωρήθηκε εξαρχής το φαβορί. Έφτασε σχετικά εύκολα στον τελικό και στην πηγή, αλλά για ακόμα μία φορά δεν ήπιε νερό. Τα αστέρια της ομάδας ξέμειναν από δυνάμεις λόγω της κουραστικής σεζόν που πέρασε, ο Τάτα Μαρτίνο απέδειξε και πάλι-μετά την περσινή σεζόν στην Μπαρσελόνα- πως δε μπορεί να διαχειριστεί τόσο μεγάλες ομάδες, και φυσικά η φανέλα με το νούμερο 9 του Ιγκουαίν φάνηκε πολύ λίγη, κατώτερη των περιστάσεων της συγκεκριμένης φανέλας και των προκατόχων της.
Και από την άλλη, η Χιλή. Μία Χιλή που δεν έχει κατακτήσει ποτέ τίποτα σε ηπειρωτικό ή παγκόσμιο επίπεδο, πέραν μίας τρίτης θέσης στο Μουντιάλ του 1962 που διοργάνωσε η ίδια. Μία Χιλή που υπέφερε για χρόνια από την δικτατορία του Πινοσέτ και την φτώχια, μία Χιλή που σε ποδοσφαιρικό επίπεδο δεν είχε παρουσιάσει τίποτα το ιδιάιτερο, εκτός των σπουδαίων Σάλας και Ζαμοράνο, και ήταν πάντα στην σκιά της Αργεντινής, της Βραζιλίας, της Ουρουγάης, ακόμα και της Κολομβίας, της Παραγουάης και του Περού.
Τα τελευταία χρόνια όμως κάτι άλλαξε. Αρχικά, ανέλαβε την τεχνική ηγεσία ο “Loco” Μαρσέλο Μπιέλσα, που έβαλε τις βάσεις για να γίνει θεαματική αλλά και ουσιαστική η προσέγγιση της ομάδας, ενώ και ο τωρινός τεχνικός Σαμπαόλι βασίζεται στην ίδια φιλοσοφία, που καθιστά την Χιλή μοναδική και ξεχωριστή στον κόσμο. Ένα παράξενο σύστημα με 3 αμυντικόυς και συνήθως 3 ή 4 μέσους, με απόλυτη ελευθερία κινήσεων και ασφυκτικό πρέσινγκ τόσο την επίθεση, όσο και στην άμυνα. Όλοι επιτίθενται και όλοι αμύνονται, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει φυσικά η δύναμη και το πάθος.
Όλα αυτά βέβαια λίγη σημασία θα είχαν αν
δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι παίκτες. Οι Χιλιάνοι για πρώτη φορά έχουν τόσους πολλούς μαζεμένους top class παίκτες. Sanchez, Vidal, Bravo, Isla, Medel, Valdivia, Diaz, Vargas, Aranguiz, αλλά και οι Mati Fernandez, Pinilla, Henriquez, Jara, Pizarro είναι παίκτες πολύ υψηλού επιπέδου που αγωνίζονται ή έχουν αγωνιστεί στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης αλλά και της Λατινικής Αμερικής. Έτσι, αυτή η πραγματικά ευλογημένη φουρνιά με τη σωστή καθοδήγηση θα έφτανε σίγουρα πολύ ψηλά. Και αν στο Μουντιάλ της Βραζιλίας το δοκάρι του Pinilla στο 119 και τα πέναλντι τους σταμάτησαν από το να αποκλείσουν τους οικοδεσπότες, φέτος δεν έγινε το ίδιο. Η δίψα, το κίνητρο και η θέληση υπερνίκησαν τον Μέσι, τον Μασεράνο και τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές της Αργεντινής, και με το εύστοχο χτύπημα πέναλντι του σπουδαίου Sanchez οι πάντες, παίκτες, θεατές, πολιτικοί, φτωχοί και πλούσιοι ξεχύθηκαν στο γήπεδο και στους δρόμους για να πανηγυρίσουν ένα σπουδαίο επίτευγμα.
Το φετινό Copa America ήταν μια διοργάνωση με πολύ πάθος, ένταση, ξύλο αλλά και γεμάτη σπουδαίους παίκτες. Δε θα μείνει στην ιστορία, παρά μόνο για την ιστορική κυριαρχία μίας παρέας μεγάλων ποδοσφαιριστών, και ενός λαού που δεν έχει και πολλά για να χαίρεται και να πανηγυρίζει. Ο ηγέτης Sanchez, ο ακούραστος Vidal, ο μαγικός Valdivia και ο μεγάλος αρχηγός Bravo, μαζί με τον καθοδηγητή Sampaoli και τους υπόλοιπους της αποστολής, έφτασαν με πολύ κόπο στην κορυφή και δεν είναι διατεθειμένοι να φύγουν εύκολα από εκεί. Παίζοντας όμορφο ποδόσφαιρο, που θυμίζει αλάνας, με πίεση, δύναμη, ξύλο και φυσικά επιθετική προσέγγιση και γκολ.Οι στόχοι τους είναι μεγάλοι και πλέον δεν είναι στην σκιά της Βραζιλίας , της Αργεντινής και των υπόλοιπων χωρών, αλλά στην ίδια-ή και μεγαλύτερη- θέση με αυτούς. Έμειναν στην αιωνιότητα και φυσικά τα καλύτερα έρχονται. Άλλωστε, οι σπουδαίες ομάδες δεν έχουν ταβάνι στα όνειρα τους!
