Σπύρος ΓούλαςΔεν έχω σκληρές αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Δεν έπαιξα ποτέ ξύλο, δεν έφτυσα αίμα στο χώμα, δεν έστειλα ποτέ κάποιον σπίτι του με μελανιές. Ήμουν ένας ήρεμος τύπος,περίπου καλός στα αθλήματα, περίπου καλός σε ό,τι μέτραγε για εμένα, και αυτό για κάποιον λόγο έμοιαζε να φτάνει. Έζησα μέχρι τα 23 μου μακριά από δύσκολες καταστάσεις, μακριά από την αγωνία του να μην μπορείς να ανασάνεις από τον πόνο, ή να βλέπεις τα δόντια σου να χοροπηδάνε σαν χαλίκια στην άσφαλτο. Μέχρι τώρα.
Κάνω νόημα στον Μικέ. Ένα δίπλα από τον πάγκο, ένα πίσω από τον αυτόματο πωλητή τσιγάρων. Με βλέπει και νεύει καταφατικά. Σηκώνει το χέρι και δείχνει προς την κατεύθυνσή μου, ύστερα δύο δάχτυλα και μία γροθιά σφιγμένη. Σέρνομαι πίσω από το βρώμικο, καλυμμένο με σκισμένες αφίσες τζάμι, είμαι αθόρυβος, ένα σκατό που γλιστρά. Παίρνω θέση και ακούω τον Παναγή να μετακινείται μέσα στο σκοτάδι για να φτάσει δίπλα μου.
-“Τι λέει αγορίνα; Πάμε βόλτα;” δεν κάνει καμία προσπάθεια να κάνει ησυχία, θέλω να του
πω να το βουλώσει μα κρατιέμαι.
-“Είναι δύο εκεί μέσα.” του λέω.
-“Το ξέρω. Σε πέντε λεπτά δεν θα είναι κανένα”.
Στο χέρι κρατά ένα κομμάτι από τα σπασμένα έδρανα της ΒΑ, μεγάλο σαν την πλάτη μου.
Ακίδες και κραφιά πετάγονται κάθετα στην επιφάνεια που είναι καλυμμένη με κομματάκια
δέρματος και αίμα. Ο θεός να δείξει έλεος σε αυτούς που είναι μέσα στο κυλικείο, γιατί ο Παναγής δεν θα το κάνει.
Πίσω μας σέρνεται ο Μανώλης. Οι χρυσές μπούκλες του χρυσίζουν στο χλωμό φως. Το
χαμόγελό του είναι τόσο πονηρό λες και τα πάντα είναι ένα αστείο.
-“Εεεεεπ τι λέει;”.
Γελάει πλατιά και τα μάτια του πίσω από τα γυαλιά γυαλίζουν. Στο χέρι κρατά ένα σπασμένο πόδι καρέκλας και έχει περάσει την σάκα μπροστά στο στήθος. Τα σκισμένα μέρη της φανερώνουν σημειώσεις VLSI και ένα άδειο μπουκάλι νερό.
Το νερό μας τελείωσε πριν λίγες ώρες, το φαγητό το ίδιο. Το μόνο σημείο που έχει μείνει για εμάς ειναι ακριβώς μπροστά, πίσω από τα καλυμμένα με αφίσες τζάμια του κυλικείου του CEID. Θα μπούμε να πάρουμε ό,τι φαγώσιμο βρούμε, διάολε θα πάρουμε και σοκολάτα για τον δρόμο. Είμαστε αποφασισμένοι.
-“Τα κέντρα;” ρωτάω
-“Πίσω. Ο Πέτρος ελέγχει την αυλή.”
-“Ο κυρ Μικές θα μπει ή θα αφήσει όλο το σκατό για εμάς;”
-“Όχι. Το πάρτυ είναι δικό μας”.
Σφίγγω το σφυρί μέχρι που τα δάχτυλα ασπρίζουν.
-“Γαμώτο, πεινάω” λέει ο Παναγής.
Κάνω νόημα να βγάλει τον σκασμό και μπαίνω πρώτος. Με ακολουθούν σκυφτοί με γοργά
βήματα. Το πρώτο είναι στα τρία μέτρα και μου έχει γυρισμένη την πλάτη, επιταχύνω και στο τελευταίο μέτρο του κατεβάζω το σφυρί στον αυχένα. Ένας ήχος σαν να ανοίγεις σαμπάνια ακούγεται και το σφυρί βυθίζεται πέντε εκατοστά μέσα στο κόκκαλο. Γυρνάει και με κοιτά με τον λαιμο να σχηματίζει οξεία γωνία με την πλάτη. Η αδρεναλίνη με κάνει να βλέπω τα πάντα σαν μέσα από τούνελ. Εστιάζω μόνο στο κάτω μέρος του σαγονιού που έχει ανοίξει σαν κουτί και η γλώσσα κρέμεται σαν μαραμένη πούτσα προς τα κάτω. Μακριά δόντια στάζουν σάλια. Ένα λαρύγγισμα μου παίρνει τα αυτιά και αρχίζει να κινείται πάνω μου.
