Συνέντευξη με τη Ρένια Λουιζίδου

Κυριακή απόγευμα. Λίγο πριν την έναρξη της παράστασης «Ντόλλυ, η προξενήτρα», τη συνάντησα στην είσοδο του θεάτρου. Οι συνεντεύξεις μου πριν τις Κυριακάτικες παραστάσεις, αρχίζουν να γίνονται παράδοση σιγά-σιγά. Κατευθυνόμενες προς το μπαρ του θεάτρου, παίρνει το εσπρεσσάκι της και περπατάμε προς τα παρασκήνια. Φτάνουμε στο καμαρίνι, τα λέμε λίγο στην αρχή, άλλωστε είναι και η πρώτη μας συνάντηση για συνέντευξη και γρήγορα-γρήγορα ξεκινάμε!

Αρχικά ας μάθουμε κάποια πράγματα για τη ζωή της…

Τη λένε Τάνια, Μαρία, Ρένια, Λίτσα, Κική, Μαρκέλλα, Αλίκη, Άννα, Αφροδίτη, Λίνα, Χαρά, Σουλτάνα, Μαρίνα, Χριστίνα, Κάτια, Χαρούλα και έχει πολλά πολλά άλλα ονόματα!

Είναι ένα αστροπελέκι με ακάλυπτο σύζυγο, έχει το ψευδώνυμο «Αρκούδι» και διευθύνει μπαρ. Είναι πλουσιοκόριτσο, αλλά και μέντιουμ και ενίοτε ζει τη Σύμη. Έδωσε την κόρη της για υιοθεσία και τον επόμενο χρόνο παράτησε τα πάντα για τον εφηβικό της έρωτα που είχε διακοπεί βιαίως. Η συγγραφέας τουριστικών βιβλίων, σερβίρει τον καλύτερο καφέ στο καφενείο της… συγγνώμη στο lounge café της (!) και μαγειρεύει εξαιρετικά Πολίτικα πιάτα. Ήταν μια πλούσια γεροντοκόρη, αλλά τελικά βρήκε τον έρωτα… κατά πολλά χρόνια μικρότερο. Έπειτα έγινε Αριστερών-πεποιθήσεων κομμώτρια και εξελίχθηκε σε αρχιτέκτονας με 3 γιους και άντρα συγγραφέα. Όμως σήμερα περάν του ότι ψεκάζεται με Αιθέρα, έχει πλέον 5 παιδιά και σύζυγο με boutique κρεάτων και ταυτόχρονα προσπαθεί να εξιχνιάσει και ένα έγκλημα.

Για ποια τέλος πάντων πρόκειται;

Το όνομά της και το ήθος της είναι γνωστά. Πολλοί συνάδερφοί της επιμένουν πως έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας και την αποκαλούν «γουρλού». Άλλωστε, έχει κάνει απίστευτες επιτυχίες και ταυτόχρονα καμία παταγώδη αποτυχία, πράγμα πολύ σπάνιο στο χώρο της! Είναι χαλαρή, πρόσχαρη και οικεία. Προσωπικά ένιωσα σαν να την ξέρω χρόνια! Έχει καυστικό χιούμορ και εξαιρετική αίσθηση αυτοσαρκασμού!

Η Ρένια Λουιζίδου μπορεί να μην μας έκανε το Κυριακάτικο τραπέζι, όπως μας συνηθίζει φέτος, αλλά μας κέρασε καφεδάκι στο καμαρίνι της… και μας χάρισε μια πανέμορφη κουβέντα.

Φέτος σας συναντάμε στην «Ντόλλυ». Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση…

