Ευαγγελία ΔημηνάκηH Jennifer Aniston, το δικό μας ‘φιλαράκι’ το οποίο ποτέ κανείς κριτικός αλλά και το κοινό δεν πήρε στα σοβαρά, επιχειρεί ξανά να διευρύνει την γκάμα των ερμηνευτικών επιλογών της στην μεγάλη οθόνη. Μετά τα ‘Εκτός Τροχιάς’ και ‘Σαν καλό κορίτσι’ όπου υποδυόταν δραματικούς ρόλους αρκετά καλά αλλά τόσο όχι ικανοποιητικά για να πείσει τους κριτικούς ώστε να την τιμήσουν με μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα έρχεται επιτέλους η σειρά της! Μπορεί η ταινία να ανήκει στις low budget ταινίες όμως αξίζει όχι μόνο να την δεις αλλά και να την συστήσεις σε κάποιον για να μείνει και εκείνος άναυδος με την καλά κρυμμένη υποκριτική ικανότητα της Jennifer Aniston.
Η ταινία περιστρέφεται γύρω από την Claire Simons η οποία πονάει όλη την ώρα. Ο χρόνιος σωματικός της πόνος είναι προφανής από τις ουλές της αλλά και τον τρόπο που κινείται. Ο ψυχολογικός της πόνος, όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερος: η οργή και η απελπισία της προκαλούν ξεσπάσματα θυμού και ειλικρίνειας που έχουν απομακρύνει από κοντά της όλα της τα αγαπημένα πρόσωπα. Η αυτοκτονία μιας νεαρής γυναίκας από την ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης στην οποία συμμετέχει, θα δώσει στην Claire έναν νέο στόχο ζωής: να μάθει περισσότερα για αυτήν την γυναίκα που ελάχιστα γνώριζε, εισβάλλοντας στη ζωή του χήρου της και του μικρού παιδιού της, και να εξερευνήσει τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, κινδύνου και λύτρωσης.
Ότι αφορά την ερμηνεία της Jennifer Aniston σίγουρα ήταν κατάφωρη αδικία που έλειπε από την Oσκαρική πεντάδα των υποψηφιοτήτων από η ερμηνεία της θα μπορoύσε να χαρακτηριστεί και ανώτερη της Rosamund Pike (πρωταγωνίστρια του Gone Girl). Βεβαία ανασταλτικός παράγοντας είναι ότι η ταινία δεν ήταν στις εμπορικές έναντι του Gone Girl το οποίο έσπασε ταμεία. Οι καλά δουλεμένες εκφράσεις της περνούν το αίσθημα του πόνου το οποίο νιώθει αλλά και εν τέλει την εμμονή την οποία έχει να παραμένει σε αυτή την κατάσταση ίσως γιατί έχει βαρεθεί να πολεμάει.
Το σενάριο έχει αρκετά κενά και ίσως μπάζει μερικώς αφού έχει αρκετούς πλατειασμούς που κουράζουν τον θεατή. Ίσως δεν εμβαθύνει σε αυτό το τόσο σοβαρό θέμα που τολμά να θίξει. Η πλοκή αργή, αλλά αυτό φυσικά δεν είναι απαραίτητα κακό. Το μοτίβο του ψυχολογικά πονεμένου χαρακτήρα επαναλαμβάνεται αρκετά, γεγονός το οποίο θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί. Μέσα στην τραγικότητα της Claire υπάρχει και η σχέση με την οικιακή βοηθό της. Η σχέση των δύο γυναικών που διαφέρουν κοινωνικά και οικονομικά, φαίνεται να τραβά περισσότερο το σεναριακό ενδιαφέρον, σε σημείο που παραγκωνίζεται αρκετά το βίωμα της Claire η οποία υποφέρει όχι μόνο λόγω της κατάστασης της αλλά και λόγω της απώλειας του μοναχογιού της. Η άξια συμπρωταγωνίστρια Adrianna Barazza καταφέρνει εκτός από το να σταθεί άξια στο ρόλο της, να μείνει και στο μυαλό του θεατή. Οι δυο ηθοποιοί έχουν χημεία αυτό φαίνεται και έτσι καταφέρνουν να περάσουν στο θεατή το αίσθημα ανθρωπιάς το οποίο τόσο λείπει από την σημερινή κοινωνία.
Το τέλος είναι αρκετά αναμενόμενο αλλά και λυτρωτικό τόσο για τον θεατή αλλά και φυσικά για την πρωταγωνίστρια. Κάποιες φορές είναι σίγουρα καλύτερο να παίρνεις γρήγορες αποφάσεις χωρίς πολλή-πολλή σκέψη.