Γιώργος ΜαντάςΤι να πεις κανείς για αυτόν τον άνθρωπο; Μπορεί σε πολλούς να δίνει την εικόνα του γεροπαράξενου και του γκρινιάρη. Στην πραγματικότητα όμως ήταν ένας πολύ ευγενικός και δοτικός άνθρωπος και πάνω από όλα εξαιρετικός ηθοποιός.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Μαρτίου 1913, σε οικογένεια με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Το 1930 κατατάχθηκε μετά από πίεση της οικογένειάς του και χωρίς να το θέλει στην Σχολή Υπαξιωματικών Ναυτικού στην Κέρκυρα, από όπου τελικά δραπέτευσε κολυμπώντας. Γλίτωσε το Στρατοδικείο μετά από ενέργειες της οικογένειάς του.
Το 1934 πηγαίνει στο Παρίσι για να σπουδάσει χρυσοχόος, με σκοπό να αναλάβει στην συνέχεια το χρυσοχοείο της οικογένειας του στο κέντρο της Αθήνας. Εγκατέλειψε τις σπουδές του σύντομα ενώ στη συνέχεια έκανε διάφορες δουλειές. Καταλυτικό ρόλο στην ενασχόληση του με την υποκριτική έπαιξε η γνωριμία του με τον Γάλλο σκηνοθέτη Λουί Ζουβέ όταν του ζήτησε να παίζει ως κομπάρσος σε θεατρική παράσταση. Σπούδασε ηθοποιία στο θέατρο «Ατενέ» και το καλοκαίρι του 1938 επέστρεψε στην Ελλάδα, ξεκινώντας πλέον καριέρα ηθοποιού.
Το 1939 γυρίζει την πρώτη του ταινία με τίτλο «Το τραγούδι του χωρισμού». Ήταν μόνο η αρχή για να καθιερωθεί στον κινηματογράφο ως ο ώριμος, ο πλούσιος, ο γυναικάς και ο πατέρας. Ακολούθησαν πολλές πετυχημένες ταινίες όπως «Μαρία Πενταγιώτισσα», «Η Λίζα και η άλλη», «Η Αλίκη στο ναυτικό», «Χτυποκάρδια στο θρανίο», «Η χαρτοπαίχτρα», «Υπάρχει και φιλότιμο», «Τζένη-Τζένη», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», «Κάτι κουρασμένα παλικάρια», «Ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι», «Καπετάν Φάντης μπαστούνι», «Ο άνθρωπος που γύριζε από τη ζέστη» και πάρα πολλές ακόμα.
Ιδιαίτερα αγαπητός ωστόσο ήταν και στο θέατρο. Θεωρήθηκε ως ένας από τους πιο ταλαντούχους της γενιάς του. Ενδεικτικά, οι κριτικοί τότε τον χαρακτήριζαν ως έναν υπέροχο ηθοποιό ρυθμού που είχε σπάνια αίσθηση του θεατρικού χρόνου με τέλεια κατοχή των εκφραστικών μέσων. Η πρώτη θεατρική του παράσταση ήταν στο έργο «Τα παράσημα της γριούλας» το καλοκαίρι του 1938.
Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον καλλιτεχνικό χώρο και παρ’ όλο που είχε την φήμη του γυναικά έκανε μόλις δυο γάμους. Το 1945 παντρεύεται την πρώτη του σύζυγο Γιούλη Γεωργοπούλου με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον δημοσιογράφο και πρώην βουλευτή Δημήτρη Κωνσταντάρα ο οποίος του χάρισε δυο εγγόνια, την Παυλίνα και τον Λάμπρο. Ο δεύτερος γάμος του έγινε το 1971 με την Φιλιώ Κεκάτου.
Η προσφορά του Λάμπρου Κωνσταντάρα στον χώρο της υποκριτικής ήταν τεράστια. Πρωταγωνίστησε σε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις ενώ συμμετείχε συνολικά σε 78 ελληνικές ταινίες, σε τέσσερις που γυρίστηκαν στην Γαλλία και σε μία που γυρίστηκε στην Αίγυπτο. Αξιοσημείωτο ήταν το πάθος του για το θεατρικό σανίδι καθώς συνέχισε να εργάζεται ασταμάτητα, τουλάχιστον μέχρι την επιδείνωση της υγείας του. Το 1976 πρωταγωνιστεί σε τηλεοπτική σειρά της ΥΕΝΕΔ με τίτλο «Εκείνες και εγώ» που είκοσι χρόνια μετά αναβιώθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό του ANT1 με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Μπέζο. Τελευταία του θεατρική παράσταση ήταν το μιούζικαλ «Τρελές επαφές ρωμέικου τύπου» το 1978. Τελευταία του δουλειά στην υποκριτική αποτέλεσε η Ελληνική κινηματογραφική ταινία «Ο Λαμπρούκος μπαλαντέρ» το 1981.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην Βάρκιζα. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έφυγε από την ζωή στις 28 Ιουνίου του 1985 στο Ασκληπιείο της Βούλας έπειτα από έντονο εγκεφαλικό επεισόδιο (στο παρελθόν είχε υποστεί άλλα δυο εγκεφαλικά επεισόδια, το 1978 και το 1983).
Έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τον θάνατο του αλλά η μορφή του παραμένει μέχρι και σήμερα έντονα χαραγμένη στο μυαλό μας μέσα από τις ταινίες του. Εξακολουθεί να είναι πιο επίκαιρος από ποτέ και ένα είναι το σίγουρο…Θα τον γνωρίσουν πολλές γενιές ακόμη. Για άλλους μπορεί να είναι ο Λάμπρος και για άλλους απλά ο Κωνσταντάρας. Για μένα προσωπικά θα είναι πάντα ο “στρίγκλος” που ήταν αρνάκι!