Εύη Υψηλάντου ΞουΟ δικός μας Γιάννης Ρίτσος είχε πεί κάποτε:
Αν άφεση δεν είναι η ποίηση, τότε από πουθενά μην περιμένουμε έλεος.
Όσο κι αν γράφουμε, όσο κι αν ψελλίζουμε ερωτικά μοιρολόγια, ποτέ δεν καταφέρνουμε να βάλουμε τις σωστές λέξεις στο χαρτί, ή έστω να τις μασήσουμε μέσα από τα δόντια μας. Κάποιοι όμως – λιγοστοί – το κατάφεραν. Για λίγο. Για λίγους στίχους, σκόρπιους υφάλους, εν μέσω μιας ολόκληρης ζωής.
Κάποιο αισθάνθηκαν μαζί μας, άνοιξαν το καλάθι της ψυχής μας και εκφράσανε αυτά τα ανείπωτα αισθήματα… με τρόπο αβίαστο, άρτιο και μαγευτικό.
Μας έκαναν να αισθανθούμε με την μοναδική πένα τους, ότι σε όλη αυτήν την παράνοια που δημιουργούν τα προαναφερθέντα αισθήματα δεν είμαστε μόνοι.
Ας θυμηθούν τα μάτια μας λοιπόν, μερικά από αυτά τα πονήματα!
Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)
Αγάπη
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
________________________________________
Μαρία Πολυδούρη (1902-1930)
Μόνο γιατί μ’αγάπησες
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.
Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.
________________________________________
Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)
Το Μονόγραμμα (απόσπασμα)
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει- ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς;
Είμ’εγώ που φωνάζω κι ειμ’ εγώ που κλαίω. Μ’ ακούς
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ ακούς
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής.
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα
_________________________________________
Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933)
Επέστρεφε
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα•
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…
______________________________________
Σαπφώ (630/612-570 π.Χ.)
Ο έρωτας συγκλόνισε
την καρδιά μου όπως ο άνεμος που κατεβαίνει από το βουνό
____________________________________________________
Ν. Εγγονόπουλος (1907-1985)
Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες που αγαπούμε
Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια έρχονται και μας βρίσκουνε τις νύχτες, όταν βρέχει με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μες στα μαλλιά μας εισχωρούν βαθιά και τα κοσμούνε σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά, σα ρόδια.
Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε κύκνοι
τα πάρκα τους ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας ειν’ τα φτερά τους τα φτερά αγγέλων…Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε λίμνες στους καλαμιώνες τους τα φλογερά τα χείλη μας σφυρίζουν τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους…
Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν σημαίες στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν
τα μακριά μαλλιά τους λάμπουνε τις νύχτες μες στις θερμές παλάμες τους κρατούνε
τη ζωή μας… τα χρώματά τους είναι τα λόγια της αγάπης τα χείλη τους είναι ο ήλιος το φεγγάρι… ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε δάση/ κάθε δέντρο τους ειν’ κ’ ένα μήνυμα πάθους σαν μέσα σ’ αυτά τα δάση μας πλανέψουνε τα βήματά μας και χαθούμε τότες είναι ακριβώς που βρίσκουμε τον εαυτό μας και ζούμε κι όσο από μακριά ακούμε νάρχονται μπόρες ή και μας φέρνει ο άνεμος τις μουσικές και τους θορύβους της γιορτής ή τις φλογέρες του κινδύνου τίποτε δεν μπορεί πια να μας φοβίσει ως οι πυκνές οι φυλλωσιές ασφαλώς μας προστατεύουν μια που οι γυναίκες π’ αγαπούμε είναι σα δάση. Ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σα λιμάνια μόνος σκοπός προορισμός των ωραίων καραβιών μας τα μάτια τους ειν’ οι κυματοθραύστες οι ώμοι τους ειν’ ο σηματοφόρος της χαράς οι μηροί τους σειρά αμφορείς στις προκυμαίες ειν’ τα κύματά τους οι υπέροχες θωπείες…
Έχουν οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας τις κρατούμε με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ’ όμοιοι στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι τίποτε δεν ειν’ πια δυνατό να μας κλονίσει με τα λευκά τους χέρια αυτές γύρω μας γαντζώνουν κι έρχονται όλοι οι λαοί, τα έθνη και μας προσκυνούνε
φωνάζουν αθάνατο στους αιώνες τ’ όνομά μας γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε την μεταδίδουν και σε μας αυτή τη θεία τους ουσία !