Το έργο είναι μια κωμωδία εποχής του Thornton Wilder και είναι η πρόζα πάνω στην οποία στηρίχτηκε έπειτα το γνωστό μιούζικαλ “Hello, Dolly”. Πριν από αυτό υπήρχε ένα προηγούμενο έργο με τίτλο «Ο Έμπορος του Γιόνκερς», με κεντρικό πρόσωπο περισσότερο τον Οράτιο. Το αρχικό αυτό έργο, ξαναγράφτηκε-προσαρμόστηκε από τον συγγραφέα, με νέο τίτλο «Ντόλλυ, η προξενήτρα» και αυτό είναι το έργο που παίζουμε. Το έργο αυτό είναι μια κωμωδία εποχής και είναι ένας διαφορετικός κώδικας κωμωδίας σε σχέση με τη σημερινή κωμωδία –που στηρίζεται περισσότερο στην ατάκα, στο λεκτικό αστείο ή στις ταχύτητες. Εδώ είναι κωμωδία καταστάσεων και χαρακτήρων και παρότι δεν είναι φάρσα, ο Thornton Wilder δανείζεται κάποια φαρσικά στοιχεία που έχουν να κάνουν με τα μπερδέματα, τις μεταμφιέσεις κλπ.

Ποια στοιχεία του έργου/ρόλου είναι εκείνα που σας έπεισαν να συμμετάσχετε σ’ αυτό;

Σε αυτό το έργο ήρθα στο τέλος. Ήταν να κάνω κάτι άλλο, που ναυάγησε και στο ρόλο που υποδύομαι εδώ, ήταν μια άλλη ηθοποιός που χρειάστηκε να φύγει και έτσι βρέθηκα τελευταία εβδομάδα σε αυτή την παράσταση. Η παράσταση ήταν έτοιμη, στημένη, οπότε όταν ήρθα, είδα ένα  πολύ ωραίο αποτέλεσμα που είχε ήδη διαμορφωθεί από τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη (σκηνοθέτης) και τον Θοδωρή Πετρόπουλο (μεταφραστής). Ο Χρήστος (Χατζηπαναγιώτης) και η Βίκυ (Σταυροπούλου) είναι παλιοί συνεργάτες που είχαμε ξαναδουλέψει στο παρελθόν πολύ καλά μαζί. Αν διάβαζα σκέτο το κείμενο μπορεί να το έκρινα πιο αυστηρά. Αλλά η κατασκευή που είχε φτιάξει ο Κωνσταντίνος και με τα υπέροχα σκηνικά της Αθανασίας Σμαραγδή, με έκαναν να πω ότι ενδιαφέρομαι να είμαι μέλος αυτής της παράστασης. Ήταν η πρώτη φορά στα 27 χρόνια που κάνω θέατρο, που είδα αποτέλεσμα. Συνήθως πάμε με το ένστικτο.

Περιγράψτε μας λίγο το ρόλο σας. Πώς ανάγεται στο σήμερα;

Ο ρόλος που υποδύομαι, η Φλώρα Βαν Χοϊζεν, είναι μια γεροντοκόρη- νεράιδα του Έρωτα. Είναι μεσήλικη και δεν έχουν ευοδωθεί οι έρωτες στη ζωή της, γιατί η κοινωνία, οι άνθρωποι, οι συνθήκες έμπαιναν ανάμεσα. Οπότε έχει απομονωθεί στο σπίτι της με τον καημό αυτόν, αγκαλιά με τον Αιθέρα τον οποίο εισπνέει για να ξεχνιέται. Έτσι ό, τι έχει να κάνει με τον Έρωτα, τη συγκινεί βαθιά, γίνεται προσωπικό της θέμα και η χαρά της είναι να βλέπει ζευγάρια να τα καταφέρνουν, γνωρίζοντας ότι ο έρωτας δεν θα έρθει στη δική της ζωή. Η Φλώρα είναι μια κωμική, καλή νεράιδα που προστατεύει τον έρωτα. Αν τη φέρναμε στα σημερινά δεδομένα, θα ήταν μια γεροντοκόρη θεία, που δεν κάκιωσε μένοντας στο ράφι. Ένα πολύ συμπαθητικό συγγενικό πρόσωπο, που μπορείς να πεις την αλήθεια που δε λες στη μαμά. Είναι πολύ αναγνωρίσιμο αυτό το άτομο στην ελληνική οικογένεια. Θα ήταν αυτός ο «μεγαλύτερος» άνθρωπος με τον οποίο είμαστε πιο κοντά από ό, τι είμαστε με τους ίδιους μας του γονείς και που είναι  πιο ανεκτικός και πιο ελαστικός μαζί μας.

