Περί αφθονίας…

Κοιτάω γύρω μου να δω τι αγαπάει περισσότερο ο κόσμος. Σε τι πιστεύει. Ποιες αξίες νομίζει ότι έχει και ποιες πραγματικά κουβαλά το κουφάρι του. Οι άνθρωποι ξεχνάμε τη φύση μας και από τι είναι φτιαγμένα τα όνειρα μας. Καταναλωνόμαστε άσκοπα, αλλά το πιο τρομακτικό είναι ότι καταναλωνόμαστε άφοβα. Αφήνουμε τη ζωή να περνάει χωρίς να έχουμε κάνει ουσιαστικά όλα όσα αγαπάμε, αλλά τυραννιόμαστε καθημερινά για πράγματα που δεν μας ανήκουν. Τι μπορεί να μας αλλάξει;

Ήμασταν φτωχοί προτού πάψουμε να έχουμε χρήματα. Είχαμε κρίση προτού αδειάσουν τα ταμεία. Αγαπήσαμε τα προϊόντα περισσότερο από τους ανθρώπους. Μας βούλιαξε το “πολύ” και το “περισσότερο”. Πνιγήκαμε στην αφθονία. Γεμίσαμε με αυτή την υπέροχη κενότητα του ατελείωτου κέρδους. Του κέρδους που έκανε τον καθένα να νιώθει ένας μικρός βασιλιάς σε σχέση με τους γύρω του. Χάσαμε τη σκέψη μας όλα αυτά τα χρόνια, τις ιδέες μας, πάψαμε να είμαστε κύριοι του εαυτού μας. Νομίσαμε πως κατακτώντας αγαθά γινόμασταν σπουδαιότεροι, πως αποκτούσαμε δύναμη, πως περνούσε ο λόγος μας. Και όλο αυτό καταρρέει κάθε μέρα.

Πιστεύουμε σε μια πατρίδα  που δεν πιστεύει σε εμάς, που ξεπουλούσε και συνεχίζει να ξεπουλάει ότι δικό της και δικό μας έχει. Πιστεύουμε σε μια πατρίδα που πιστεύει σε τράπεζες, πολυεθνικές και μεγαλοεπιχειρήσεις οι οποίες έχουν μόνη πατρίδα το κέρδος. Έθνος με ουσιαστικά σύμβολα το χρήμα και τον καπιταλισμό. Έθνος που προσκυνά τους αφέντες του και κατακεραυνώνει τους ανθρώπους του. Έθνος που εκτελεί εντολές σαν “καλός” στρατιώτης και οι άνθρωποι του συνένοχοι στα υπαλληλικά πάρε-δώσε. Αχθοφόροι του σάπιου ιδεαλισμού που έχει κατακάτσει σαν σκόνη στην ατμόσφαιρα και έχει αγκαλιάσει την πόλη από άκρη σε άκρη.

Και ποια η διάθεση μας να ξαναβρούμε τον χαμένο μας εαυτό; Αυτό τον εαυτό τον λίγο πιο ανθρώπινο;

Έχουμε κατακάτσει και εμείς σαν τη σκόνη στην ατμόσφαιρα της Αθήνας, έχουμε βολευτεί στο αδημιούργητο κέρδος (που και αυτό είναι πλέον ανύπαρκτο), στις δίχως σκέψη δημιουργίες, στις fast food ιδέες. Και τώρα που τα χρήματα τελείωσαν; Τα αγαπούμε ακόμη περισσότερο; Μήπως να αγαπήσουμε αυτά που έχουμε; Γιατί συνεχίζουμε και προσκυνούμε και ξεπουλιόμαστε στους αφέντες που μας δίνουν απλόχερα και στη συνέχεια μας παίρνουν ακόμη πιο απλόχερα; Έχουμε σκεφτεί ποτέ τι δίνουμε και τι παίρνουμε; Παίρνουμε χρήματα και υλικά αγαθά και δίνουμε σκέψη και ψυχή. Αγοραπωλησία συναισθημάτων. Ο Νόμος της Προσφοράς στον άνθρωπο όσο περισσότερη ψυχή δίνουμε τόσο περισσότερα παίρνουμε από όλα εκείνα που μας κάνουν φαινομενικά να ζούμε άνετα και τελικά μας αποκοιμίζουν..

Τι μας έχει μείνει μέσα σε αυτή την πόλη που όλο σκουριάζει και σκουριάζει και ψηλώνει και μας κρύβει τον ουρανό..

Ίσως ο κόσμος αρχίσει να αλλάζει όταν οι άνθρωποι σταματήσουμε να δικαιολογούμε τους εαυτούς μας…