-“ΔΕΞΙΑ”
Ενστικτωδώς βουτάω στο πλάι και με την άκρη του ματιού βλέπω τον Παναγή να καταρρέει
πάνω στο ζόμπι με το σπασμένο έδρανο προτεταμένο. Ακούω ένα κρακ και μετά βλεπω και τους
δυο να συνεχίζουν μέχρι τον τοίχο. Ο Παναγής έχει κάνει καγιάκ πάνω από έξι χρόνια. Ο κορμός του είναι παχύς σαν βελανιδιά, τα μπράτσα του είναι σαν τους μηρους μου. Όταν απομακρύνθηκε από τον τοίχο ο θώρακας του πλάσματος είχε ανοίξει σαν τριαντάφυλλο.
Ψάχνω με τα μάτια μου τον Μανώλη. Πίσω από τον πάγκο έχει ρίξει το δεύτερο πλάσμα
πάνω στο πλαστικό γκισέ που αφήνεις τα ρέστα και το κοπανάει με το σίδερο. Αλλά ο Μανώλης δεν είναι Παναγής. Μία κλωτσιά τον πετάει πίσω και το ζόμπι γέρνει από πάνω του. Ο Παναγής είναι στην άλλη άκρη, δεν προλαβαίνει να τρέξει.
Προλαβαίνω όμως εγώ.
Καλύπτω απόσταση πέντε μέτρων σε μία ανάσα και πριν το πλάσμα σηκώσει το κεφάλι του
το χτυπάω και με τα δύο χέρια από πάνω. Προσγειώνεται τόσο δυνατά που η πλαστική θήκη με τις τσίχλες σφηνώνει στον λαιμό του. Σπασμοί τινάζουν όλο του το σώμα. Προσπαθεί να ουρλιάξει αλλά ο λαιμός έχει γίνει χάλια και ο άερας βγαίνει σαν σφύριγμα. Μετά από λίγο μένει ακίνητο.
Βοηθώ τον Μανώλη να σηκωθεί και κάνω νόημα στον Παναγή να ειδοποιήσει τους άλλους.
Το κυλικείο είναι δικό μας.
Το κτίριο του CEID είναι απομίμηση της πρυτανείας, ή το αντίθετο δεν ξέρω. Στο ισόγειο
είναι η ΒΑ, το μεγάλο αμφιθέατρο και πίσω του είναι τα εργαστήρια μικροϋπολογιστών, βάσεων δεδομένων, φυσικής και αρχιτεκτονικής. Μπροστά από τη ΒΑ είναι το γραφείο φοιτητών και οι σκάλες για τον δεύτερο. Εκεί είναι η γραμματεία, τα γραφεία των καθηγητών του υλικού και αρχιτεκτονικής, Βέργος, Αλεξίου, Νικολός και το υπολογιστικό κέντρο. Ακριβώς κάτω από το υπολογιστικό κέντρο είναι ένα υπόγειο του ισογείου και εκεί είναι το κυλικείο. Εκεί είμαστε εμείς.
Η σχολή είναι άδεια. Ή τουλάχιστον είναι τώρα. Όσοι φοιτητές τα κατάφεραν τις πρώτες
ώρες έφυγαν προς το εσωτερικό της Πανεπιστημιούπολης, προς τα αμάξια τους ή τα λεωφορεία. Τους ακούσαμε να ουρλιάζουν κατεβαίνοντας τις πέτρινες σκάλες καλυμμένες με πευκοβελόνες και πεταμένες τσάντες και μετά τίποτα. Μετά δεν ακούσαμε τίποτα.