Στην παράσταση βλέπουμε ότι οι ήρωές μας φεύγουν από την ασφάλεια της μετριότητας και ταξιδεύουν στην πόλη που όλα είναι δυνατά, αναζητώντας την περιπέτεια. Είμαστε σήμερα διατεθειμένοι να αφήσουμε την κανονικότητά μας πίσω;

Το έργο μιλά για μια εποχή συνολικά πολύ πιο αθώα. Οι άνθρωποι είναι πιο αθώοι, οι καταστάσεις είναι πιο αθώες… Και ενώ τα θέματα είναι ίδια -η φτώχια των δύο εργαζομένων, ο πλούτος του αφεντικού τους, οι έρωτες των ανθρώπων- η διαχείριση των καταστάσεων και η πάστα των ανθρώπων της εποχής εκείνης είναι πολύ πιο ανυποψίαστη. Σήμερα ο κόσμος δεν είναι ίδιος και είναι ωραίο που το έργο μιλά για μια εποχή άλλης αθωότητας. Η λέξη της «περιπέτειας» είναι τελείως διαφορετική όπως περιγράφεται στο έργο και όπως εννοείται σήμερα. Στην εποχή μας πάσχουμε από πολλή περιπέτεια στον κόσμο και γι’ αυτό είμαστε πιο επιφυλακτικοί. «Περιπέτεια» σήμερα δεν εννοούμε απλώς ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη, ούτε ένα φιλί σε ένα κορίτσι. Τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα και πολύ πιο επικίνδυνα. Και για να απαντήσω στο ερώτημά σας, ο άνθρωπος από τη φύση του τα θέλει όλα. Θέλει και να δοκιμάσει όλα και να τα δοκιμάσει με απόλυτη ασφάλεια, που αυτό δε γίνεται. Έτσι, ανάλογα με τον χαρακτήρα του ο καθένας, κάνει λίγο απ’ όλα. Άλλοι βουτάνε σε αυτό που λένε οι ήρωες «περιπέτεια» και εκτίθενται σε πολύ μεγαλύτερους κινδύνους από ότι αυτούς που εκτίθενται οι ήρωες του έργου και υπάρχουν και οι άνθρωποι που θωρακίζονται με σε μια καθημερινότητα και σε μια ασφάλεια. Αλλά νομίζω ότι συνολικά είμαστε πολύ πιο ανοιχτοί από ό, τι ήταν οι ήρωες της εποχής του έργου.

Τι μηνύματα βλέπουμε στη «Ντόλλυ» (το έργο)  με μια δεύτερη ανάγνωση;

Το έργο με πολύ τρυφερό τρόπο μιλά για τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά και για την ψευδαίσθηση στη ζωή. Γι’ αυτό επιλέγει να τελειώσει το έργο με τα λόγια της Φλώρας, ότι «η ζωή είναι όλο κι όλο μια ψευδαίσθηση». Φυσικά ο καθένας μπορεί να ζήσει την ψευδαίσθησή του με διαφορετικό τρόπο, αλλά να ξέρει ότι πάντα θα είναι ψευδαίσθηση. Θα αρχίσει, θα τελειώσει… Εσύ μπορείς να του βάλεις τα χρώματα με τα οποία θέλεις να το δεις. Αν θες να το δεις τα πράγματα χρωματιστά και όμορφά, ή μαύρα κι άραχλα. Η παράσταση είναι μια τρυφερή κωμωδία, που όμως δεν εξαντλείται μόνο σε αυτό. Ο Thornton Wilder –χωρίς να στοχεύει σε καμιά φοβερή κοινωνική καταγγελία- λέει αυτό που θέλει να πει. Ο τρόπος που ο συγγραφέας έχει δομήσει τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις δεν είναι τυχαίος. Δηλαδή, ο Πλούσιος είναι ο γρουσούζης, που δε μοιράζεται τα πράγματά του και που τελικά δεν χαίρεται τη ζωή του. Οι Φτωχοί είναι αυτοί που θέλουν να κάνουν το κάτι παραπάνω, είναι πιο συμπαθείς και ό, τι ζουν το ζουν πιο χαρούμενα. Επίσης η Καπελού, είναι ένα μοντέλο γυναίκας που δεν υπήρχε την περίοδο εκείνη, γιατί ήταν εργαζόμενη. Η κοινωνία την κοιτάζει με μισό μάτι, αλλά η ίδια έχει τη λαχτάρα να βγει και να διασκεδάσει, μα φοβάται. Ώσπου μια μέρα τα τινάζει όλα στον αέρα. Οπότε είναι ξεκάθαρο ότι έχει αυτές τις απόπειρες από πλευράς Wilder να πει κάτι παραπάνω για την εποχή και τους ανθρώπους, αλλά στα πλαίσια μια τρυφερής κωμωδίας.

