Ευαγγελία ΔημηνάκηΗ αληθινή ιστορία της απαγωγής του Αlfred Heineken η οποία έλαβε χώρα στο Άμστερνταμ το 1983, παίρνει σάρκα και οστά για δεύτερη φορά. Η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά ήταν το 2011 με τίτλο The Heineken Kidnapping σε ολλανδική παραγωγή με πρωταγωνιστή τον Rutger Hauer (Sin City, Batman Begins). H σημερινή δεύτερη μεταφορά πρόκειται για μία ταινία διεθνούς συμπαραγωγής (Ολλανδία – Βέλγιο – Αγγλία), με σκηνοθέτη τον Σουηδό Daniel Alfredson o οποίος έγινε γνωστός από την συμμετοχή του στην τριλογία Millennium- καθώς επιμελήθηκε την σκηνοθεσία των ταινιών “Το κορίτσι που έπαιζε με την φωτιά” (2009) και “Το κορίτσι στην φωλιά της σφήκας” (2009). Αυτή είναι η πρώτη του αγγλόφωνη κινηματογραφική απόπειρα η οποία μάλλον μέτρια θα χαρακτηριστεί. Οι πρωταγωνιστές προσεκτικά διαλεγμένοι και πολλά υποσχόμενοι: Jim Sturgess (Interstellar), Sam Worthington (Avatar), Ryan Kwanten (True Blood), Mark Van Eeuwen, Thomas Coquerel τέλος στον ρόλο του Mr. Heineken o Anthony Hopkins (συστάσεις φυσικά και δεν χρειάζονται).
Μια ομάδα παιδικών φίλων πραγματοποίησαν το έγκλημα του αιώνα: απήγαγαν έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου, κληρονόμο της αυτοκρατορίας της μπύρας, Heineken, ειπσράττοντας το εξωπραγματικό ποσό των 35 εκατομμυρίων φιορίνια δηλαδή περίπου 20 εκατομμύρια ευρώ. Η σοκαριστική απαγωγή –υπό την απειλή όπλων, στο φως της μέρας, στο Άμστερνταμ ήταν το τέλειο έγκλημα μέχρι που… η συνέχεια επί της οθόνης!
Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο του Peter R. de Vries «De ontvoering van Alfred Heineken» (1987). Ο Peter de Vries είναι ο δημοσιογράφος που κάλυπτε την υπόθεση για την εφημερίδα De Telegraaf. Μάλιστα, ήταν αυτός που το 1994 εντόπισε τον έναν από τους πέντε φίλους, τον Frans Meijer, ο οποίος το είχε σκάσει και είχε κρυφτεί στην Παραγουάη. Μέχρι εδώ όλα καλά αφού το σενάριο μπορεί να σταθεί μόνο του αλλά με το μόνο αρνητικό την μονόπλευρη ματιά στα γεγονότα. Δεν φαίνονται πουθενά στην ταινία οι προσπάθειες της αστυνομίας για την σύλληψη των απαγωγέων αλλά και ούτε εξετάζεται η ψυχολογική κατάσταση του απαχθέντα. Ο Antony Hopkins δυστυχώς εμφανίζεται για λίγο μη μπορώντας να ξεδιπλώσει τις ερμηνευτικές του ικανότητες. Παρόλ’ αυτά κάνει τη διαφορά σε σχέση με το υπόλοιπο πολλά υποσχόμενο αλλά εντέλει μέτριο κάστ.
Δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται στο τέλος η έλλειψη αλληλεπίδρασης μεταξύ απαγωγέων και θύματος είναι πρόβλημα και για τις δυο μεριές.
Το πρώτο μέρος της ταινίας έχει θεαματική και γοργή εξέλιξη, θυμίζει ταινία “εγκλήματος” του Χόλυγουντ, με αυτοκινητιστικές καταδιώξεις και πυροβολισμούς. Δυστυχώς όμως, και εδώ είναι η ρίζα των προβλημάτων της ταινίας, η εισαγωγή των χαρακτήρων των 5 απαγωγέων γίνεται βιαστικά και χωρίς καμία ανάλυση του παρελθόντος τους ή του χαρακτήρα τους. Μόνο οι ρόλοι που παίζουν ο Sturgess και ο Worthington προβάλλονται αρκετά, αφήνοντας όμως τους υπόλοιπους σε ρόλους κομπάρσων. Συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι, ότι παρακολουθούμε την ιστορία να εκτυλίσσεται από απόσταση.
Συμπερασματικά, αγγίζει μόνο επιφανειακά το θέμα και δεν ικανοποιεί τους πιο απαιτητικούς σινεφίλ. Η πλοκή δεν φαίνεται να κουράζει όσο βλέπει κανείς την ταινία γιατί όλο περιμένεις μια στιγμή κορύφωσης, αλλά μόλις φτάνει το τέλος καταλαβαίνεις ότι έχει αρκετά κενά. Bέβαια η κινηματογράφηση, που σε μεταφέρει πειστικά στην Ολλανδία του 1983, κάνοντας την ιστορία ρεαλιστική σε αποζημιώνει αρκετά.