Κατερίνα ΧλιάραΛένε ότι οι άνθρωποι που δε θέλουν να επιστρέψουν στην πραγματικότητα και στην καθημερινότητά τους, κοιμούνται περισσότερες ώρες ή δε σηκώνονται από το κρεβάτι τους. Δεν έχουν κατάθλιψη. Ούτε κλαίνε. Αρνούνται απλά να συμμετέχουν στην πραγματικότητα. Σε αυτό που κάποιοι προτιμούν να βλέπουν ρεαλιστικά γιατί έτσι το ζουν.
Άνθρωποι που αρνούνται να συμμετέχουν στην πραγματικότητα είναι και αυτοί που κλείνουν τα αυτιά τους. Με τα ακουστικά και τη μουσική τους. Απομονώνουν τους ήχους σε αυτό που εκείνοι επιλέγουν να ακούσουν και όχι σε αυτά που κάποιοι αναπαράγουν ρεαλιστικά, γιατί έτσι ζουν.
Άνθρωποι που αρνούνται να συμμετέχουν στην πραγματικότητα είναι και αυτοί που ονειρεύονται. Τα όνειρά τους είναι πιο έντονα από τη ζωή τους. Και θέλουν να τα πραγματοποιήσουν. Προτιμούν να μην ονειρεύονται ρεαλιστικά, διαφορετικά θα πάψουν να ονειρεύονται.
Ίσως είναι καλύτερο να μη σηκωθείς από το κρεβάτι. Είναι καλύτερο να κοιμηθείς, να ακούσεις μουσική ή να ονειρεύεσαι. Είναι καλύτερο να ζεις στο δικό σου κόσμο, ενώ ζεις σ’ ένα κόσμο που δε ζήτησες.
Ο κόσμος που δε ζήτησες είναι ο κόσμος που αγωνίζεται και παλεύει για εσένα, χωρίς να σε ξέρει. Χωρίς να ξέρει αν και κατά πόσο το αξίζεις. Και κλαίει. Και τρελαίνεται. Παραμιλάει μόνος του. Και σταματάει να είναι άνθρωπος γιατί εσύ απαίτησες να εργάζεται ακούραστα για εσένα.
Σταματάει να είναι άνθρωπος.
Μετατρέπεται σε μηχανή. Σε μια μηχανή χωρίς τρόπους, χωρίς αξίες. Σε μια μηχανή που διψά να ικανοποιήσει τις ανάγκες της, χωρίς να το ζητά. Πλέον το απαιτεί. Απαιτεί να πάρει το αίμα της πίσω γι΄ αυτό που της έκανες. Και θα το πάρει με οποιονδήποτε τρόπο.
Ή δε θα απαιτήσει τίποτα. Και δε θα πάρει τίποτα. Αλλά θα κλαίει. Δε θα σταματά να κλαίει. Από δυστυχία. Όχι από ζήλεια. Όχι από αδυναμία.
Θα κλαίει επειδή κατάλαβε ότι είναι μια δυστυχισμένη μηχανή. Που δε συμπεριφέρθηκε σωστά εξαρχής. Που δεν έζησε όσα έπρεπε να ζήσει. Όσα επιβαλλόταν να ζήσει! Και γι’ αυτό, όπως και ο Πινόκιο, μετατράπηκε σε μηχανή.
Θα κλαίει επειδή κατάλαβε ότι πλέον τα χρόνια πέρασαν και δεν μπορεί να κάνει κάτι για να αλλάξει, για να σωθεί. Θα κλαίει επειδή δεν έδρασε όταν έπρεπε. Και θα συνεχίσει να κλαίει επειδή κλαίει από δυστυχία.
Ναι. Είναι. Η πραγματικότητα είναι σκληρή. Είναι αμείλικτη. Είναι αηδιαστική. Δεν αξίζει να τη ζούμε. Ειδικά ως μηχανές.
Λένε ότι αν ο άνθρωπος είχε φτερά, δε θα πετούσε, γιατί θα βαριόταν να το κάνει.
Πάντα υπάρχουν κάποιοι που θα λένε.
Μην τους αφήσεις να λένε, ενώ είσαι στο κρεβάτι. Και όταν σηκωθείς, μη βλέπεις, αλλά κοίτα. Με το δικό σου βλέμμα. Δες τις μηχανές και αρνήσου να γίνεις μία.
Και όταν το πετύχεις, παρηγόρησε τις άλλες μηχανές.
Γιατί δε θα σταματήσουν ποτέ να κλαίνε.