Φέτος, η πολυπράγμων Ρένια Λουιζίδου δεν έλειψε από πουθενά. Πέραν της «Ντόλλυς» στο θέατρο, πρωταγωνιστεί στο πολύ επιτυχημένο σήριαλ του Alpha «Το σόι σου», στην ταινία του Βασίλη Μυριανθόπουλου «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» και κάνει πρόβες για τον «Βιολιστή στη Στέγη» στο πλευρό του Γρηγόρη Βαλτινού, που κάνει πρεμιέρα στις 17 Απριλίου στο θέατρο Badminton. Με αφορμή τις τόσες δουλειές της, η συζήτηση επεκτάθηκε…

Πώς θα χαρακτηρίζατε το θεσμό της οικογένειας σήμερα; Πώς έχει εξελιχθεί;

Στη δική μου γενιά ως παιδί, βιώσαμε και τα δεινά της οικογένειας όπως η καταπίεση ή η απαγόρευση πολλών πραγμάτων από τον στενό οικογενειακό κύκλο. Όμως στην οικονομική  κρίση φάνηκε και ένα στοιχείο που παραβλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια. Ότι ο πυρήνας της οικογένειας που υπάρχει στην Ελλάδα πολύ πιο έντονα σε σχέση με το εξωτερικό, διέσωσε τους ανθρώπους και τους κράτησε όρθιους και σε ψυχολογικό και σε πρακτικό επίπεδο, τα χρόνια αυτά. Έχουμε να απευθυνθούμε σε οικείους ανθρώπους σε μια δύσκολη στιγμή κι υπάρχει ένας πυρήνας συναισθήματος που δεν είναι για πέταμα, όσο κι αν θέλουμε να τον αμφισβητούμε για την πίεση που ενίοτε μας προκαλεί. Είναι λογικό και πρέπει να αμφισβητείται, γιατί οι κοινωνίες εξελίσσονται έτσι και οι θεσμοί της. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας οδηγεί στο άλλο άκρο. Τα πράγματα τα «ξεσκαρτάρουμε» και κρατάμε μόνο ό, τι μας κάνει. Η δομή και η δυναμική της οικογένειας –από τον καταμερισμό των υποχρεώσεων μέχρι το ποιος είναι υπεύθυνος για την ανατροφή του παιδιού- εξελίσσονται συνέχεια και πράγματα πρωτοφανή για την προηγούμενη γενιά, τώρα θεωρούνται αυτονόητα ή τουλάχιστον προς τα εκεί πάει το πράγμα. Επίσης πιστεύω πάντα στις ατομικές περιπτώσεις. Τα κάθε δύο άτομα –για να μην πω άντρας και γυναίκα- που επιλέγουν να δημιουργήσουν έναν τέτοιο πυρήνα, μπορούν να θέσουν τους δικούς τους όρους και τι είναι για εκείνους καλό να συμβαίνει στο σπίτι τους, χωρίς αυτό να επιβάλλεται από κάποια άλλη νόρμα. Πλέον μιλάμε σε άλλο μήκος κύματος, πχ παιδιά ομόφυλων ζευγαριών. Η δομή της ελληνικής οικογένειας άλλαξε πολύ μέσα σε λίγα χρόνια, αλλά ακόμα η κοινωνία είναι σε στάδιο προσαρμογής.