Το βράδυ οι μόνοι που είχαν μείνει στη σχολή ήταν τα αδέσποτα και εμείς. Εγώ, ο Πέτρος, ο Μικές, ο Παναγής, ο Μανώλης, ο Μιχάλης και ο Ψηλός. Κάτσαμε πίσω από τον βρώμικο πάγκο και κάναμε μπροστά μας ένα σωρό με ό,τι φαγώσιμο καταφέραμε να βρούμε. Μερικά σάντουιτς, δυο σκληρά κουλούρια, λίγες σοκολάτες και μισή ντουζίνα κρουασάν. Ο Πέτρος έκανε μία λογική μοιρασιά και φάγαμε σαν ζώα που έμειναν νηστικά για μέρες. Από το μεσημέρι τα πάντα έχουν γίνει πιο απλά. Τρέξε, φάε, ξεκουράσου, επανάλαβε. Όσο παιχνίδια και αν έχεις παίξει τίποτα δεν σε προετοιμάζει αν το δεις στα αλήθεια. Μπορείς να πεις ό,τι θες στον εαυτό σου, δεν είναι αληθινό, είναι ψέμα, βλέπεις όνειρο, πως παίζεις Left For Dead και άλλες τέτοιες μαλακίες. Δεν έχει σημασία. Αρκεί να κάνεις τα πόδια να κουνηθούν, αρκεί να κάνεις ακόμα ένα βήμα. Όταν όμως κάθεσαι και ηρεμείς, τότε σε πιάνει. Η μπόχα του αίματος και της ψόφιας σάρκας σέρνεται στα ρουθούνια σου, κάποιοι ξέρασαν από τον φόβο, άλλοι τα έκαναν πάνω τους. Ιδρώτας κολλάει τα ρούχα πάνω μας, η βρωμιά έχει κάνει κρούστα, το ξεραμένο αίμα δεν φεύγει με τίποτα από τα νύχια και παρόλα αυτά κανείς δεν λέει τίποτα.Τίποτα.
Τρώμε τα κρουασάν και πλενόμαστε με λίγο νερό. Όσοι μπορούν κοιμούνται, ο ψηλός
κουλουριάζεται σαν πρεζόνι στην γωνία, ο Μανώλης με τον Μιχάλη κοιμούνται πλάτη με πλάτη. Άλλοι δεν μπορούν. Ο Παναγής κοιτάζει υπνωτισμένος τον τοίχο. Μπορείς να ξεπλύνεις τον φόνο από το εργαλείο, όχι όμως και από τα μάτια. Δεν το λέει αλλά δεν έχει ηρεμήσει ακόμα. Υπάρχει ο δαίμονας της στιγμής και σε κάνει ό,τι θέλει, αλλά μετά υπάρχει η ηρεμία, όπου έχεις όλο το χρόνο να σκεφτείς τι έγινε πριν λίγο. Αυτό σε γαμάει.
Κάθομαι δίπλα του και περνάω το χέρι μου κάτω από την γενειάδα με τα κοτσιδάκια.
Τραβάω λίγο δέρμα που έχει μείνει κολλημένο πάνω και του δίνω μία μπουκιά σοκολάτα.
-“Δεεεεεν πεινάω ρε”.
-“Σκασε και πάρτην”.
Με κοιτάζει για μία στιγμή και μετά μπουκώνεται την mars αμίλητος.
Πίσω ο Πέτρος και ο Μικές μουρμουρίζουν σιγανά. Τα κέντρα ελέγχου. Δεν είμαστε όλοι το
ίδιο. Πάνω στα σκατά εγώ δεν ξεχωρίζω ούτε το πουλί μου, αυτοί οι δύο βλέπουν ό,τι συμβαίνει λες και είναι ακίνητο. Χρόνια DnD μας είχαν προετοιμάσει για αυτό. Όταν ξεκίνησε ο Πέτρος και ο Μικές απλά ανέλαβαν την διοίκησή μας. Τους εμπιστευόμασταν όταν δεν εμπιστευόμαστε ούτε το χέρι μας να φτάσει εκεί που θέλουμε.
Καταλαβαίνω τι κάνουν. Προσπαθούν να βρουν ένα ασφαλές μονοπάτι. Είμαστε όλοι
εξουθενωμένοι και πριν δέκα λεπτά φάγαμε ό,τι φαγώσιμο είχε απομείνει. Αν μείνουμε ακόμα μία νύχτα θα πεθάνουμε από την εξάντληση, ή ακόμα χειρότερα, από τα ζόμπια.
Πρέπει να φύγουμε από τη σχολή.
Πρέπει να φτάσουμε στην Πάτρα.
Στο συγκεκριμένο σημείο θα τοποθετούνται με χρονική σειρά τα κεφάλαια του CZA.
Ο τίτλος του παρόντος, CZA είναι το ακρώνυμο του C.E.I.D. Zombie Apocalypse.
Οι συντάκτες του Frapress.gr διατηρούν τα πνευματικά δικαιώματα όλων των κειμένων και άλλων δεδομένων που παρουσιάζουν. Αν σε κάποιο άρθρο δεν αναφέρεται συντάκτης ή άλλη πηγή συγγραφής, τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο Frapress.gr.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε εκτενώς τους όρους χρήσης του Frapress.gr εδώ.