Γιωργία ΚουτεντακηH Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης κηρύχθηκε το 1999, από την UNESCO, στις 21 Μαρτίου. Χρόνια τώρα η ποίηση δίνει χρώμα στα λόγια που ντρεπόμαστε να πούμε, στα γράμματα που ντρεπόμαστε να γράψουμε. Δίνει οστά στην ελπίδα που είχε χαθεί μέσα στους φόβους και τις ανησυχίες που μας τρώνε το βράδυ, αφήνει το μυαλό να ταξιδέψει σε μέρη που ούτε είχαμε φανταστεί. Να δώσουμε λοιπόν στη μέρα τη σημασία που της αξίζει. Ας μην την σπαταλήσουμε. Ας ανοίξουμε το μυαλό και την καρδιά μας στην ποίηση. Άνθρωποι του κόσμου εμπνευστείτε, διαβάστε και γράψτε ποίηση, απαγγείλετε, ακούστε. Ό,τι ο καθένας μας μπορεί ας μη το αφήσει να πάει χαμένο! Και όχι μόνο σήμερα, μα κάθε μέρα, λίγο λίγο, ας βάζουμε την ποίηση όλο και περισσότερο στη ζωή μας. Η ποίηση είναι σαν τη βροχή. Σε ξεπλένει απ’τις αμαρτίες σου και σε λούζει με άλλες τόσες. Είναι ο άνεμος που παρασέρνει τη σκέψη μας στα πιο σκοτεινά και μοναχικά μονοπάτια, είναι ο ήλιος που είναι τόσο τρυφερός πάνω στο γυμνό κορμί μας ώστε να νιώθουμε πως λάμπουμε οι ίδιοι. Η ποίηση είναι η ζωή και όλα της. Γι’ αυτό ας αρπάξουμε την ποίηση απ’ το χέρι και ας μην την αφήσουμε ποτέ. Άνθρωποι του κόσμου, νιώστε την ποίηση να σας γεμίζει.
” Όχι γαλάζιος, -λέει- ο ουρανός είναι κόκκινος με κίτρινες κουκκίδες.
Έτσι λέει. Σηκώνει το χέρι της, παίρνει το κόκκινο πιάτο απ ‘το ράφι,
κόβει το μήλο, πετάει απ’το παράθυρο το μήλο και το πιάτο,
στέκεται αντίκρυ στον καθρέφτη και χτενίζεται,
με κόκκινα παπούτσια, πράσινα μαλλιά, γαλάζια στήθη,
με το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια της σα χαλινάρι,
έτοιμη να πηδήσει το είδωλο της, με το κόκκινο άλογο της –
κι άστραψε η χαίτη σ’ ένα τίναγμα στο βάθος του καθρέφτη.”
– “Η αδάμαστη”, Γ.Ρίτσος
” ..Από τώρα κιόλας, εντελώς αναπάντεχα, νιώθω που φεύγει:
γκρεμοτσακιέται στα νερά : σε νερά γνωστά γνωστού ωκεανού.
και μετά, αφού τα χτυπήσει με πάταγο, σταγόνες πετάν,
εγείρονται, τισ ακώ που κάνουνε θόρυβο
κι έναν επίμονο ήχο βγάνουν εκεί συνέχεια υπόκωφο.
σίφουνας νερού πιδακίζει απ’ το βάρος του,
κι από κάπου αλλού, από κάποιο μέρος άλλο βλέπω νερά,
νερά που τινάζονται, νερά που παφλάζουν: επάνω μου
παφλάζουν εκείνα τα νερά και ζουν νοερά σαν οξέα..”
– απόσπασμα από την “Απουσία του Χοακίν”, Πάμπλο Νερούδα
“Ω σιωπηλά, σιωπηλά κοιμητήρια με τις θλιβερές αλέες σας,
ουρλιάζω, φωνάζω φωνάζω,θρηνώ
και μεσ’ στη σιωπή ακούω
το χιόνι το αυστηρό σκορπισμένο στη σκιά
όπου αντηχούν βήματα μοναχικά.
Λες κι ένα θηρίο από σίδερο και πέτρα
ροκανίζει τη ζωή: στιγμή ζωής, απ’το σούρουπο ως τα ξημερώματα!”
–Bard Châker as-Sayyâb
Για τους λάτρεις της ποίησης αλλά και για τους αρχάριους, εδώ είναι μια λίστα με ελάχιστους από τους αμέτρητους ποιητές που πρέπει ο καθένας μας να έχει “νιώσει” έστω και μια φορά στη ζωή του:
1.Pablo Neruda
2.Federico Garcia Lorca
3.Νίκος Καββαδίας
4.Γιάννης Ρίτσος
5.Τάσος Λειβαδίτης
6.Κική Δημουλά
7.Κατερίνα Γώγου
8.Allen Ginsberg
9.Νίκος Εγγονόπουλος
10.Οδυσσέας Ελύτης
11.Ανδρέας Εμπειρίκος
12.Κωνσταντίνος Καβάφης
13.Κώστας Καρυωτάκης
14.Γιώργος Σεφέρης
15.Edgar Allan Poe
16.Henry Charles Bukowski
17.Anne Brontë
18.Charlotte Brontë
19.Emily Brontë
20.Anthony Burgess
21.Charles, Duke of Orléans
22.T.S.Elliot
23.Leonard Cohen
24.Bertolt Brecht
25.Jim Morrison
26.Friedrich Nietzsche
27.Fernando Pessoa
28.Alexander Pushkin
29.Βολταίρος
30.Oscar Wilde
31.Dante Alighieri
32.Emily Dickinson
33.Walt Whitman
34.William Shakespear
35.Victor Hugo
36. Johann Wolfgang Goethe
37. Μανόλης Αναγνωστάκης
38. Αntonen Αrtaud
39.William Blake
40. Βιτσέντζος Κορνάρος
Πηγές: http://en.wikipedia.org/wiki/Main_Page
http://pixabay.com/