Τι συναίσθημα σας άφησε το “Δείπνο της Ιοκάστης”;

Πολύ εγωιστικά θα σου πω ότι διασκέδαζα πολύ με την περίπτωση «Ιοκάστη» σαν ρόλος. Στον ένα μήνα των γυρισμάτων, γέλασα και το χάρηκα πολύ με αυτό το άτομο, με το ότι μπορεί να υπάρχει ένας τέτοιος εγκέφαλος που να σκέφτεται και να λειτουργεί έτσι, που να τρελαίνει τους πάντες γύρω του, χωρίς να έχει συναίσθηση όμως του τι κάνει. Ήταν ένας ρόλος ψυχοθεραπεία, ασχολείσαι με αυτόν και βλέπεις τη ζωή αλλιώς (γέλια)! Με τους συντελεστές και τους συναδέρφους περάσαμε πολύ ωραία, άλλωστε με πολλούς από αυτούς είχαμε συνεργαστεί και παλαιότερα. Αυτό που θα ήθελα προσωπικά, είναι να είχαμε λίγα παραπάνω λεφτά και λίγο παραπάνω χρόνο στη διάθεσή μας και νομίζω ότι το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν πολλές φορές καλύτερο. Βλέπεις, ο κινηματογράφος είναι ακριβό σπορ και όχι πολύ ευέλικτο.

Διαφωνώ με όσους περιορίζουν τα όνειρα των νέων. Είναι δουλειά του νέου να πιστεύει ότι μπορεί να τα αλλάξει όλα!

Παράλληλα εντείνονται και οι πρόβες για το «Βιολιστή στη Στέγη». Ποιες είναι οι προσδοκίες σας από αυτή την δουλειά;

Η παράσταση είναι μιούζικαλ και την είχαμε ανεβάσει και το 2005 με τον Γρηγόρη Βαλτινό, σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Τώρα ανεβαίνει με Αμερικάνους σκηνοθέτη και σκηνογράφο. Από τότε μέχρι σήμερα, στην Ελλάδα γνωρίσαμε καλύτερα τον όρο «Μιούζικαλ» και φυσικά ο πήχης είναι πιο ανεβασμένος πια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τότε δεν είχαμε κάνει καλή δουλειά. Με πολύ περισσότερες παραγωγές στα μεγάλα θέατρα αλλά και με ξένες παραγωγές, το ελληνικό κοινό είναι πιο εξοικειωμένο με το μιούζικαλ. Από την παράσταση που θα δημιουργήσουμε, περιμένω να φτάσουμε και να ξεπεράσουμε την ένταση και το feeling που είχαμε δημιουργήσει το 2005 και όλο αυτό πλαισιωμένο από μια πιο πλούσια παραγωγή. Δηλαδή να κερδίσει σε θέαμα και να μην χάσει σε συναίσθημα.

Τι θεωρείτε αδιαπραγμάτευτο σε μια θεατρική παράσταση, ως ηθοποιός και ως θεατής;

Τι θεωρώ αδιαπραγμάτευτο ε; Έχω ένα όριο αισθητικής που δεν αντέχω να το περάσω γιατί ως ηθοποιός δεν μπορώ να υπηρετήσω αν είμαι έξω από αυτό. Δεν λέω ότι αυτό το όριο είναι πολύ στενό και ότι έχω πάρα πολύ αυστηρά κριτήρια, γιατί πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας και την παράμετρο του ρεαλισμού. Δε μπορείς να κάνεις κάθε χρόνο ακριβώς αυτό που έχεις στο μυαλό σου καλλιτεχνικά. Υπάρχει λοιπόν μια ισορροπία ανάμεσα στην παράμετρο του βιοπορισμού και στο όριο του συμβιβασμού. Το όριο που δε μπορώ να ξεπεράσω σχετίζεται περισσότερο με αντιδραστικές στάσεις και με το τι θεωρώ εγώ χυδαίο ή αγοραίο. Είτε είναι λεκτικό, είτε είναι εκβιαστική εκμαίευση γέλιου ή συγκίνησης ή επικοινωνίας με το κοινό. Δε θέλω να κάνω πράγματα μόνο για να είμαι αρεστή στο κοινό ή επειδή το κοινό προτιμά έναν συγκεκριμένο τρόπο. Θέλω να είμαι αρεστή, όταν όμως είμαι μέσα στα όρια του αληθινού μου εαυτού. Δε θέλω να κάνω εύκολα πράγματα. Προσπαθώ να διατηρώ μια καλλιτεχνική προσέγγιση στη δουλειά μου στα πλαίσια της πραγματικότητας. Και πολύ απλά, από τότε που απέκτησα παιδί, όλα αυτά τα όρια και οι ισορροπίες που προσπαθώ να διατηρώ, συνοψίζονται στο «Θέλω το παιδί μου να με δει να παίζω αυτόν το ρόλο;». Εκεί περίπου λύνονται όλα! (γέλια). Όταν κάτι δεν ντρέπομαι να το δει ο γιος μου και αισθάνομαι ότι δεν θα τον εκθέσω ή δεν θα τον φέρω σε δύσκολη θέση, τότε είμαι οκ να το κάνω! Άμα δε το κάνει περήφανο, θέλω πάρα πολύ να το κάνω!

