Στάθης ΑγγελάκοςΜε κυρίευσε ένα περίεργο συναίσθημα το προηγούμενο απόγευμα, αν και όχι πρωτόγνωρο. Τίποτε δεν φαινόταν να ηχεί καλά στα αυτιά μου, οπότε κάπως έτσι επέστρεψα στο πρώτο album των Doors που είχα αγοράσει ποτέ, το ‘Morrison Hotel‘. Ανοίγοντας την σπασμένη θήκη του, θυμήθηκα πως μου είχε πέσει από τα χέρια πριν προλάβω να το ακούσω ακόμη – μόλις την δεύτερη ημέρα που το είχα. Κι έπειτα για καιρό είχα καταφέρει να ακούσω μόνο τα 4 πρώτα κομμάτια: ‘Roadhouse Blues’, ‘Waiting for the Sun’, ‘You Make Me Real’, ‘Peace Frog’. Κάποια ημέρα προσπέρασα τα ‘Blue Sunday’ και ‘Ship of Fools’ και από το ‘Land Ho!’ μέχρι το ‘Maggie M’gill’ άρχισε να μου αρέσει ξανά κάτι, το οποίο για καιρό δεν ήταν αρκετά σαφές. Το album αυτό δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο μου των Doors. Κι όμως μέσα σε διαφορετικές περιόδους τα τραγούδια του με συνόδευαν και μου φανερωνόντουσαν το ένα μετά το άλλο. Το ‘Morrison Hotel’ αποτελεί το πρώτο κεφάλαιο του τέλους του συγκροτήματος και του ίδιου του Morrison – το δεύτερο και καταληκτικό είναι το ‘L.A Woman’.
Φαινόταν πλέον πως κάτι είχε αλλάξει βαθιά μέσα τους. Οι Doors είχαν επιστρέψει στις ρίζες τους, τα blues, και ο Morrison έδειχνε με κάθε τρόπο πως δεν ήταν πια απασχολημένος να αναγεννηθεί, ήταν απασχολημένος να πεθάνει. Ακούγοντάς το ξανά και ξανά εκείνο το βράδυ κατέληξα πως αποτελεί το πιο αληθινό album τους. Αυτό που ηχογράφησαν λίγο πριν πέσουν τα φώτα και η μουσική τελειώσει. Την 5η φορά που τελικά τελείωσε, έβαλα αυθόρμητα μια άλλη λίστα, έκατσα πίσω και θυμήθηκα όλες τις φορές που έψαχνα τον Morrison και εκείνες που ήμουν σίγουρος πως κάπου τον είχα πετύχει.
Νομίζω τον είδα στην Ελλάδα μικρός πίσω στο 2004 να δίνει ειρωνικά το χέρι του στον Ian Astbury backstage, να χειροκροτά με χλευασμό Manzarek και Krieger, να γυρίζει την πλάτη του και να γίνεται καπνός. Φήμες λένε πως πήγε κατευθείαν στην Ισπανία, που τον περίμενε η Nico 16 ολόκληρα χρόνια. Δεν άντεξε πολύ, όμως, λένε και επέστρεψε στο Frisco, όπου έφτασε ένα πρωί κι άρχισε με μανία να κατεβάζει μπύρες δίπλα απ’ την θάλασσα. Εκεί έμαθα πως μετά από λίγο καιρό ξαναβρήκε το φιλαράκι του, τον Anton Newcombe και θυμήθηκαν στα τέλη του ’90 τις τσάρκες τους στην πόλη και εκείνη την φορά, που είχαν πετύχει τυχαία τον Brian Jones και βουτήχτηκαν για 25 ημέρες στα παραισθησιογόνα. Γύρω στον ένα χρόνο αργότερα βγήκε η βρώμα πως είχε κατηφορίσει για το Dana Point και επιβεβαιώθηκε όταν τον πέτυχαν τυχαία ξημερώματα με τον Brooks Nielsen σε ένα τοπικό μπαρ. Λένε πως είχε οίστρο και του εξηγούσε πως τραγουδάει τα blues από όταν ο κόσμος ξεκίνησε και αυτός του αποκρινόταν συνέχεια πως πιστεύει ότι οι νεκροί δεν πεθαίνουν πάντα.
Τα ίχνη του πρέπει να χάθηκαν στη συνέχεια μέχρι το 2007 πια, που ακούστηκε πως πέρασε από τη Νέα Υόρκη και συνάντησε σε ένα μαγαζάκι τον Gary Clark Jr. Του ψιθύρισε κρυφά πως του θυμίζει τον Hendrix και τον προειδοποίησε να προσέχει μην την πατήσει και παρασυρθεί απ’ τα φανταχτερά φώτα της μεγαλούπολης, όπως είχε κάνει εκείνος. Τελικά έκατσε κάμποσο καιρό στο Μεγάλο Μήλο και άραξε αρκετά με τον Lou Reed, θυμήθηκαν τις παλιές καλές εποχές, και κατέληξαν πως τελικά δεν υπήρχαν παλιές καλές εποχές και πως αυτή ήταν η πιο παράξενη ζωή που είχαν γνωρίσει.
Μετά τον έχασα για καιρό. Άκουσα πως ο Alex Maas πέρασε έναν Ιούνιο μαζί του πριν 5 χρόνια. Βρήκαν δύο κορίτσια λίγο έξω από το Austin και αυτές τους έπεισαν να φορτώσουν το αμάξι με τα πιο εκλεκτά ουίσκι και να πάνε ως την Δυτική ακτή. Έμειναν εκεί για κάτι λιγότερο από έναν μήνα και μετά τον ακολούθησε στην περιοδεία του. Ακούγεται, μάλιστα, πως στο βαν έκατσε παρέα με τον Dan Auerbach ένα βράδυ και του έφτιαξε με ένα ντέφι μία acoustic εκδοχή του ‘Too Afraid to Love You’. Πάνω στην πλάκα του πρότεινε κιόλας να κάνει μια παραγωγή κάποια στιγμή στην πρωτοεμφανιζόμενη τότε Lana.
Στις 3 Ιουλίου του επόμενου χρόνου τον είδαν να φεύγει νωρίς από ένα πάρτι στο Παρίσι με την Amy Winehouse, τον Pete Doherty και τον Alan Wass, αλλά γρήγορα έχασαν τα ίχνη τους. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι πέρασε τα επόμενα 2 χρόνια με τον Matthew Correia και τον Nick Waterhouse σε κάποια ξένη γη και μέχρι να γυρίσουν είχαν χάσει ότι είχαν και δεν είχαν. Αλλά αυτό μπορεί να ήταν απλά ένα όνειρο, που προσπαθεί ο καθένας να εξηγήσει.
Τελευταία φορά πάντως λέγεται πως παρουσιάστηκε στην κηδεία του Manzarek, με λευκό πουκάμισο, να τραγουδάει πίσω από κάτι θάμνους το ‘Moonlight Drive’. O Krieger τον πρόσεξε, αλλά μόνο o Densmore τόλμησε να πάει να του μιλήσει.
“This is the strangest life I’ve ever known.”