«Οι ηθοποιοί πάνω στη σκηνή λέμε πάντα την αλήθεια.» Τι σημαίνει αυτό;

Σημαίνει ότι ο τρόπος που εκτίθεσαι επάνω στη σκηνή, ακόμα κι αν νομίζεις ότι ψεύδεσαι, κατά βάθος δείχνει ένα κομμάτι του εαυτού σου, που μπορεί να μην το ελέγχεις κιόλας. Και ότι και να προσπαθείς να κρυφτείς, δεν γίνεται. Ο Oscar Wilde έλεγε ότι όταν δεν θέλεις να πει ψέματα κάποιος, βάλε του μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια. Ως ο εαυτός του λέει τα μεγαλύτερα ψέματα, γιατί προσπαθεί να ωραιοποιήσει τις καταστάσεις, τον εαυτό σου, τις επιλογές σου. Φορώντας μια μάσκα –που για εμάς του ηθοποιούς «μάσκα» είναι ο ρόλος- τολμάς να εκτεθείς και μιλώντας για κάποιον άλλο, στην ουσία λες αλήθεια για εσένα. Ανάλογα με τον τρόπο που θα παίξεις κάθε ρόλο, μαρτυράς την οπτική γωνία που βλέπεις τα πράγματα. Πάνω στη σκηνή μιλάμε για πλήρη έκθεση, για απογύμνωση του εαυτού σου. Τον ίδιο ρόλο, εγώ θα τον ερμηνεύσω διαφορετικά από εσένα. Αυτό κατά βάθος δείχνει ποια είμαι εγώ και ποια είσαι εσύ! Τα προσωπικά στοιχεία που θα βάλεις στο ρόλο σου, είναι από τους φόβους σου, τις απόψεις σου, το χαρακτήρα σου, τον τρόπο που σκέφτεσαι, μέχρι και το είδος του χιούμορ σου. Και για να καταλάβεις, ο ρόλος μου παίζεται και από την σκοτεινή του πλευρά. Η Φλώρα είναι κλεισμένη μέσα σε ένα σπίτι, ποιος σου λέει ότι γελάει συνέχεια; Ποιος σου λέει ότι από τον Αιθέρα την πιάνει γέλιο και όχι ζαλάδα; Εγώ το λέω μαζί με τον σκηνοθέτη! Αλλά έχει πολύ να κάνει με τον ηθοποιό σαν άνθρωπο. Ή το χαρακτηριστικό της μεμψιμοιρίας της, μπορεί να παιχτεί και πιο πεσιμιστικά. Οι ηθοποιοί νομίζουμε ότι κρυβόμαστε πίσω από τους ρόλους μας, αλλά στην πραγματικότητα λέμε την αλήθεια μας πιο καθαρά.

Και αυτή η πίεση για να προσγειώσουν τα όνειρά τους οι νέοι με το ζόρι, θέλει το χρόνο της. Πρέπει να ανέβει πρώτα το αεροπλάνο για να μπορέσει να προσγειωθεί. Θέλει μέτρο, γιατί άμα προσγειωθείς πολύ απότομα, στο τέλος πέφτεις με τη μύτη.

Για τι πρέπει να είμαστε περήφανοι στην Ελλάδα του 2015 και για τι να νιώθουμε ενοχές;

Ως εκπρόσωπος της προηγούμενης γενιάς, που ευθύνεται κατά πολύ για τη σημερινή κατάσταση, δυσκολεύομαι να αισθανθώ περήφανη για την Ελλάδα του 2015. Χαίρομαι που συνεχίζουμε και την παλεύουμε και στεκόμαστε στα πόδια μας. Αισθάνομαι ότι είμαστε ένα παγκόσμιο πείραμα, το οποίο έχει ξαναγίνει μόνο σε περιόδους πολέμου. Τώρα δεν έχουμε τανκς και σφαίρες, αλλά η απειλή είναι κάτι οικονομικά στοιχεία που πρέπει να πας σε 10 πανεπιστήμια για να τα καταλαβαίνεις. Ο πόλεμος που ζούμε τώρα δεν επιτρέπει στο εθνικό φρόνημα (με την καλή έννοια, Παναγία μου!) να ανυψωθεί, γιατί δε βλέπεις τα τανκς να μπαίνουν στην Αθήνα. Σήμερα η απειλή-επίθεση δεν είναι ξεκάθαρη! Τανκς μπαίνουν και πάλι, αλλά όχι με αυτή τη μορφή. Η πίεση είναι ανάλογη πολέμου, αλλά δε σου δημιουργεί τη συνθήκη να ξεσηκωθείς και να αντιδράσεις. Με τη νέα Κυβέρνηση, δοκιμάζουμε ένα είδους αντίδραση, που σαν λογική γενικότερα είναι καλύτερο να δοκιμάζεις πιθανές λύσεις, από το να κάθεσαι με τα χέρια σταυρωμένα. Η γενιά μου που ήταν στα παραγωγικά της χρόνια, όταν γίνονταν όλα αυτά, δεν νομίζω ότι αισθάνεται πολύ περήφανη, που δεν το πήρε χαμπάρι νωρίτερα τι γινόταν. Παραπλανηθήκαμε από αυτό το μπάχαλο και το αφήσαμε να συμβεί.

Στην Ελλάδα του 2015, νομίζω είμαστε πολύ φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι, άναυδοι και με μεγάλο κίνδυνο σοβαρού εμφυλιακού διχασμού, στον οποίο δυστυχώς σαν χώρα έχουμε πολύ μεγάλη και κακή έφεση. Αυτή τη στιγμή, δε μπορώ να μας δω να καμαρώνουμε. Για το μόνο που καμαρώνω είναι που αντέχουμε ακόμα, αλλά έχω κι έναν φόβο ότι θα σκοτωθούμε μεταξύ μας. Πάντως, προσωπικά μιλώντας, έπρεπε να είχαμε καταλάβει πιο νωρίς τι συμβαίνει. Όλος αυτός ο πλούτος από πού προέρχεται, όταν δεν αλλάζει η παραγωγική βάση της χώρας;

Σας ευχαριστώ πολύ! Καλή συνέχεια!

Εγώ σας ευχαριστώ!

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Πού: Θέατρο Αλίκη, Αμερικής 4, Αθήνα , Τηλ.: 210-3210021

Συγγραφέας: Θόρντον Ουάιλντερ

Σκηνοθέτης: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Ηθοποιοί: Βίκυ Σταυροπούλου, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Γιάννης Σαρακατσάνης, Γιώργος Ψυχογιός, Σταύρος Σβήγκος, Αλεξάνδρα Ούστα, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Αχιλλέας Σκεύης και Ρένια Λουιζίδου.

Μαζί τους οι: Νατάσσα Κοτσοβού, Χάρης Γρηγορόπουλος, Θοδωρής Ρωμανίδης, Γιώργος Δεπάστας

 Μέχρι Πότε: 5 Απριλίου

Τι ώρα: Τετάρτη: 20:00, Πέμπτη-Παρασκευή: 21:00, Σάββατο: 18:00 (λαϊκή), Σάββατο: 21:00. Κυριακή: 18.00.

Εισιτήρια: Τετάρτη έως Παρασκευή: 17€ | Σάββατο & Κυριακή: 20€ | Σάββατο απόγευμα (λαϊκή): 15€